De Standaard, 28/10/2005 – Opinie en Analyse
 
De Vakbonden zijn aan zet.
 
 

MEDEDOGEN ontbreekt bij de regeringspartijen in dit land en dat zal hen zuur opbreken. De kiezer is zijn vertrouwen kwijt in een beleid dat triomfantelijk een rommelig ‘generatiepact’
en een gekunstelde begroting over de hoofden van de bevolking uitstrooit: we leven te lang
 en kosten te veel, dus moeten we langer blijven werken, willen we nog enig pensioen kunnen
beuren. De jongerenwerkloosheid blijft schrijnend hoog en ‘duurzaam ondernemen’
verliest verder aan betekenis.

Lees verder »

Opiniemakers, De Morgen 27/10/2005

XAVIER VERBOVEN, algemeen secretaris ABVV Voor de betoging van 28 oktober hou ik graag een pleidooi voor wat meer begrip en wat genuanceerder denken. Enkele misvattingen op een rijtje.

‘ER WORDT STEEDS MINDER GEWERKT IN BELGIE’ Niets is minder waar. Om het even eenvoudig uit te leggen: mijn grootvader werkte 48 uur per week, van zijn 14de tot zijn 65ste en ging kort daarop dood. In zijn gezin werden in totaal 127.300 uren gewerkt in loondienst. Mijn vader werkte 45 uur per week, van zijn 16de tot zijn 58ste. In zijn gezin werden in totaal 98.000 uren gewerkt in loondienst. Vandaag werken meestal man én vrouw (of beide partners). Gemiddeld beginnen ze op hun 19de en willen ze stoppen op 58 jaar. Als ze beiden voltijds werken, werken ze samen 76 uur per week en dus 154.000 uur in loondienst. Bovendien is het werkritme op de meeste plaatsen flink gestegen in de loop der jaren. Wat in de discussie vaak vergeten wordt, is dat werknemers in ons land tussen hun 20ste en 50ste meer werken dan in de rest van Europa en vooral harder werken: de Belgische werknemers behoren vandaag tot de productiefste ter wereld. Bovendien was voor de generatie die nu voor zijn (brug)pensioen staat, weinig onthaasting weggelegd. Tijdskrediet, vaderschapsverlof, ouderschapsverlof… Het werd allemaal zeer recentelijk ingevoerd. In de Scandinavische landen zijn die mogelijkheden al jarenlang ingeburgerd. De huidige generatie kon dus niet genieten van een ‘ontspannen arbeidsmarkt’ en nu wordt hen ook gevraagd om langer te werken.

‘JOUW JOB IS DE MIJNE NIET Uit een zeer interessante enquête van de VUB, o.l.v. Marc Elchardus, blijkt dat krantencommentatoren, politici, academici… luxepaarden zijn. Zij behoren bij de 10 à 15 procent gelukkigen met interessant werk. (Ik reken mezelf daar ook bij). Dat zou een extra motief moeten zijn om zich te kunnen verplaatsen in de situatie van de meeste werknemers, die weinig plezier beleven aan hun (uitvoerend) werk: 58 procent verklaart zijn werk hoe dan ook niet te zullen missen, 25 procent zegt het misschien te zullen missen en slechts 16 procent denkt het werk, en alles wat daarbij hoort aan sociale contacten, wel te zullen missen. Zestig procent schat het toekomstige pensioen positief in, 30 procent weet het niet en slechts 10 procent kijkt er negatief tegenaan. Dit onderzoek toont duidelijk aan dat mensen moe zijn. Het is juist dat het Generatiepact spreekt over de mogelijkheid om lichter werk te voorzien. Maar in heel wat ondernemingen bestaat er geen lichter werk en moet men voortdoen in hetzelfde tempo of men vliegt er uit. De vermoeidheid en de stress zijn overigens niet altijd het gevolg van zwaar fysiek werk of van een hoog werkritme. Bij heel veel mensen wordt de stress ook veroorzaakt door de onzekerheid over het behoud van hun job.

‘BRUGPENSIOEN IS ARBEIDSVERNIETIGEND’ De mensen ‘op de werkvloer’ weten beter. In de bedrijven zien zij dat een ‘jongere’ pas aangeworven wordt als de baas echt niet anders meer kan omdat een ‘oudere’ vertrekt. Bij de gewone brugpensioenen wordt de overgrote meerderheid niet vervangen. Leg maar eens uit dat de mensen vandaag, tegen hun zin, langer moeten werken, als er nog 600.000 werklozen zijn, als er nog zoveel jongeren zijn die wachten op een job… Of is het toeval dat in Charleroi en de rest van Henegouwen, waar 36 procent van de bevolking werkloos is en de meeste arbeiders werkloze jongeren kennen in hun naaste omgeving, het protest het eerst op gang kwam? Daarnaast is het zo dat 40 procent van de oudere werknemers gedwongen werd/wordt tot inactiviteit. Dat gebeurt vooral bij herstructureringen in de industrie, maar dikwijls ook bij bedrijven en sectoren die nog veel winst maken. Iedereen die ooit een herstructurering heeft meegemaakt, weet dat de realiteit voor oudere werknemers meestal het een of het ander is: of het (iets betere) brugpensioen of de gewone werkloosheidsuitkering. Het gemiddeld complement voor brugpensioen bedraagt zo’n 125 euro boven op de werkloosheidsuitkering, die 60 procent van het geplafonneerd loon bedraagt! Toen de brugpensioenleeftijd in de jaren 90 opgetrokken werd van 55 naar 58 jaar, daalde het aantal bruggepensioneerden met 30.000, maar het aantal oudere werklozen steeg met bijna 100.000! Is het dan verwonderlijk dat mensen zich de vraag stellen of het voorstel om de toegang tot brugpensioen te bemoeilijken, niet vooral dient om ontslag goedkoper te maken voor de werkgevers?

EVOLUTIE OF CONTRAREVOLUTIE? Men doet alsof 2010 een ‘scharnierjaar’ is waar een ‘bom’ onder ligt en dat het brugpensioen dus zeer snel afgebouwd moet worden. Met de timing voorzien in het Generatiepact wordt de loopbaanvereiste, om nog vanaf 58 jaar op brugpensioen te kunnen gaan, zeer waarschijnlijk vanaf 2012 op 40 jaar gebracht (“als de tewerkstelling van de oudere werknemers geen 1,5 keer sneller is gestegen dan in de andere Europese landen” schrijft het pact). Dat zou tot gevolg hebben dat de helft van de mannen en 71 procent van de vrouwen hun brugpensioen moeten uit- of afstellen. In werkelijkheid veroudert de bevolking slechts heel geleidelijk. In academische kringen wordt nu al gezegd dat niet 2010 maar 2012 het jaar zal zijn waarop de veroudering begint te spelen. Bovendien beschikt België vandaag over een zeer grote ongebruikte arbeidsreserve om de daling van de beroepsbevolking te compenseren. Maar wellicht is het te moeilijk om de juiste beslissingen te nemen om jongeren, allochtonen en vrouwen, die graag aan de slag zouden gaan, aan een baan te helpen. Is het maatschappelijk verantwoord om die groepen op te geven en de meeste aandacht op de oudere werknemers te richten, terwijl er geen enkel tastbaar bewijs is dat werkgevers effectief ook oudere werknemers meer kansen willen geven? (...)

Le Canal du Midi à? vélo! '? 25/3 '? 1/4/2005
De weg die wij gegaan zijn,
van west naar oost
en van noord naar zuid:
'?Wij stonden stijf van de zekerheden,
 en veelal ging het om dwaasheden.'?

 

Revolutie maken betekende niet zozeer de machtsovername voorbereiden, het was veeleer leren doodgaan. Dat lijkt nuttig als je erg jong bent. Vervolgens kwam de tijd dat jullie niet langer naar de bioscoop gingen, revolutie mocht met zulke beuzelarijen geen tijd verliezen, maar jullie leefden als het ware in een film, een low budget detective. '? Papieren tijger, Olivier Rolin, Meulenhoff , p.11.

Lees verder »

Orhan Pamuk bij de ontvangst van de Vredesprijs op de Frankfürter Buchmesse – uit De Standaard 25/10/2005:
"Ik groeide op in een huis waar iedereen de grote romans las. Mijn vader had een omvangrijke bibliotheek en toen ik klein was, had hij het vaak over grote schrijvers Mann, Kafka, Dostojevski, Tolstoj zoals andere vaders spraken over beroemde generaals en heiligen. Van jongs af aan waren al deze grote schrijvers voor mij verbonden met de gedachte aan Europa. Dat komt niet alleen doordat ik stam uit een familie in Istanboel die vurig geloofde in verwestersing en die zichzelf en haar land in haar onschuld daardoor graag als veel westerser beschouwde dan zij eigenlijk waren. Het kwam ook doordat de roman een van de grootste artistieke verworvenheden uit Europa is. Ik kan me geen Europa indenken zonder romans. Dan spreek ik over de roman als manier van denken, doorgronden en verbeelden, en ook als manier om zich in iemand anders te verplaatsen. In andere delen van de wereld maken kinderen en jonge mensen voor het eerst diepgaand met Europa kennis als ze zich voor het eerst aan romans wagen: een van hen was ik. Met een boek in de hand stapte ik Europa binnen, betrad ik een nieuw continent, een nieuwe cultuur, een nieuwe beschaving en leerde me in de loop van mijn romanverkenningen uit te drukken met een nieuw verlangen en een nieuwe inspiratie, waardoor ik geloofde dat ik deel uitmaakte van Europa. Ik herinner me dat gevoel nog goed.

En laten we niet vergeten dat ook de grote Russische roman, en de Latijns-Amerikaanse, uit de Europese cultuur stammen. Daarom toont alleen al het lezen van een roman aan dat de grenzen, de geschiedenis en de nationale verschillen van Europa doorlopend in beweging zijn. Het oude Europa zoals beschreven in de Franse, Russische en Duitse romans in de bibliotheek van mijn vader, is net als het naoorlogse Europa uit mijn eigen kindertijd en het Europa van vandaag iets wat altijd weer verandert, en dat geldt ook voor onze opvatting van de betekenis van Europa. Toch heb ik één beeld van Europa dat constant is, en daarover wil ik het hier hebben."

Lees verder »

Leonard Nolens: "Patrick Janssens zei ooit in een interview dat zijn moeder De Kappellekensbaan – het ging om ‘Priester Daems’ naar de film (JVD) - van Louis Paul Boon niet kon kopen omdat het boek te duur was. En die prijs lag zo hoog, zei hij, omdat de uitgever ook hermetische dichters uitgaf als Nolens. Dat is, met permissie, een belachelijke uitspraak.
Daarom heb ik geschreven dat zijn stadhuis hermetischer is dan
mijn gedichten.’’
LEONARD NOLENS over zijn nieuwe dichtbundel Een dichter in Antwerpen
en andere gedichten. Daarin wijdt hij een passage aan Antwerps
burgemeester Patrick Janssens. (Gazet van Antwerpen, 24 oktober)

Daarom heb ikzelf op de kalender van het Vlaams Parlement van 2003-2004 een gedicht van Leonard Nolens op laten nemen. De gedichten van Leonard Nolens zijn immers hermeneutisch, het ‘open bestuur’ op Janssens’ stadhuis daarentegen is hermetisch. (JVD)

De toekomstige voorzit(s)ter zal nog veel havana’s  moeten lurken want de leden of de kiezers alleen maar verleiden maar niet bevredigen is zeer gevaarlijk niet alleen in de prostitutie of het huwelijk maar veel erger nog in de massagemeenschap.
Er is niets zo riskant als – zoals de regering nu heeft gedaan – bij de bevolking verlangens te wekken door beloftes van gratis belastingsverlagingen en andere goedkope verleidingstechnieken en dan die geilheid abrupt frustreren.
Dit leidt net zoals bij jonge kerels en dito stieren tot een golf van razernij die ze dan nu nog pervers willen tergen zoals de VLD en BiZa Dewael met banderilla’s in de schoft en een rode lap voor de ogen in de hoop de simpele rozig rode ridders die de stier proberen te berijden in moeilijkheden te brengen. Maar ze beseffen in dit gevaarlijke spelletje niet hoe zijzelf als torero door diezelfde razende stier op de horens kunnen gepakt worden.

Ik vond de Hoge Bomen over de vaandelvluchtige voorzitter geen goed programma, in essentie enkel savoureerbaar door echte insiders, want je moest precies weten wie er in beeld kwam, waar, wanneer en waarom of waarom daar en op die plaats juist niet.
Je kon niet goed verstaan wat ze precies vertelden als je geen voorkennis had, zoals aan de toog bij de VRT waar Siegfried Bracke in zijn dan nog stralende overmoed Farah even een poepje liet ruiken.

Anderzijds hebben kijkers die er niets en niemand van kennen en het toch uithielden tot het einde een gevoel overgehouden van verbijsterende eenzaamheid, triestheid, leegte, onwezenlijke en ijselijke koude tussen mensen die beweren een team, een vriendenploeg te vormen. Ze spelen allen theater, zij het niet als gezelschap maar als individuen die niet met maar tegen en over elkaar heen proberen te spelen.

Maar dat is het leven zoals het is, in de cenakels te Brussel! 

Hoge Bomen toonde een beeld van een man die slim genoeg was om te weten dat het met hem en zijn partij afgelopen is en die liever niet strijdvaardig ten onder gaat opdat de nieuwe generatie op hem zou kunnen bouwen, maar eerder koortsachtig een uitweg zoekt naar het bronsgroene eikenhout van de warme thuisbasis.

De ontboezemingen van de overwinningsgeile toekomstige minister president Leterme tegen  Steve op de witte lederen zetels in het Vlaamse parlement op de VRT- verkiezingsavond dat zij gelukkig een kartel hadden gevormd want dat het Blok anders de grootste partij was geweest en de repliek van Stevaert dat het Blok zal blijven groeien, was voor mij dé uitspraak van het hele programma. 

Hij wist dat het gedaan was, ook met hem, der Vogelfänger…

http://www.zomeropera.be/synopsis/synopsis.htm

Der Vogelfänger bin ich ja
Stets lustig, heißa, hopsassa!
Ich Vogelfänger bin bekannt
Bei Aly und im ganzen Land.
Weiß mit dem Locken umzughen
Und mich aufs Pfeifen zy verstehn.
Drum kann ich froh und lustig sein,
Denn alle Vögel sind ja mein.

Der Vogelfänger bin ich ja
Stets lustig, heißa, hopsassa!
Ich Vogelfänger bin bekannt
Bei Aly und im ganzen Land.
Ein Netz für Mädchen mochte ich,
Ich fing sie dutzendweis fur mich!
Dann Sperrte ich sie bei mie ein,
Und alle Mädchen wären mein.

Wenn alle Mädchen wären mein,
So tauschte ich brav Zucker ein:
Die, welche mir am liebsten wär,
Der gäb ich gleich den Zucker her.
Und küßte sie mich zärtlich dann,
Wär sie meinWeib und ich ihe Mann.
Sie schlief an meiner Seite ein,
Ich wiegte wie ein Kind sie ein.

 

 

Lees verder »

www.indymedia.be

De Belg is gerustgesteld door het Generatiepact.” Zo stond het donderdag in De Morgen en zo klonk het ook in Voor de Dag op Radio 1. Volgens De Morgen viel dat af te leiden uit de cijfers van de nationale bank over het consumentenvertrouwen. Maar als we de analist die De Morgen citeert bevragen over deze stelling, ontkent hij de waarschijnlijkheid ervan. Meer nog, hij ontkent dat gezegd te hebben.

Uit cijfers van de Nationale Bank blijkt dat het vertrouwen van de consument in oktober iets minder negatief is dan in september. Volgens De Morgen zouden analisten aangeven dat dit te wijten is aan het generatiepact, de petroleumprijzen en het mooie weer.
Indymedia wou wel eens weten hoe ze daar bij De Morgen aan die conclusie kwamen. En wat blijkt: de analisten ontkennen in alle toonaarden dat zij beweerd hebben dat het generatiepact er voor iets tussen zit.
Van de Cloot van ING is formeel : “Het generatiepact, daar heb ik niets over gezegd”. Nochtans wordt in De Morgen gedaan alsof de stelling uit zijn mond komt.

De Nationale Bank : “Het is gewoon onmogelijk om te weten wat nu precies die schommeling heeft teweeggebracht.”

Bij de Nationale Bank worden we eerst op een schaterlach onthaald: “Ja wij hebben dat ook gelezen. Waar ze het halen, weet ik niet. Maar wacht u even dan geef ik u onze specialist door.”

“Het generatiepact, daar heb ik niets over gezegd.” 

lees verder op : http://www.indymedia.be/news/2005/10/100168.php

Noot:
De cijfers van de nationale bank kan U zelf raadplegen = Klik hier : http://www.nbb.be

(...) Er dringen zich een aantal vaststellingen op bij de benoeming van de sp.a – nieuwe staatssecretaris.

Erfelijke dynastieën van politieke mandaten, onvoldoende kwaliteit bij de verkozenen en de uitvoerende macht die zichzelf niet eens meer hoeft te presenteren aan de kiezer…

Een eerste vaststelling is dat, wil men carrière maken bij de Vlaamse socialisten, men best de zoon of dochter van een bekende sp.a-politicus is. Hilde (de dochter van Willy) Claes, Kurt (Herman) De Loor, Michèle (Patrick) Hostekint, Peter (Louis) Vanvelthoven, Bruno (Louis) Tobback, Maya (Leona) Detiège, Freya (Luc) Van den Bossche, het lijstje is te lang om gezond te zijn. Bij de adel erft men titels, bij de socialisten erft men politieke mandaten. En voor wie niet op de juiste plaats wordt geboren kan het helpen om de vriend van te zijn of een gemeenschappelijke vriend te hebben.

Twee, de kwaliteit onder de sp.a-parlementsleden is blijkbaar onvoldoende. Zonder met de Spiritisten rekening te houden, zitten er 17 sp.a’ers in de Kamer, 10 in de Senaat en 20 in het Vlaams Parlement. Samen geeft dat 47 parlementsleden, maar niemand die goed genoeg is om staatssecretaris te worden.

De derde en laatste vaststelling is dat we moeten gaan stemmen, maar dat dit in feite geen enkel belang heeft, wanneer puntje bij paaltje komt neemt men iemand van buiten de politiek. Waarom zouden we nog gaan stemmen? Waarom voor de sp.a stemmen?

Lees verder »

Eens stond PCB voor de Parti Communiste Belge die intussen een mooie dood gestorven is.

Vandaag is een nieuwe PCB opgestaan, de Partij voor de Consumentenbelangen, een heel nieuwe invulling voor de term ‘socialisme’ door de piepjonge vice premier en minister van ‘t een en ‘t ander en vooral van consumentenzaken.

De kloof met haar oude en nieuwe achterban wordt met de dag groter, omdat de uitgangspunten van de ministers en partijvoorzitter verschillend zijn van die van de consumenten, de kiezers en de werkende en werkloze mensen, die uit de Dorpsstraat, weet u nog wel.

De consumenten, kiezers, werkenden en werklozen, jongeren en ouderen willen vooral een fatsoenlijk en goed leven voor henzelf en wie voor hen en na hen komt. Dat daartoe eenieder moet kunnen werken voor een fatsoenlijk inkomen zal intussen eenieder bekend zijn. Dat dit niet kan wegens maximale winststreven en dus herstructureringen, delocalisaties enz. is evenzeer duidelijk. Maar dat ze nu nog geplukt en in de nek gezeken worden door hun zogezegde vertegenwoordigers in de regering is helemaal van de pot gerukt.

Langer werken voor een pensioen, terwijl jongeren geen baan kunnen krijgen, zeker niet aan een fatsoenlijk loon. Is dat intergenerationele solidariteit?

Vande Lanotte gaat het uitleggen aan de fabriekspoorten.

Dat hij zich haast, want steeds meer werknemers komen op straat en willen uiting geven aan hun razernij, ook die van het ACV die zich dubbel bekocht voelen.

De nationale pers maar zalf strijken, en dat terwijl Bruno Tuybens, een nieuwe huurling van de sp.a, deskundig in ethisch beleggen bij KBC, misschien ook eens kan uitvogelen hoe de kleine spaarder, die van de weersomstuit kleine belegger is moeten worden, zijn spaargeld ethisch kan beleggen, ‘t is te zeggen, hoe hij na betaling van belastingen en sociale bijdragen op dat spaargeld, een tweede belasting kan vermijden. Dat lijkt alleszins ook ethisch, vergeleken met de paar honderd Belgische families die dank zij fiscale spitstechnologie en delocalisatie wel aan de gratis belastingsverlagingen van de ploeg Verhofstadt kunnen ontkomen.

Het lijkt alsof hij hyperkinetisch begint te halucineren…

Lees verder »

Propagandist

Fiets, draag me verder
wentlende wielen, glimmende spaken
licht dat werkaatst op de koepel der bel.
Fiets, draag me voort langs de bleekwitte wegen
draag me door zà?nlicht en druilende regen
breng mij daar ginder, mijn makkers nabij!

Fiets, draag me verder
langs huizen, langs straten
langs kindren die lachen, langs vrouwen die praten
langs ‘t werk op ‘t land en de zwarte fabriek.
Je assen draaien zo zacht om hun kogels
je banden glijden als scherende vogels
breng mij daar ginder, mijn makkers nabij!

Fiets, draag me verder
door ‘t avondduister
ginds waar de stad aan de hemel brandt.
Langs water met schepen en trekkende vrouwen
langs hoge naargeestig gesloten gebouwen
de wind steekt op, en ik voel je pedalen
moeizaam als hijgend ademhalen.
Fiets, draag me verder
de stad is nabij!

Jef Last (1898-1972)
uit: Kameraden! (1930)

Lees verder »

De nieuwe invulling van het socialisme, anders, volgens Freya Van den Bossche: "Begeerte heeft ons aangeraakt…"

De  Morgen 15/10/2005

"Ik heb toch Consumentenzaken? De partij moet daar nog veel meer aandacht aan besteden. Vandaag is het niet meer het gevecht van de arbeider tegen de rest. Die strijd is grotendeels gestreden. Hetgeen waar de socialisten uit ontstaan zijn, is niet langer onze belangrijkste bestaansreden. We zijn niet meer een partij van de arbeider alleen. Het is de consument die vandaag verzameld en gesteund moet worden, een stem moet krijgen. Op een dag zijn er vakbonden ontstaan om de stem van de werknemers te laten horen. Dat is ook nodig voor de stem van de consument. Er zijn nog zoveel gaten in de bescherming van de consument." (...)

Hebt u wel eens last van het Axel Merckx-syndroom?

"Dat ik altijd minder groot zou blijven dan mijn vader? Ik heb niet het gevoel dat ik hetzelfde wil zijn als mijn vader. Hij is briljant op veel vlakken, maar hij was ook een heel andere politicus dan ik. Hij sloot zich graag op in zijn kamer met een stapel dossiers. Laat hem maar werken en val hem niet te veel lastig met de democratie. (pauze en gelach) Klinkt dat nu te grof? Welnee, hij is zo. Ik ben meer een straatpoliticus. Omdat we op een heel andere manier aan politiek doen, ben ik ook niet bang om ooit vergeleken te worden met hem. Hij zal de eerste zijn om te erkennen dat hij minder geschikt is om in een zaal met mensen binnen te komen en eens te vragen hoe het met hen gaat. Daar ben ik dan weer beter in. Het is nooit mijn ambitie geweest om in zijn schoenen te gaan staan. Mijn politieke vader heet Frank Beke. Mijn pa heeft mij wel met de fiets leren rijden. Dat is ook belangrijk hoor."

 

BRITSE EX-PREMIER MARGARET THATCHER WORDT VANDAAG TACHTIG

Streng en hard, dat was Margaret Thatcher. Op haar tachtigste verjaardag lijdt ze echter aan geheugenverlies. Raadsman Bernard Ingham: ‘Als ik bij haar ben, is het alsof ze weer premier was.’ 

Of hoe het leven zich vastklampt aan de illusies van de macht…

Uit de analyse van redactrice Isabel Albers De Standaard 12/11/2005
 
Terwijl zijn fractieleider Dirk Van der Maelen (SP.A) vecht tegen fiscale fraude, geeft zijn topman Johan Vande Lanotte (rechts) toe aan MR-topman Didier Reynders (links), om weer een fiscale regularisatie in te voeren.Er komen belastingen die ook kleine beleggers treffen.

Hoe krijgen de socialisten dat uitgelegd?

Lees verder »

Opiniestuk De Standaard woensdag 12 oktober 2005
Bart Meuleman (De auteur is socioloog aan de KU Leuven.)

"Het is absolute nonsens om bruggepensioneerden te culpabiliseren voor de economische malaise. Het is een spijtige zaak dat de Oeso het eindeloopbaandebat vergiftigt met foutieve redeneringen."

In een recent rapport maant de Oeso, zeg maar de studiedienst van de ontwikkelde landen, België aan om het brugpensioen af te bouwen (,,Over vier jaar minder werkenden’‘, DS 11 oktober ). Maar de economische analyse waarop de Oeso haar aanbevelingen baseert, raakt echter kant noch wal.

,,Ouderen verwijderen uit de bedrijven, schept absoluut geen plaats voor jongeren’‘, aldus de Oeso. Om haar stelling te staven verwijst de Oeso naar cijfers waaruit blijkt dat landen die ouderen vervroegd op pensioen sturen, vaak met een hoge jeugdwerkloosheid kampen.

Maar daaruit besluiten dat het brugpensioen tot jeugdwerkloosheid leidt – zoals de Oeso suggereert – is een redeneerfout buiten categorie. Samenhang tussen twee fenomenen is lang niet hetzelfde als een oorzakelijk verband.
Lees verder »

Laat haar ontreddering gespeeld zijn
zeker als we haar verkiezingscampagnekaarten
in aanschouw nemen…

http://www.zorra.be/Ads/2000/Gal_verkiezing_Freyavdbossche0900b.htm

http://www.zorra.be/Ads/2000/Gal_verkiezing_Freyavdbossche0900a.htm

Lees verder »

‘Ja’, zei de gerechtsbode, ‘alle mensen die u hier ziet zijn verdachten’.
‘ Echt waar?’ zei K. ‘Dan zijn het lotgenoten van mij.’
 (Franz Kafka, Het Proces.)

 “Gezonde mensen houden afstand van zieke mensen, schreef Frans Kafka eens aan Milena Jesenska, maar ook zieke mensen houden afstand van gezonde”. p. 201
“Wie zou zo lichtzinnig kunnen zijn een leven te verzinnen, als er zoveel levens zijn die het verdienen om naverteld te worden, want elk van die levens is een roman op zich, een netwerk met vertakkingen naar andere romans en andere levens”. p. 421
Antonio Munoz Molina, Sefarad, het boek der ballingen.

Turnhout Marseille, 1 tot 14 juli 2004
Pontecchio Polesine (Rovigo) 16/7-2/8/2004

« Het zwijgen op een vraag is als het afketsen van een wapen op een schild of harnas. Verstommen is een extreme vorm van afweer, waarbij voor- en nadelen elkaar in evenwicht houden. Wie blijft zwijgen geeft zichzelf weliswaar niet bloot, maar daardoor lijkt hij  gevaarlijker dan hij is. Men vermoedt dat hij veel te verzwijgen heeft. (…)”(p. 325)
 “Socrates wordt in de dialogen van Plato tot een soort koning van de vraag gekroond. Hij versmaadt elke gebruikelijke vorm van macht en gaat alles wat eraan zou kunnen herinneren zorgvuldig uit de weg. De wijsheid waarin hij uitblinkt, kan ieder die maar wil bij hem komen halen. Hij deelt haar echter niet vaak in een sluitende redering mee, maar hij stelt zijn vragen. In de dialogen is ervoor gezorgd dat hij de meeste en de belangrijkste vragen stelt. Hij laat zijn toehoorders niet meer los en dwingt hen tot scheidingen van de meest verscheiden aard. Zijn heerschappij over hen bereikt hij uitsluitend door vragen.”(p.327)
Elias Canetti, Massa en Macht

Lees verder »

 ’2005-05-02 ‘Eén mei 2005 was historisch omdat eindelijk duidelijk is geworden hoe groot de kloof is
tussen een politieke partij van B.V.’s en een moderne vakbeweging die de belangen van het grootste deel van de bevolking probeert te behartigen.
Dat op één mei 2005 eindelijk de tegenstelling op straat komt tussen een politieke partij die de erfenis van 120 jaar socialisme democratie wil toe-eigenen en enkel nog als verstarde beleidspartij wil verleven, is een goeie zaak. Het zal velen de ogen openen.
De vakbeweging – ABVV én ACV - heeft zich de voorbije maanden duidelijk laten kennen van haar sterke en degelijke kant: op het vlak van tewerkstelling, sociale zekerheid en gezondheidszorg komen zij met haalbare, doordachte voorstellen.
In Vlaanderen is er een nieuwe politieke beweging noodzakelijk om dit te vertalen in beleidsbeslissingen.
Het is hun verantwoordelijkheid als enige goed georganiseerde sociale beweging om een nieuwe, democratische, enthousiasmerende politieke arm uit te bouwen.
Dat is een zinvol antwoord op de patstelling waarin politieke partijen en reclamehuurlingen zich dood geregeerd hebben.
Dat zal wervend zijn voor de brede lagen van de bevolking en niet klinken als ijdel geblaat.
De Algemene Sociale Bijdrage is een eerste voorzet.

‘Eén mei 2005 was historisch omdat eindelijk duidelijk is geworden hoe groot de kloof is tussen een politieke partij van B.V.’s en een moderne vakbeweging die de belangen van het grootste deel van de bevolking probeert te behartigen.
In plaats van goedkope marketingkreten werd een doordachte Algemene Sociale Bijdrage voorgesteld om de sociale zekerheid en de ziekteverzekering in dit land het hoofd boven water te houden. Deze bijdrage zal de bestaande crisisbijdragen vervangen en arbeid niet extra belasten.

De Sp.a excellenties hadden enkel een warrig wederwoord alsof vandaag nog een onderscheid bestaat tussen arbeiders, bedienen en zelfstandigen die hun bijdragen betalen aan de ziekteverzekering. Al deze categorieën worden in België nog steeds gelijk behandeld en terugbetaald in de ziekteverzekering voor de dokterskosten die ze maken in de gezondheidszorg. In plaats van in deze sector voor inhoudelijke én structurele hervormingen te pleiten – wat ook financieel een gezondere zorg zal mogelijk maken – verklaart Steve Stevaert dat socialisten tegen meer belastingen zijn.
Van het door hem ingepikte en geroemde Kiwi model is niets in huis gekomen. Over een fundamentele hervorming van de betaling in de huisartsgeneeskunde en de specialistische zorg durft hij zich niet eens uitlaten.
Gelukkig voor dit land bestaan er nog vakbonden die wel inhoudelijk én ten gronde ingaan op de financiële en structurele problemen van de gezondheidszorg en de sociale zekerheid.
Zij hebben oog voor de belangen van de mensen in de Dorpstraten van Vlaanderen en studeren op mogelijke alternatieven voor loze kreten zoals `langer werken, pensioen op 67 jaar, meer mensen aan het werk’ terwijl er alsmaar minder banen overblijven wegens vertrek van zoveel bedrijven naar de
lage loonlanden zoals Azië.

`Duurzaam ondernemen’ vooronderstelt wederzijds respect, voor de ondernemer die risico’’s wil en moet nemen, voor de werknemers die eraan mee willen helpen, voor de omgeving die dit wil accepteren en ondersteunen. Om dit zo goed mogelijk uit te spelen staat een dynamische overheid voor de uitbouw van een zeer uitgebreide sociale economie, waarin non – profit en social – profit sectoren de basis vormen. Dit soort sociale economie omvat onderwijs, gezondheids en thuiszorg, alle overheids- en gemeenschapsvoorzieningen tot veiligheid en mobiliteit. Eenzelfde statuut
voor al deze sectoren, met een flexibele mogelijkheid tot heen en weer schuiven met behoud van opgebouwde rechten, zonder statutaire-, pensioen- of andere problemen biedt de mogelijkheid tot humusontwikkeling in onze maatschappij.
Dan kan eenieder zijn of haar recht op werk doen gelden – nieuwe arbeidsplaatsen in diensten die noodzakelijk zijn voor het sociale netwerk en welzijn van een hele gemeenschap: veiligheid, scholing, zorg, thuis- of buurtopvang voor kinderen, jongeren, bejaarden – dan hoeft iemand die chronisch ziek of invalide, langdurig werkloos, op brug- of ander pensioen of vereenzaamd, niet aan zelfrespect in te boeten en uitzichtloos door het raam te zitten staren. Werkloosheid dwingt dan niet meer tot nietsdoen, eindeloos bijscholen en `toegeleid’ worden tot een commerciële arbeidsmarkt waar periodiek helemaal geen werk is.
Wie geen werk meer heeft, wil of kan krijgen in sectoren die uitsluitend functioneren binnen de vrije markteconomie, kan meteen aan de slag in de sociale economie en daar zijn of haar kennis en talenten ten dienste stellen van een hechtere gemeenschap. Een fijnmazig sociaal netwerk maakt onze
steden en dorpen veilig en leefbaar, geeft mensen weer zin in het leven en goesting in hun werk wanneer ze zich gerespecteerd weten en merken dat ze iets betekenen voor de anderen, die naar hen uitkijken, die met hen willen wonen, werken, winkelen, wandelen.

Dat op één mei 2005 eindelijk de tegenstelling op straat komt tussen een politieke partij die de erfenis van 120 jaar socialisme democratie wil toe-eigenen en enkel nog als verstarde beleidspartij wil overleven, is een goeie zaak. Het zal velen de ogen openen. De maatschappelijke tegenstellingen zijn niet wat reclamebureaus en spindokters ons proberen op te lepelen met populistisch gedaas over dé
mensen.

Wie `a’ heeft gezegd, zal echter ook `b’ moeten zeggen.
De vakbeweging – ABVV én ACV - heeft zich de voorbije maanden duidelijk laten kennen van haar sterke en degelijke kant: op het vlak van tewerkstelling, sociale zekerheid en gezondheidszorg komen zij met haalbare, doordachte voorstellen.
In Vlaanderen is er een nieuwe politieke beweging noodzakelijk om dit te
vertalen in beleidsbeslissingen. Tussen de bestaande democratische partijen is er door de regeergeilheid nauwelijks nog verschil te merken in programma’s en beleidsdaden.
De tijd is rijp dat de Vlaamse vakbonden niet langer meer dansen naar het pijpen van de `bevriende’ politieke partijen in de hoop hun verzuchtingen te realiseren.
Het is hun verantwoordelijkheid als enige goed georganiseerde sociale beweging om een nieuwe, democratische, enthousiasmerende politieke arm uit te bouwen.
Dat is een zinvol antwoord op de patstelling waarin politieke partijen en reclamehuurlingen zich dood geregeerd hebben. Dat zal wervend zijn voor de brede lagen van de bevolking en niet
klinken als ijdel geblaat. De Algemene Sociale Bijdrage is een eerste voorzet.