Ach ze kon zo mooi zingen en blijkbaar ook nog voor het zingen de kerk uit ze gebruikte haar stem en haar lijf en leden om haar fans te verleiden en hun steun te verzilveren in een parlementair mandaat bij de meest biedende. Toen VU ID 21 van Bertje het liet afweten, koos ze eieren voor haar geld en schoof ze de benen onder tafel bij de VLD, het betere werk, niewaar.

Nu haar sociaal statuut eindelijk geregeld was, want als zelfstandige kunstenaar is en blijft het maar behelpen, toch… kon ze aan haar uitgebreide en erg dure verbouwingen beginnen. Een uitgebreide ingewandenbeknibbeling – Scopinaro – nadien verwijdering van extra rollen en veel te ruime huidzakken… Dan nierstenen en allerlei extra’s om van de suikerziekte van haar dochtertje nog maar te zwijgen.

De gretigheid waarmee ze het leed van haar eigen lijf tot zich nam, is haar niet gespaard gebleven, en dat heeft ze dan ook altijd in het lang en breed in alle mogelijke ‘boekskes’ kond gedaan aan de fans,heel Vlaanderen en de wereld. Het heeft iets exhibitionistisch zoals de pauselijke zegen: aanschouw mijn lijden, Ecce Homo, bezie mijn lijf en leden, aanhoor mijn klacht, ‘Urbi et Orbi’ aan de stad en de hele wereld. Misschien dat ze daarom nu in de commissie buitenland van het Vlaams parlement zetelt om zoals iedere insider weet tijdens de gepaste reizen iets van de wijde wereld te kunnen zien. Ook als gemeenschapssenator zal ze geen zittend gat kunnen voeren op het rode pluche.

Maar door de automutilerende verbouwingen pleegde ze ook verraad aan haar lotgenoten die ze in een vzw Obese had weten te verenigen. Het was rond de eeuwwende nog in de nazomer van ‘Lekker dik en gezellig!’ waar de mensen met overgewicht zich aan Margriets ster konden vergapen. Ook zij konden ooit aan dit succes deelhebben en de jongsten zouden zich voorwaar aan Margriets zonnetje warmen.

Ze raakte in de clinch met de collega’s in vet- en showbiz en verweet hen valse boekjes te schrijven over onbestaande diëten, terwijl ze zichzelf ook hadden laten versnijden zoals zij doch het niet durfden toegeven, waar Margriet zelf met al haar littekens en de reuzegoeie doktoors die het allemaal hadden geklaard te koop liep. Voor wat hoort wat reclame, niet?

Alsnog ving ze bij de kamerverkiezingen van 2003 genoeg stemmen voor een zetel die ze zelf aan een door haar uitverkoren opvolger wou toekennen maar daar had ijskonijn Karel geen oren naar. Die klus zou De Gucht zelf wel klaren zodat het familiebedrijf Hermans, vroeger brood en banket, schlagers en chocolade en nu ook actief in ziekte en politiek een extra parlementair mandaat moest missen.

Het werd allemaal teveel voor Margriet. Haar passionele verlangen naar applaus werd onvoldoende bevredigd in parlement en senaat. Naarstig ging ze op zoek naar nieuwe krachttoeren: een nieuwe rechtsprekende raad die reclame kan verbieden omwille van aanstootgevend of vulgair karakter. Benieuwd of de VLD companen deze regelneverij een gelukkige keuze vinden. Benieuwd of haar eigen uitlatingen en exhibitionisme niet het eerste slachtoffer kan worden van haar rechtbank voor vulgaire zaken.

Het wordt allemaal een beetje teveel voor de Kempense nachtegaal. Ze liet zich ten aanschouwe van Vlaanderen in het programma van Goedele – Vaginaboek – Liekens nog eens helemaal en onbelemmerd gaan wanneer Eric Van Rompuy haar als tegenspeler even uit haar hok lokte: "Politiek is een klotejob!" loeide ze de verbouwereerde Eric toe.

Een absolute klotejob! Wat zeg ik: een hondestiel!

Alleen is Margriet wel geëvolueerd tot honds gedrag maar dan wel zonder kloten. Het wordt allemaal behoorlijk ranzig en de vraag is of de voorzitter van het Vlaams Parlement meer te doen heeft met de emeenteraadperikelen van de Koekenstad, dan wel met de gedragingen van het lid Hermans. Anne Marie Lizin zal als senaatsvoorzitter ongetwijfeld verbaasd over haar brilletje staren en zich afvragen waar la Hermans het nu weer over heeft.

Margriet heeft zich opnieuw geout om er weer in te mogen, in de pers, de blaadjes, het nieuws.

Ze heeft zich weer eens bisexueel verklaard en haar verlanglijstje bekend gemaakt in het januarinummer van het Holebi blad ZIZO: “Ik wil in bed met Temsamani en Van Brempt, en Kris Peeters zie ik ook wel zitten»

«In politieke kringen zal men misschien misbruik proberen te maken van dit artikel.»

Margriet: «Ik ben zeker niet bang om ‘gepakt’ te worden op mijn geaardheid. (bulderlach) Nee, serieus: ik vind dat mensen moeten beseffen dat biseksualiteit voorkomt in de maatschappij. En dat het niet abnormaal is dat je je oog al eens laat vallen op iemand van hetzelfde geslacht.»

Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien…dat komt nooit meer, dat komt nooit, nooit meer terug. Alleen doornen helpen nog bij de pijn van het zijn…

Van Tsaar tot keizer was een vorm van geschiedschrijving die de nieuwe tsaar, Vladimir II in de nieuwste dynastie, graag aan de Europese Unie en zijn eigen onderdanen voorschrijft. De beroemde Russische tsaren werden gepresenteerd in een geur van Orthodoxe Heiligheid met iconen en kerkelijke parafernalia.
In het Jubelpark stond een treinwagen voor Siberië voor de deur geparkeerd voor wat nadien een lamentabele wandeling bleek te worden langsheen het virtuele traject van de Transsiberische spoorlijn van Moskou tot Vladivostok. Leuke weetjes, matig gepresenteerd in een semi-toeristische wandeling voor kinderen en bejaarden die er zin in hebben om zelf de taiga vanuit het treinraampje te bestuderen.
En dan was er da ongelooflijke tentoonstelling over de 'Hunnen', ja ja , de Hunnen kwamen ook uit Rusland, althans uit Siberië en ze hadden een paar tientallen minuscule voorwerpen uitgestald op een dozijn koeienvellen, gespen en pennen en ringen en krammen. En dat alles voor 5 Euro per bezoeker.
Faut le faire!

Alleen de Avant-Garde in Rusland 1900-1915 in het Paleis voor Schone Kunsten was de moeite, zeer de moeite.
Zeker voor mij.
Reeds 30 jaar zijn we er telkens weer bij geweest wanneer ergens in de hele wijde omtrek een tentoonstelling te bezoeken viel van die Russische Avant-Garde. We waren bij de grote Malevitsj tentoonstelling In Amsterdam, bij Lisitsky in Eindhoven, Tatlin in Tilburg, enz.
In Frankrijk en Duitsland en Engeland gingen we steevast langs. We lazen hun poëzie en literatuur, we hadden met hen te doen want in onze ogen hadden velen van hen op gruwelijke wijze geleden en vaak hun kunstopvattingen met de dood bekocht.
De geur van dissidentie was ons toen reeds welgevallig en we begrepen het allemaal perfect: van volksbevrijdende abstractie naar sociaal realistische agitprop. Het volk diende opgevoed te worden. En wie zich daar niet in kon vinden, diende zelf opgevoed te worden.

De tentoonstelling in Brussel, met een overigens boeiende en mooie catalogus, heeft me de ogen geopend. De schitterende presentatie van een doorsnede van het hele oeuvre van ondermeer N.S. Gontsjarova staat model voor de vele vrouwelijke kunstenaars in deze bewegingen. Ook de positie van heel wat artiesten die zich goed nestelden in de cenakels en aan de tafelen van het socialistische vaderland werd duidelijk gemaakt met ondermeer P.P. Kontsalovski.
Ik had me vroeger al vaak verbijsterd afgevraagd waarom K.S.Malevitsj zich niet gehouden heeft aan zijn Suprematistische iconografie. Hij had hiermee toch met enorme lef de toon gezet.
Maar Kasimir versukkeld in de gevangenis en werd daar allesbehalve kunstzinnig behandeld. Wanneer hij terugkwam in de Russische maatschappij beperkte hij zich tot het schilderen van menselijke figuren zonder aangezicht. Boeren zonder gezicht. Ik begreep dat niet.
Nu wel.
Wie na de toch wel fenomenale presentatie van prachtige kunstwerken naar de uitgang loopt, kan begrijpen hoe velen van deze kunstenaars niet alleen een ideologie en een artistieke opvatting huldigden die naadloos aansloot bij de maakbaarheidsideologie van de politieke leiders van hun land.
Toneel en film moeten gevrijwaard worden van allerlei psychologiserende onzin. Alle beelden worden herleid tot vorm, kleur en beweging met klank. Dat kan de volksmassa's opvoeden tot de Nieuwe Mens, L'Homme Nouveau van Josef Stalin.
Wie dit soort ideologieën in hun kunstbeleving aanhangt, kan niet schrikken als hij of zij zelf  door de maakbaarheidsideologen gewogen en te licht bevonden wordt.
In Chaplins film Modern Times wordt de positie van de arbeider als radertje in de industriële machinerie aangeklaagd, in de kunstwerken, filmen en toneelstukken van de Russische Avant Garde uit de jaren '20 worden de naamloze radertjes verheerlijkt. Mensen zijn geen zelfstandig denkende en handelende individuen meer. Mensen worden in het futuristische concept één met de machine die ze bedienen.
We dalen de trappen af naar de laatste zaal en worden geconfronteerd met 10 m² gymnasten die in roze, geel en wit onder de vanen van Lenin hulde brengen aan de minzame kameraad Kirov die dan al vermoord was in opdracht van Josip Stalin die zijn populariteit als partijchef in Leningrad kon missen als kiespijn. Geen enkel menselijk foutje in heel het immense doek te vinden, geen ironische tepelverstijving, geen vlekje op de witte broekjes. Kortom het leven van de nieuwe mens, de maakbare mens, zonder twijfel noch pijn.
De verbijsterende propaganda affiches door de grote avant-garde schilders en ontwerpers doen in niets onder voor die van de nazi's.
P.N.Filonov heeft een beklemmend portret van de leider gemaakt, zonder pupillen in de lege ogen. Hij was in ongenade gevallen en kon nauwelijks nog rondkomen met schilderklusjes en hoopte met het portret van de grote leider een opdracht in de wacht te slepen.
Daartegenover hangt het 'Hoofd van een boer' van K.S.Malevitsj. De boer heeft geen aangezicht. Het einde van de portretkunst als basis van een democratisch maatschappijconcept dat 500 jaar eerder voor het eerst in Vlaanderen en Noord Italië een aanvang genomen had.
Als je gezicht op zo'n manier wordt afgebeeld, al is het maar een keer, vergeet niemand je meer. Iemand die naar een afbeelding van jou kijkt voelt je in zijn nabijheid, al ben je nog zo ver weg. Ook iemand die je nooit in levende lijvige gezien heeft, kan, jaren na je dood, oog in oog met je komen, alsof je tegenover hem staat. Orhan Pamuk, Ik heet Karmozijn.
Vooraleer de Vlaamse primitieven en Italiaanse renaissanceschilders hun portretten naar het leven maakten was alleen iconografie aan de orde, geà?dealiseerde en gestileerde afbeeldingen. De grote disputen tussen de oosterse en westerse  kunstenaars waren in Malevitsj en Filonov met één klap tot stilstand gekomen.
Mensen hebben een individueel aangezicht. In het vaderland van het maakbare socialisme werden hun portretten herleid tot lege iconen. Hun levens zijn die van het vee, in een kudde, zonder naam, zonder betekenis: slachtvee, kanonnenvlees, kiesvee'?

In een amechtige poging om het tijdelijke succesrecept – ‘goed voor dé mensen’ (van de Dorpstraat of van de Kabinettenstraat?) van vaandelvluchtig voorzitter Stevaert te kopiëren lanceert Johan met Freya en misschien ergens nog wel een Caroline, maar die lijkt voorlopig voor het zingen de kerk uit te zijn, een nieuw succesvol verkiezingsthema.

Neen, niet onder het motto van ‘I Have A Dream…’

Neen, zo dwaas als Martin Luther K. is Johan niet.

Hij is heel veel slimmer…

Hij vraagt zijn leden, zijn militanten, zijn hardwerkend kader te durven,

te durven dromen…

van goedkope bouwgrond en warmte bij door vrije marktwerking gestegen energie en elektriciteitsfacturen.

Toen hij nog de hyperkinetische kabinetschef was van Louis Tobback presteerde deze excellentie het een jaar of tien geleden geflankeerd door de Gentse brulboei, vader van het consumenten – kletsmarieke een afgeladen zaal kameraden uit de federatie Mechelen Turnhout – ‘in goeien doen’ – te schofferen te Berlaar.

‘Dé mensen’ hadden een doorzonwoning of fermette gebouwd en voor ieder van hun kinderen een stuk bouwgrond gespaard, kortom ‘iedereen’ die zich had opgewerkt werd daar door Louis de maat genomen. Iedereen die in het onderwijs, de ziekenkas of de vakbond de touwtjes aan elkaar had weten knopen als een goede huisvader, c.q. –moeder, als hardwerkende tweeverdieners uit Vlaanderen, kreeg van Louis in groten doen te horen dat het maar eens gedaan moest zijn met dat ‘ikke-ikke-en de rest kan stikken’.

Dat was niet sociaal, niet solidair, niet socialistisch, quoi!

Fons Van Dijck was dan reeds in volle actie met het op punt stellen van de succesvolle verkiezingscampagne onder de slogan ‘Uw sociale zekerheid’ met de breed grijnzende kop van Louis Tobback er bovenop. De vertrouwde strategie van de angst moest de Agusta schandalen onder de mat houden tot na de verkiezingen. De omkoopgelden van een Italiaanse wapenfabrikant voor een helikopterorder van het Belgische leger werden ommers gebruikt voor wat heet ondersteuning van de partijpropaganda in sommige partijfederaties en andere min of meerdere frivole doeleinden, zoals het wippen van Willy Claes in zijn functie van Amerikanenvriend en Navo opperfreak.

Fons zou zijn inspanningen nadien verzilveren als kopman bij Telenet en meer recent als topman van VVL BBDO – waar hij de ‘Petrick’ Janssens heeft afgelost.

Patje heeft zich intussen na een minder succesvolle maar des te lucratievere periode als voorzitter van sp – onder zijn leiding nu ook met ‘.a’ – tot burgemeester van de Koekenstad uitgeroepen en zijn Kamerstek ingeruild voor een vijf jaar vaste zetel in het Vlaams parlement. Zij het dat de daaraan verbonden honoraria niet kunnen geïnd worden in een vennootschap zoals dat met die van sp.a voorzitter wel kon.

Fons zelf werkt zich nu in het zweet voor de VLD om daar het zwalpende schip te keren door de hardwerkende Vlamingen te verleiden, zij het niet met dromen of nachtmerries over verplichte verkoop van bouwgronden aan 60% van de marktwaarde.

De Fons is slimmer…

De enigen die iets aan oorlogen overhouden zijn immers niet de slachtoffers, niet de winnaars en zeker niet de verliezers. De enigen die in een oorlog netto winst opstrijken zijn immers de huurlingen die met hun diensten leuren bij de  meestbiedende.

Met de nieuwe slogan ‘Partij van Iedereen’ – PI - zet de sp.a nog een stap verder in het niets. PI is de halve omtrek van de cirkel gedeeld door de straal: 3,141592653… PI is een oneindig transcendent getal.

Van Werklieden, naar socialisten, andere socialisten en recentelijk consumenten, is het nu de partij van ‘iedereen’, en dus van niemand.

Het lijkt als een versleten hoer die geen succes meer heeft onder het beter gesitueerde clientèle en in arrenmoede zich dan maar aanbiedt aan ‘iedereen’. Neem mij, kies mij, smeekt ze de consument, ik ben er voor iedereen, ei zo na gratis.

Dat belooft voor het ideologisch congres van maart 2006, dat het roemruchte Charter van Quaregnon (1894) moet herdenken en actualiseren. De toenmalige ideologen en partijbonzen hadden op z’n minst begrepen dat de motor van de maatschappij en de geschiedenis op de klassenstrijd draaide.

Vandaag zijn er alleen nog consumenten en producenten die door Freya als een strenge schooljuf met smaak op de vingers werden getikt.
Maar sinds zaterdag zijn zelfs die eraan voor hun moeite wanneer ze nog zouden gedroomd hebben van een kastijding door de meesteres zelve.

Sp.a is er nu zelfs niet meer voor de consumenten. Ze is er nu nog alleen voor ‘iedereen’.

Fons Van Dijck heeft het geweten. Hij heeft Johan met Freya et les autres erin geluisd.

De Blauwe Schuit krijgt de wind in de zeilen onder de vlag van de hardwerkende tweeverdieners, dat lokt onontkoombaar een reactie uit bij de Rozerillerige Boekanier. Die keert zijn huik naar de wind en vaart dan niet langer onder de vlag van de dompelaars, de zieken, weduwen en wezen, de gepensioneerden, de werklozen en de –mensen laat staan de consumenten. Neen, Krentenbaard hijst meteen beverig de zeilen voor ‘Iedereen’. 

En dus voor niemand. Alsof ‘iedereen’ dezelfde belangen heeft.

Het ‘tunnelkijken’ in de Wetstraat is dodelijk. Voor de kijkers en hun entourage. Ze kunnen geen afstand nemen van de macht en klampen zich aan mekaar vast op een wankele troon in een grote gevaarlijke vijver vol krokodillen van het populisme die ze zelf zo genereus gekweekt hebben dat ze tenslotte het grootste offer dienen te brengen: zichzelf naar de uitgang laten begeleiden als voer voor de hellehonden.

Iedereen!

Uit het Opiniestuk in De Morgen 15/12/2005

"Morgen kom ik voor de rechter in Istanbul, in Sislis, de wijk waar ik mijn hele leven heb gewoond, in een rechtbank recht tegenover het huis met drie verdiepingen waar mijn grootmoeder veertig jaar lang alleen heeft geleefd. Ik word beschuldigd van “het openbaar kleineren van de Turkse identiteit”. De aanklager eist een gevangenisstraf van drie jaar.  (...)

Ik leef in een land dat te pas en te onpas hulde brengt aan pasja’s, heiligen en politieagenten, maar dat tegelijk pas hulde brengt aan zijn schrijvers wanneer ze jarenlang in rechtbanken en gevangenissen hebben gezeten, of pas enkele dagen voor hun begrafenis.(...)

Naipaul was de eerste die voor ons de meedogenloze misdadigheid in de nieuwe niet-westerse heersende elites van het postkoloniale tijdperk beschreef.

In mei, tijdens mijn ontmoeting met de grote Japanse schrijver Kenzaburo Oë in Korea, hoorde ik dat ook hij was aangevallen door nationalistische extremisten omdat hij gezegd had dat de afschuwelijke misdaden van het Japanse leger bij de invasies in Korea en China in Tokio openlijk zouden moeten worden besproken. De onverdraagzaamheid van de Russische overheid tegenover de Tsjetsjenen, de aantasting van de vrije meningsuiting door de hindoeïstische nationalisten in India en de onopvallende etnische zuivering van de Oejgoeren door China, worden gevoed door diezelfde tegenstellingen.

Enerzijds is er de drang om deel te nemen aan de wereldeconomie, anderzijds is er een hevig nationalisme dat democratie en vrije meningsuiting beschouwt als westerse uitvindingen.

(...)

‘De ‘eer’ van een land wordt niet besmeurd door de zwarte vlekken in de geschiedenis, maar door de onmogelijkheid erover te praten’

Michael Zeeman over Pamuks proces:

"Pamuks romans zijn geen loutere ‘wereld in woorden’, al was het maar omdat zijn lezers er de wereld die zij kennen in weerspiegeld zien. Grote literatuur treedt altijd buiten haar begrenzingen. Pamuk overschrijdt die grenzen welbewust."(...)De literatuur is voor hem geen in zichzelf gekeerde aangelegenheid.(...)
Pamuk dreigt het slachtoffer te worden van een proces dat niet over hem gaat, maar over de verhouding van Turkije tot zijn geschiedenis."

De vice premier en minister van begroting – en wie weet wat nog meer – heeft gesproken.

Niet over haar bevoegdheden, noch over haar kunsten en kennis.

Neen, ze heeft zich eens fijn laten gaan – een faux pas moet kunnen na zo’n Bal Fatal. Het lijkt wel of Freya graag de goden van het geluk tart met de argeloos arrogante praatjes en het holle zenuwlachje waarmee ze de witte woede en de luie werkmens tot 67 jaar wil dwingen tot wellustige beschikbaarheid op de arbeidsmarkt van haar wispelturige vrienden.

Freya heeft deze keer de maat genomen van het Nederlandse kabinet. Althans dat wil ze doen uitschijnen.

CDA premier Balkenende en VVD vice premier Zalm die wel kan rekenen en vierkantswortels trekken – uit zijn hoofd welteverstaan – worden door haar in Vrij Nederland van deze week even geëvalueerd op hun kaalheid, jas en das.

Ach wat kan het leven toch gezellig zijn en het socialisme leuk blijven, als je Freya heet en de leidster bent van de PCB, Partij van de Consumenten Belangen.

Ze vraagt zich af wat de sollicitatiecriteria zijn waarop Nederlandse ministers worden benoemd, saaiheid?

De criteria bij de sp.a zijn ons reeds lang bekend: zoon of dochter van… En dat in de partij die beweert tegen adellijke en ambtelijke erfelijkheid te zijn.

http://www.zorra.be/Ads/2000/Gal_verkiezing_Freyavdbossche0900b.htm

http://www.zorra.be/Ads/2000/Gal_verkiezing_Freyavdbossche0900a.htm

‘Domweg gelukkig in de Dapperstraat’ is een aloud Nederlands vers dat Freya’s intellectueel en politiek niveau misschien een beetje kan opbeuren, en vooral de depressie nadien wat kan verzachten…

Want het zal weer peilloos zijn.

Ziek en hees, en koud en eenzaam,

domweg gelukkig in de Wetstraat…

De Dapperstraat

Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant,
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.

Geef mij de grauwe, stedelijke wegen,
De’in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen, langs de lucht bewegen.

Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hogen staat.

Dit heb ik bij mijzelven overdacht,
Verregend, op een miezerigen morgen,
Domweg gelukkig, in de Dapperstraat

J.C.Bloem

De Kalverstraat

Cultuur is om m'n reet mee af te vegen
En dan: wat is cultuur nog in dit land?
Een steekje los, een stukje in de krant,
Gekeuvel met wat prietpraatjes ertegen

Geef mij dus gauw de geldelijke zegen,
De baten van de erin gestonken klant,
Gemolken, nooit zo schoon dan als, contant,
Zijn kasopname mij bevrucht als regen

Alle is meel voor wie kaneel verwacht
Mijn voordeel houd ik voor de staat verborgen
Tot het, opeens, om een vermogen gaat

Dit heb ik, middenstander, overdacht,
Genegen om u pizza’s te bezorgen,
Domweg per stuk, vanuit de Kalverstraat

Gerrit Komrij

Reisverlag met lectuur en bedenkingen…

Dé Stad,
wellustige hoer aan de wateren van de Bosporus…
De Islam,
God zal de zijnen herkennen…
Hét Land
« De la démocratie en Turquie… »
Theaters,
Essentieel voor een democratisch bestel
Odeon,
Onmisbaar voor een representatieve democratie.
De drie ‘G’s’,
Culturele, politieke, sociale en economische identiteitsbeleving.

« De la démocratie en Asie Mineur… »

Democratie kan niet zonder leugen, zonder veinzen, zonder toneelspel

Tot het wezen van zo’n democratische cultuurvorm
moet het besef van de theatrocratie behoren.

Inbreuken op de privacy van de burger, intelligente camera’s
ondermijnen onder het mom van beveiliging tegen terreurdreiging
de kern van iedere democratie, de kunst van het veinzen.

De democratie wordt gefnuikt door het populisme.
Theater wordt ingeruild voor Arena, Circus, Stadion.

Dorrestijns rondeel

Wie zijn medemensen kent,
die slikt geen vitaminepillen,
maar strychnine zou hij willen,
die ernstig zijn gezondheid schendt.
Wie zijn medemensen kent,
hij nam giftig moederkoren,
zou lachende de doodsklok horen.
Wie zijn medemensen kent,
die ziet men heus geen appel schillen,
die slikt geen vitaminepillen,
maar kopergroen, sulfaat, carbid,
en een doodsstrijd had hij niet:
die is een fluitje van een cent
voor wie zijn medemensen kent.

Hans Dorrestijn (1940)
uit: Huiselijke omstandigheden (1986)

Wanneer vrouwen de troon bestijgen, trekt de macht zich terug in de coulissen…Wanneer mannen zich wanhopig aan de macht vastklampen, wordt vanuit de coulissen aan de touwtjes getrokken…

Naar aanleiding van het boeiende bezoek aan de tentoonstelling “Dames met klasse” te Mechelen bleef er een tekortkoming door mijn hoofd spoken.
Waarom wordt er niet gesproken over de confrontatie met het opkomende verzet tegen de Spaanse overheerser in die periode.
Bij enig zoekwerk, valt mijn goude carolus met een rinkelende klank op de harde tegels van mijn paleis: het gaat in Mechelen alleen over Margaretha van Oostenrijk en Maria van Hongarije – dames met klasse en landvoogdessen der Nederlanden.
Maar er was ook een derde dame in het regentenspel…