Hugo Camps heeft een fijne neus voor parfums en mindere geuren waarover hij ons vaak briljant kond doet in De Morgen. Zo fileert hij op meesterlijke wijze de onzijdigheid van de zelfbenoemde Antwerpse burgemeester op de voorpagina van 13 juli 2006. Camps slijpt hier een diamantje waarin je ziet hoe een geslachtloze positie op het theater van de politiek enkel ijdel en hol klinkt. Tuur Van Wallendaal – gewezen ombudsman van ‘t Stad, gewezen Vlaams volksvertegenwoordiger en nog steeds schepen van de sp.a – mag dan de voorbije week de handdoek al in de ring gegooid hebben, den burgemeester van "A", moet zich nog een paar maanden met lood in de schoenen in de coulissen van de macht verbergen, en daar hopen slapend rijk te worden. Maar de Truuk met de Duif draait weer uit op "Duif is dood, Johan", net zoals Johans Goudhamstertje ook reeds lang de geest gegeven heeft.

Heeft Patrick Janssens nog een mening? Ongetwijfeld over Germinal Beerschot. Daar houdt zijn publiek debat van de laatste tijd zo ongeveer mee op. Dat hij aangeslagen was na de racistische moorden in zijn stad zal iedereen begrijpen. Dat hij het Vlaams Belang niet wou aanwijzen als de kwade genius achter het drama was minder overtuigend.

In de rel over het Loterijgeld voor de 0110-concerten houdt hij zich ook op de vlakte. Dewinter schandvlekt de Nationale Loterij. Wat zegt Patrick Janssens? Hij zegt: "Ik ga me niet bemoeien met de beslissingen van de Loterij." Hij hoopt wel dat de concerten van Barman c.s. de polarisatie in Antwerpen niet versterken. Eigenlijk zegt Janssens: muziek kan altijd nog.

Een burgemeester staat boven de partijen, maar naar ik mag hopen niet boven een edelmoedig protest tegen onverdraagzaamheid. Hij zou Tom Barman ereburger van ‘t Stad kunnen maken. Misschien doet hij dat ook, maar dan ná de verkiezingen.

De kunst van koorddansen gaat altijd vooraf aan electorale manoeuvres. Niemand zit te wachten op een polemisch gevecht tussen Janssens en Dewinter. Wat Dewinter roept, is voer voor varkens. Daar kan een debat niet tegenop. Maar van de socialist Patrick Janssens wil ik nog wel iets van een overtuiging zien. Iets van verontwaardiging. Iets van een houvast voor de weldenkenden onder ons. Zonder er een intentieproces van te willen maken, vrees ik dat de burgemeester het dezer dagen liever op olifanten in de stad houdt, op artistiek vuurwerk, op de Sinksenfoor. Janssens in het kielzog van Wouter Bos: socialisme alla, maar hooguit als glijmiddel. Desnoods als couture.

Is zelfcensuur niet te veel eer voor de ranzige club van Dewinter? Soms mis ik Leona, en meer nog, de mooie hoed van Frans Detiège. Onder die hoed zat nog wel een kereltje vol gif voor andersdenkenden. Hugo Camps

Uit ‘Shalimar de clown"  van Salman Rushdie

http://www.janvanduppen.be/?p=72

15. In zo’n stad konden geen grijze gebieden bestaan, althans, zo leek het. De dingen waren wat ze waren en anders niet, ondubbelzinnig, zonder de subtiliteiten van motregen, schaduw en kilte. Onder de kritische blik van zo’n zon was er geen plek om je te verbergen. Mensen stonden overal te kijk, met schaars geklede lichamen die glansden in het zonlicht en haar aan reclame deden denken. Geen mysterie, of diepte; alleen oppervlakkige onthulling. Toch, wie de stad leerde kennen, ontdekte dat deze banale helderheid een illusie was. De stad was een en al bedrog, misleiding, een onbestendige, onbestemde metropool die haar ware aard verborg, die terughoudend en gesloten was ondanks al haar schijnbaar naaktheid. Op zo’n plek hadden zelfs vernietigende krachten de beschutting van het donker niet meer nodig. Ze vlamden op uit de helderheid van de ochtend, oogverblindend, en staken je met scherp en fataal licht.

262. Hij begon zich af te vragen of disharmonie geen krachtiger principe was dan harmonie. Onderling geweld was overal een intieme misdaad. Als het losbarstte, werd je niet vermoord door vreemden. Het waren je buren, de mensen met wie je de hoogte- en dieptepunten van je leven had gedeeld, de mensen met wier kinderen je eigen kinderen gisteren nog hadden gespeeld. Dat waren de mensen in wie het vuur van de haat plotseling kon oplaaien, die  midden in de nacht op je deur konden bonken met brandende fakkels in hun hand.
Misschien waren tirannie, gedwongen bekering, tempelbestormingen, iconoclasme, vervolging en genocide de norm en was vreedzame coëxistentie een illusie. Hij kreeg tegenwoordig politieke rondschrijvens met die strekking van diverse pandit-organisaties. Ze verhaalden over wantoestanden van honderden jaren geleden. Sikander de iconoclast onderdrukt de Hindoes het ergst. De misdaden uit de 14e eeuw moesten in de 20e gewroken worden.

292. De ongelovige gelooft in de onveranderlijkheid van de ziel. Maar wij geloven dat alle levende dingen getransformeerd kunnen worden in dienst van de waarheid. De ongelovige zegt dat het karakter van een man zijn lot bepaalt; wij zeggen dat het lot van een man zijn karakter herschept. De ongelovige beweert dat het beeld dat hij van de wereld schetst een beeld is dat we allemaal moeten herkennen. Wij zeggen dat zijn beeld van ons niets betekent, want wij leven in een andere wereld. De ongelovige spreekt van universele waarheid. Wij weten dat het universum illusie is en dat de waarheid achter de illusie ligt, waar de ongelovige niet kan zien. De ongelovige gelooft dat de wereld van hem is. Maar wij zullen hem vanachter zijn verschansingen verdrijven en hem naar de duisternis verstoten en in het Paradijs wonen en vervuld zijn van geluk wanneer hij in het vuur duikt.

11 juli liedje voor Norbert

Het was me wat al die lange jaren
Met je rug die zware lasten blijven dragen
Niet uit pijnders gesproten en dus toch
Geen kans om ooit het Ros te torsen
Maar wel burgervader en met je maag
al die harde slagen moeten incasseren
Boven de gordel en vooral eronder
Tot zelfs vandaag nog gedonder
Met je oude vijanden en erger nog
Met al je echte politieke vrienden.

Het was me wat om al die lange jaren
Zoveel schijnbewegingen te zien spelen
Het gewriemel van de populisten
Die zich handig lieten kisten
Terwijl ze dachten zelf de hamer te hanteren
op het theater van het politieke leven
terwijl jij de manoeuvres zag gebeuren
in de coulissen van de macht, eenzaam
en gepantserd vanuit de loge aan de top.

Au clair de la lune, mon ami Norbert, prête moi ta plume, pour t’écrire un mot…
Norbert est mort, une fois de trop, dans les bistrots, il a pecho…
Norbert est mort…, Norbert est mort…, 100.000 remords…
Norbert est mort…, une fois encore, il est parti au paradis…
Norbert est mort…Norbert est mort…100.000 remords…

Au clair de la lune, mon ami Norbert, prête moi ta plume pour t’écrire un mot …

Norbert est mort, une fois de trop dans les journaux y’a sa photo……
Norbert est mort…, Norbert est mort…,100.000 remords…
Norbert est mort, une fois encore, il est sorti après minuit……
Norbert est mort…Norbert est mort… 100.000 remords…

Don’t want to loose nobody, don’t want to loose nobody , close to me…

Sibérie M’était Contée,Manu Chao, ‘Helno Est Mort’, 2004

Adreswijziging

Nu zal ik U mijn nieuw adres opgeven;
mijn oud adres was: Proletariaat;
de naam der woonplaats: Waar Marjanne gaat;
ik dacht, ik zou daar wonen gans mijn leven.

Ik ben verhuisd en moet U dit belijden;
mijn nieuw adres is: ‘Barre Eenzaamheid’;
de naam der woonplaats: ‘Buiten deze tijd’.
- Ik weet niet hoe, maar ik kon niet verder strijden. –

Ik hoop niet, dat Gij mij hier komt bezoeken;
ik denk, dat schuld mij spoedig elders jaagt;
ik zocht de rust; de onrust, die mij plaagt,
en het verwijt grijnzen uit alle hoeken.

Jac. van Hattum (1900-1981)
uit: Forum (4,1935)

Laurens Jz. Coster is een vrijwilligersproject.
Website: http://cf.hum.uva.nl/dsphome/ljc/
Redacteur: Raymond Noë
Reacties, bijdragen en hulp: eon@planet.nl
Aan- en afmelden: http://www.engage.nu/mailman/listinfo/coster-l

China Contemporary – Rotterdam

http://www.chinacontemporary.nl/

Een reeks tentoonstellingen in het NAi – Museum Boijmans Van Beuningen en een zaaltje in het Nederlands fotomuseum met als leuk extraatje een gratis toegangsticket voor het Sonneveldhuis, het belendende monument voor het modernisme in Nederland.

Hoe overweldigend en warrig ook – temeer daar ons oog onvoldoende geoefend is om de codes te lezen op foto’s uit China en de rode karakters niet kan interpreteren – een bezoek aan China Contemporary is zeer de moeite voor wie een beetje probeert te volgen wat er aan de hand is in het Rijk van het Midden, waar iedere schok een golf veroorzaakt over de rest van de aardbol, en waar een uitbarsting van opgebouwde spanningen als een meteorietinslag de rest van de wereld een tsunami zal bezorgen.

De catalogus – uitgegeven door NAi publishers – is een prachtwerk, visueel en inhoudelijk.

Nergens ter wereld vinden in zo’n snel tempo en op zo’n grote schaal veranderingen plaats als in de grote steden in China. Binnen de dynamiek van het ongekend snelle urbanisatieproces en de algehele globalisering van het dagelijks leven ontstaan in China unieke vormen van hedendaagse kunst, achitectuur en aan beeldcultuur gerelateerde vormen van urbane cultuur.

Garrie van Pinxteren fileert de politiek van de Chinese machthebbers in zijn essay ‘Vrijheid en ongelijkheid’
‘Oud is zeker geen aanbeveling in China. Het wordt geassocieerd met achterlijkheid, armoede en stagnatie.’ (...)
‘China geeft de bevolking amusement en een grotere vrijheid op steeds meer gebieden. Dat is niet om geleidelijk aan over te gaan op vrijheid op alle gebieden, maar eerder om te voorkomen dat de bevolking ontevreden wordt over de communistische partij en politieke macht zal opeisen. Het brood komt van de economische groei. De Chinese overheid laat zich bij alles drijven door de vraag of haar daden voldoende economische groei, voldoende banen opleveren. Het gaat niet om een geloof in de vrijemarkteconomie of het kapitalisme als zodanig, maar om een opportunistische inschatting van wat er op het moment de meeste groei, en dus de meeste steun onder de bevolking oplevert. Ook een meer gelijke verdeling van de welvaart wordt sinds kort van wezenlijk belang geacht voor de stabiliteit.
Als je in China maatschappijkritiek wil leveren, doe het dan niet op schrift. Voor een censor zijn geschreven teksten veel makkelijker te duiden dan beeldende kunst, reden waarom er in China wel veel interessante beeldende kunst en beeldtaal te zien is, maar waarom veel belangrijke schrijvers, zoals Nobelprijswinnaar Gao Xingjian, werken vanuit het buitenland.
Pas als China zijn schrijvers niet meer censureert, zijn China’s nieuwe vrijheden niet langer een bijverschijnsel maar een essentieel onderdeel van een veranderende Chinese maatschappij geworden.’

Een Raster-editie die je opzuigt wanneer je wil doordringen in het fenomeen Roberto Calasso met o.m. Essays uit ‘De Negenveertig Treden’ – Kafka’s ‘Aforismen uit Zürau’ met commentaar van Calasso - ’ De uitgeverij als literair genre ‘.

Zeer de moeite voor wie zijn werk heeft leren kennen en gegrepen is door het fenomeen van de lezende schrijver, de schrijvende uitgever, de uitgevende lezer, de uitgevende schrijver en de schrijvende lezer.

Zinloos politiegeweld in Antwerpen: het antwoord van de burgemeester, hoofd van de politie en Vlaams volksvertegenwoordiger.

Uit De Morgen 3 juli 2006: 

Patrick Janssens kritisch voor ‘boertige’ politie

Antwerps burgemeester Patrick Janssens (sp.a) is ‘verontwaardigd’ over het hardhandige politieoptreden tegen een burger, vorige week op de herdenkingsplechtigheid voor Guido Demoor. Peter C. beschreef in een brief aan Janssens (DM, 30/06) hoe hij werd gehandboeid en gedurende zesenhalf uur opgesloten.
De agent trad in actie nadat Peter C. een affiche met xenofoob opschrift van een muur trok.

In een antwoord toont Janssens veel begrip. Hij omschrijft de contacten tussen de Antwerpenaars en hun politie als een loterij. "Als ze een goed lotje trekken, kunnen Antwerpenaars best aangename ervaringen hebben met professionele en vriendelijke agenten. Maar als ze een slecht lotje trekken, worden ze boertig, agressief en onprofessioneel behandeld."

Het antwoord in De Morgen van 3/7/2006 op de brief van Peter Claes – zie hieronder –
die door de politiediensten van Patrrick Janssens op een ongelooflijke manier werd behandeld en mishandeld, is beneden alle peil.
Bij de gezagsdragers van wet en orde, de veiligheidsbewakers der stad, de toeverlaat der burgers kan je volgens de Burgemeester van "A" – hoogste gezagdrager en verantwoordelijke voor de politie – een lotje trekken of je een normale of een gestoorde aan de hand hebt.
Maar het is een lotterij met een verborgen kansberekening:
De Polies van ‘t Stad was toch van ‘Os’ en ni van ‘A’? Maar stemt al jaren in groten getale telkens weer entoesiast ‘oep de goei!’
 
Tsja, huurlingen waren in de geschiedenis ook nooit zo gedreven als de strijders die voor de eigen goeie zaak meenden te gaan, en zeker geen huurlingen uit de sector van de gebakken lucht en communicatie! (JVD)
 
Lezersbrief De Morgen 30/6/2006
Zinloos politiegeweld in Antwerpen