Wie Zaf?n leest, loopt het risico van de lezer: het virtuoos verlangen naar de betovering die als een veelgelaagde genoegdoening de pijnlijke oogleden verkoelt.
Zaf?n lezen is jezelf leren overgeven aan de macht van de roman, de geconstrueerde leugen die als geen ander de realiteit achter de waarneembare werkelijkheid weet te onthullen.
Zaf?n heeft iets van de meester in het mysteriekabinet van het leven: hij wijdt de argeloze in en dolt met de ervaren verslinder van verhalen. Hij heeft dan ook een grote verantwoordelijkheid op zich genomen. Carlos Ruiz Zaf?n leert de postmoderne hulpeloze beeldverslaafden weer lezen. Een niet geringe verdienste.
?De roman is dood en begraven. Een vriend die net terug is uit New York vertelde me dat zeer onlangs. De Amerikanen zijn iets aan het uitvinden wat ze televisie noemen en wat als de bioscoop zal zijn, maar thuis. Boeken zullen niet meer nodig zijn, noch kerken, helemaal niks. (De schaduw van de wind, 489)
Zijn miljoenen lezers heeft hij met ?De schaduw van de wind? van het tegendeel kunnen overtuigen. Met ?Het spel van de engel? werkt hij verder aan zijn pedagogische opdracht zoals J.K. Rowling met Harry Potter, maar dan voor oudere lezers en dus met vele dubbele deuren, nog meer onopvallende doordenkers die vele interpretaties toelaten.

?Ik kende het genot van het lezen niet, het aftasten van deuren die zich in je ziel openen, je te verliezen in de verbeelding, de schoonheid en het mysterie van de schijn en de taal. Dat is voor mij allemaal geboren met dat boek.? (De schaduw van de wind, 35)

Zaf?n schrijft aan de hand van de stad der wonderen, Barcelona na de vorige eeuwwisseling. Intussen ook ? De stad der verdoemden?.
?Zoals alle andere steden, is Barcelona de som van haar ru?nes. De grote glorie waarop gepocht wordt, de vele paleizen, fabrieken en monumenten, allemaal zaken waarmee we ons identificeren, zijn niks anders dan kadavers, relikwie?n van een verloren gegane beschaving.? ( De schaduw van de wind, 225)
Een standbeeld en een Avenida naar het ?Kerkhof der Vergeten Boeken? zullen hem daar dan ook niet misstaan.

Zijn nieuwe spel met de engel in deze ru?nes van verloren gegane beschavingsillusies lijkt noodzakelijk voor de schaduw van de wind. Zonder spel geen beweging, zonder engel geen duivel, zonder licht geen schaduw. Een beklemmende benadering van de aloude relatie tussen de Faust van de pen en de Mephisto als uitgever.
Met ?Het spel van de engel? – prequel tot ?De schaduw van de wind? – verleidt hij op magisch realistische wijze zijn intussen miljoenen verschillende lezers, elk op hun niveau. Hij doet het op de manier van de engel van de geschiedenis die achterwaarts voortschrijdt, terugdeinzend bij de aanblik van wat hij heeft aangericht. Hij doet het in mededogen want een mensenleven vraagt om medeleven. Hij doet het in woorden want hij heeft de macht leren hanteren van de gevaarlijke kunst van het schrijven, de overwinning van de pen op het zwaard, van de herhaling in de tijd en het verlangen naar eeuwigheid, de continu?teit als vliegwiel door de vele jaren van angst en pijn.
Carlos Ruiz Zaf?n is een meester van het woordverhaal: ‘Boeken zijn spiegels: je ziet slechts dat wat je zelf al in je draagt’. (De schaduw van de wind, 233)
In ‘Het spel van de engel’ legt hij ook onrechtstreeks de vinger op de kloppende wonde van menselijk gedrag dat sterk be?nvloed wordt door de verhalen van wie voor ons kwam. Meer nog, foto’s, namen, boeken, huizen en herinneringen vormen een houvast waaraan we maar al te graag ons zelf- en wereldbeeld ophangen. Daarom ook kan dit spel ven de engel een pleidooi zijn voor het zwijgen, het verzwijgen van de gruwelen die ons voorafgingen. Al zal zo’n pleidooi doorgaans ijdel klinken: wat we ons willen, durven en kunnen herinneren zal zich telkens weer blijven opdringen. De dans ontspringen van het engelenspel is een moeilijke beweging vanaf het podium naar de coulissen.
Met ?Het spel van de engel? kiest hij voor de religie van de ?Drager van het Eeuwige Licht?: Lucifer en de Lux Aeterna die maar ten volle tot ontplooiing kunnen komen in de magische stad. Vanaf de vroege oudheid over de machtige middeleeuwen werd ze met een klap tussen twee wereldtentoonstellingen de moderniteit ingeramd. Vandaag proberen haar bewoners te leven tussen de stigmata van de waardigheid van wie hen vooraf is gegaan tussen het strand en de kerkhoven. Het uitzinnige wordt beleefd in stadia en langsheen pleinen en ramblas: ?Voetstappen van de hemel?, het debuut dat zal eindigen in het kerkhof der vergeten boeken.

Om die beweging te kunnen hanteren, om dat spel te leren spelen moet een verbindend verhaal kunnen verblinden:

?Afgezien van po?zie, komt een religie neer op een morele code die zich uitdrukt in legendes, mythen of andere literaire vormen, teneinde een net van waarden en normen te spannen waarmee een cultuur of een gemeenschap bij elkaar wordt gehouden en gereguleerd. (?) Zoals in de literatuur of in elke andere vorm van communicatie is het de vorm die voor het effect zorgt en niet de inhoud. (?) ? U wilt mij dus zeggen dat een doctrine uiteindelijk een verhaal is. ? Alles is een verhaal. Wat we geloven, wat we weten, wat we ons herinneren en zelfs wat we dromen. Alles is een vertelling, een geschiedenis, een opeenvolging van gebeurtenissen en personen, die het hart wil raken. Een daad van geloof is een daad van aanvaarding ? wij aanvaarden een verhaal dat ons wordt verteld. En we aanvaarden slechts als waar wat verteld kan worden?. (155-156)
?Ik ben tot de slotsom gekomen dat de meeste grote religies altijd zijn ontstaan of hun hoogtepunt hebben bereikt op momenten dat het grootste deel van de samenleving jong en verarmd was. (?) De volwassenen bereiken we door te appelleren aan hun frustratie. Met het ouder worden en de toenemende desillusies van de dromen en verlangens van de jeugd voelt een mens zich steeds meer het slachtoffer van de wereld en zijn medemensen. (?) Zich bij een leer aansluiten die deze wrok of dat zelfmedelijden positief ombigt, geeft nieuwe moed en kracht. De volwassene voelt zich zo deel van de groep en sublimeert zijn verloren verlangens en begeerte door middel van de gemeenschap.? (264)
? Gaat het u om het geloof of om het dogma? ? Het is voor ons niet voldoende dat de mensen geloven. Ze moeten geloven wat wij willen dat ze geloven. En ze moeten het niet in twijfel trekken noch de stem horen van wie dan ook die het in twijfel trekt. Het dogma moet onderdeel worden van de identiteit. Wie dat in twijfel trekt, is onze vijand. Is het kwaad. En we hebben het recht en de plicht hem het hoofd te bieden en hem te vernietigen. Dat is de enige weg naar redding. Geloven om te overleven.? (313)

?Overrompelend en unputdownable?, is het epitheton van dit boek in NRC Handelsblad, een respectabele krant uit Nederland. ‘Unputdownable?’ ik had er nog nooit van gehoord,
Bazell is arts van professie en creative writer van roeping. Ook hij moet vroeger andere dingen gedaan hebben voor hij de studies geneeskunde heeft aangevat, want hij is niet verblind geraakt door de langdurige en zware inwijdingsritualen van het besloten genootschap, laat staan van de gesloten vennootschap. Hij weet nog niet wat voor hem het beste schuift. Maar met ?Dansen met de dood? zit het er dik in dat hij Louis Ferdinand C?line en vele andere artsen achterna zal gaan, althans op schrijversvlak.
Geen boeiender beroep dan dokter, geen fijnere ?midden de mensen? mogelijk, maar het kan aan je vreten en dan ben je er geweest zoals de hoofdpersoon Peter Brown rondspringt in de wereld van het vele leed en de onzekerheden van het bestaan.
Veiligheidshalve opent hij met een citaat van Albert Camus: ? Als Nietzsches uitspraak juist is dat een man beschamen hetzelfde is als hem doden, is elke oprechte poging tot autobiografie een daad van zelfdestructie.?
Het verhaal snijdt met chirurgische virtuositeit en internistische behoedzaamheid langs een leven vol verlies, leugen, pijn en ellende. Het betrokken cynisme waarop hij probeert te overleven, het egocentrisme van de hem omringende wereld van maffiosi, op straat, thuis en in het ziekenhuis, is adembenemend realistisch en getuigt van een grote reflectieve en afstandelijke betrokkenheid bij het menselijke bestaan. In die zin is dit boek eerder cynisch dan sarcastisch. Het vlees wordt figuurlijk niet losgerukt van de beenderen, letterlijk echter wel. Het is zo hilarisch dat het dragelijk blijft voor de lezer, meer nog dat je erin gezogen wordt en naarmate het tempo nog meer in overdrive gaat je als lezer toch kan volgen, zonder terughoudendheid.
Neerleggen betekent verraad aan het boek en dan wordt het weer even wennen om de vaart terug te vinden. Je moet ermee doorgaan 317 pagina?s lang, vandaar het bizarre epitheton.

19. Aangezien de papieren (pati?nten-)kaart de kaart is die de pati?nt kan opvragen en die een rechter aan het bewijsmateriaal kan laten toevoegen, is de prikkel hem leesbaar te houden niet echt groot.
218. Nu moet ik zeggen dat operatiekamers, net als bouwplaatsen, de laatste vrijplaatsen zijn voor seksisten, racisten en wie dan ook met een tourette-achtige aandoening. De achterliggende gedachte is dat je mensen leert om kalm te blijven onder druk door ze voortdurend te treiteren. De werkelijkheid is dat sociologen die een studie zouden maken van OK?s zouden ontdekken hoe het er in de jaren vijftig op de fabrieksvloer aan toeging.

Fernando Pessoa, Het boek der rusteloosheid, uitg Privedomein Arbeiderspers 1990

Schitterende bedenkingen bij het veinzen, de noodzaak van de leugen in de kunst, de liefde en het leven.

324. ?Heb ik gelogen? Nee, ik heb begrepen. Begrepen dat de leugen, behalve de leugen die kinderlijk en spontaan is en voortkomt uit de wil om te dromen, enkel en alleen de notie is van het werkelijke bestaan der anderen en van de noodzaak om aan dat bestaan het onze te conformeren, dat er niet aan geconformeerd kan worden. De leugen is eenvoudig de ide?le taal van de ziel, want net zoals wij ons van woorden, wat op een absurde manier uitgesproken klanken zijn, bedienen om de meest innerlijke en subtiele roerselen van ons gevoel en ons denken om te zetten in werkelijke taal, hoewel woorden die roerselen noodzakelijkerwijs nooit volledig kunnen weergeven, zo bedienen wij ons van de leugen en de fictie om elkaar te begrijpen, hetgeen met de waarheid, eigen en onverdraagbaar, nooit zou kunnen.
De kunst liegt omdat zij sociaal is. En er zijn slechts twee grote vormen van kunst ? een die zich richt tot onze diep ziel, de andere die zich richt tot onze oplettende ziel. De eerste is de po?zie, de tweede de roman. De eerste begint te liegen in haar structuur, de tweede begint te liegen in haar intentie. De ene vorm pretendeert ons de waarheid te geven middels aan verschillende voorschriften beantwoordende versregels die indruisen tegen het normale taalgebruik; de andere pretendeert ons de waarheid te geven via een realiteit waarvan wij allen weten dat ze nooit bestaan heeft.
Veinzen is beminnen. Nooit zie ik een bevallige glimlach of veelbetekenende blik zonder me niet ogenblikkelijk af te vragen, ongeacht van wie die blik of die glimlach is, wie er in het diepst van de ziel schuilgaat achter dat lachende of blikkende gezicht, de politicus die ons wil kopen of de prostituee die wil dat wij haar kopen. Maar de politicus die ons koopt, heeft tenminste plezier gehad in het kopen van ons en de prostituee die wij kopen, vond het tenminste plezierig dat we haar hebben gekocht. Hoezeer we het ook willen, we ontsnappen niet aan de universele broederschap. Wij beminnen elkaar allemaal, en de leugen is de kus die wij wisselen.
Schrijven is vergeten. De literatuur is de prettigste manier om het leven te ignoreren. De muziek wiegt, de zichtbare kunsten stimuleren, de levende kunsten (zoals de dans en het toneel) onderhouden. De eerste echter verwijdert zich van het leven, door er een slaap van te maken, de volgende twee doen dat daarentegen niet ? sommige omdat ze gebruik maken van zichtbare en derhalve vitale formules, andere omdat ze leven van datzelfde menselijke leven.
Dat is niet het geval met de literatuur. Die veinst het leven. Een roman is het verhaal van wat nooit is geweest en een drama is een roman zonder dat het verhaal wordt verteld. Een gedicht is de uitdrukking van idee?n of gevoelens in een taal die niemand bezigt, want niemand praat in verzen.

?

John Gittings, The changing face of China ? From Mao to market.?

?

?

John Gittings vat in dit boek zijn jarenlange ervaring en bespiegelingen over China samen in een begrijpelijke analyse van de continu?teit in het Eeuwige Rijk van het Midden.

Hij opent met een interessant verband tussen de vertaling van de term ? communisme? door Mao als ?Grote Harmonie?. Deze ?Da Tong? dateert uit de vierde eeuw vC en werd ontwikkeld door de filosoof Mozi. Voor Mao lag de Grote Harmonie al bestorven in de mond van de XIXde eeuwse hervormer Kang Youwei die de Manchu keizer hervormingen probeerde aan te praten. Mao hoopt hiermee vooral het onbetwiste leiderschap van de Chinese Communistische Partij veilig te stellen tegenover de falende Kuo Min Tang.

Vandaag ligt dezelfde terminologie aan de basis van het pleidooi voor Tweevoudige Harmonie van de Chinese partij- en staatsleiders.

Maar de Grote Voorzitter maakte zich reeds vroeg zorgen over kinderen van de partijkaders die zich gedragen met een superieur air en die beter aan het verstand gepeuterd zouden worden dat ze niet op de positie of martelaarschap van hun ouders moeten steunen maar uitsluitend op zichzelf.

?

Gittings analyseert de personencultus rond Mao en wijst op de doordachte strategie die er vanuit ging om de macht over de massa?s te veroveren tegen de rest van de partijtop in. Mao verklaarde eens tegen de Amerikaanse fellow traveller Edgar Snow dat de Russische partijleider Kroetsjev wellicht van de macht was verdreven omdat hij zelf ? in tegenstelling tot Stalin? – geen personencultus rond zich had georganiseerd. (43-44)

?

Mao Zedong was een held voor vele miljoenen? Chinezen, maar meer nog een held in zijn eigen ogen.? En dat werd alleen maar erger naarmate hij ouder werd .?

Waar de helden van de revolutie in zijn vroegste gedichten omschreven werden als ? soldaten van de hemel? die de Chinese arbeiders en boeren tot steun en toeverlaat waren door de corrupte slechteriken te straffen, was er tegen 1960 nog slechts een held: Koning Aap die in de Chinese mythologie wonderen verrichtte voor de armen en de zwakken.?

Hij vergeleek zich ook graag met Stalin als opperbevelhebber. In 1958 liet hij zich op de Chengdu Conferentie nog door de verzamelde partijkaders toeroepen: ? Wij geloven blind in de Voorzitter, wij gehoorzamen hem blind!??

?

Mao Zedongs opvatting over revolutionair leiderschap uitte zich ook in de manier waarop hij de Rode Gardisten aanspoorde tijdens de Culturele Revolutie. Vijftig jaar vroeger had hij een essay geschreven over de noodzaak van lichamelijke oefeningen, waarbij hij het Confucianistische mensbeeld omschreef als gecultiveerd en beleefd, terwijl volgens hem de Chinese natie mensen nodig heeft die ?wild en ruw? tekeer gaan zoals vroegere leiders van boerenopstanden. Revolutionairen zijn dan als Koning Aap met een magische en allesomvattende kracht omdat zij de onoverwinnelijke Gedachte Mao Zedong tot de hunne hebben gemaakt: ?Wij kunnen de wereld op zijn kop zetten, in stukken gooien, verpulveren, chaos cre?ren en hoe groter de troep die we maken, hoe beter ! Lang Leve de Revolutionaire Rebelse Geest van het Proletariaat!? ( Aldus een vroeg manifest van een middelbare school bij de Qinghua Universiteit in Beijing)

?

Als jonge man had Mao in de zomervakantie van 1916 het platteland bereisd, als bedelaar gekleed bedelend om voedsel. Hij trachtte hiermee in de voetsporen te treden van de eerste grote geschiedkundige Sima Qian die in de II de eeuw vC? notities maakte over acteurs en bedelaars, koningen en generaals terwijl hij doorheen het land reisde.

Een halve eeuw later dienden de Roodgardisten hier een voorbeeld aan te nemen: ? Leren van het leed van de arme boeren? in plaats van met het hoofd in de boeken. (60).

?

De Culturele Revolutie stuurde op die manier tussen 1968 en 1976 12 miljoen studenten naar het platteland. Mao had voordien reeds scherpe kritiek geleverd op het onderwijs- en examensysteem dat alleen maar herkauwers opleverde. ? We moeten niet te veel boeken lezen?, deelde Mao zijn verbijsterde collega?s in de partijtop mee. ? We moeten Marxistische boeken lezen, maar ook niet teveel. Een dozijn of zo volstaat wel. Gorky had ook maar twee jaar lager onderwijs gevolgd en Franklin was een gazettenverkoper die toch maar elektriciteit uitvond.?? (82)

?

Gittings analyseert eveneens de ontwikkelingen nadien. Hoe moeilijk het voor de partijtop wel leek te zijn om de echte slachtoffers van de culturele revolutie en de roodgardisten te rehabiliteren, hoe voorzichtig Deng Xiaoping een nieuwe economische koers probeerde uit te zetten en hoe Sjanghai daar moedwillig buiten gehouden werd uit schrik voor het nieuwe elan dat de stad zou kunnen krijgen. Het werd nadien wel wat goedgemaakt waardoor Sjanghai nu alom erkend wordt als het? Manhattan van Azi?.?

’ From Mao to Market’ geeft tal van voorbeelden hoe moeilijk en pijnlijk de overgang van een staatsgeplande naar een vrije markteconomie verliep en hoe vandaag steeds meer het milieu ten prooi valt aan een niets ontziende razend snelle industri?le ontwikkeling.

?

Een dodelijk belachelijke griep

Het staat nu vast, de Mexicaanse griep is een varkensgriep, zegt Nature. Hoe dan ook, wat op ons afkomt, is een banale, milde griep.

Opiniestuk De Tijd 16 juli 2009 p. 10

Luc Bonneux?Epidemioloog:?

*Stelt dat ernstige complicaties bij deze griep even zeldzaam zijn als bij een wintergriep.

*Vindt de ‘varkensgrieppaniek’ onnodig en vaccinatie twijfelachtig

De ernst van een grieppandemie is goed te zien aan de sterfte bij voorheen gezonde volwassenen. Bij een normale griep is die zeer laag, minder dan ??n per honderdduizend gevallen. De sterfte in Mexico was relatief hoog bij kinderen, maar enkel de ernstigste gevallen werden opgepikt en de Mexicaanse kindersterfte is sowieso 5 procent: kinderen zijn er minder gezond. Er zijn meer jongeren met griep, maar zieken en kwetsbare bejaarden reizen nu eenmaal minder. De in het ziekenhuis opgenomen pati?nten zijn mensen met astma, dikke mensen en zwangere vrouwen. Wat op ons afkomt, is voorts triviaal, een banale griep. Voordien gezonde volwassenen of kinderen zijn ??n of twee dagen mild ziek, zelden langer. De recente geschiedenis toont wat iedereen kon weten. Het preventief toedienen van neuraminidase-inhibitoren (NAI) zoals Tamiflu tegen vaak weinig symptomatische griep brengt enkel de producenten op. Als er een spat bewijs geleverd wordt dat toedienen van NAI de epidemie een dag vertraagd heeft, zal het wel in de virtuele wereld van een duister computermodel zijn. De effectiviteit van NAI in een behandeling blijft dubieus. Een door Roche gefinancierde studie beschreef de vermindering van complicaties door Tamiflu. Bij bevestigde griep in bekende risicogroepen was het aantal mensen dat je moet behandelen om ??n door griep gerelateerde ziekenhuisopname te voorkomen 113, om ??n longontsteking te voorkomen 170. Maar wat baten kaars en bril als de uil geen ‘evidence’ zien wil. Moderne deskundigen beheren peperdure laboratoria, deel van het medisch industri?le complex. Ze hebben een dikke dubbele agenda, die ze maximaal kunnen uitspelen in de flou artistique van een commissie zielsverwanten. Moderne beleidsonderzoekers, zoals het Britse NICE, zijn onderlegd in het opsporen, interpreteren en weergeven van kennis. Mede door het ondervragen van deskundigen, maar ze zijn nooit zelf inhoudsdeskundige. De Mexicaanse griep is een varkensgriep, zegt Nature nu. Moest de naamsverandering naar ‘Mexicaans’ de herinnering aan het vaccinatiedeb?cle in 1976 verhinderen? Door overhaaste vaccinatie tegen varkensgriep in de VS kregen 500 mensen (op 40 miljoen gevaccineerden) het Guillain-Barr?syndroom, waaraan 25 stierven. Bij lage risico’s is iedere actieve vaccinatiestrategie riskant. Vaccinaties moeten met grote zekerheid minder schade of sterfte veroorzaken dan de ziekte waartegen ze beschermen. Bij deze griep lijken ernstige complicaties bij voorheen gezonde volwassenen of kinderen even zeldzaam als bij wintergriep. De industrie moet dus op zeer korte tijd sluitende garanties bieden dat de voorzienbare schade minder dan ??n per miljoen vaccins is, wil men buiten de risicogroepen gaan vaccineren. In de gezondheidseconomie is tijd geld. Verspild geld is verspilde levens: het had elders nuttig kunnen worden ingezet om ziekte en sterfte voorkomen. De varkensgrieppaniek, de ‘crise du jour’ na de vogelgrieppaniek, is dan dodelijk. Niet door het banale griepje, maar door de overdreven reacties van een op hol geslagen ambtenarij.

Luc Bonneux??Epidemioloog.

?

De Morgen De Gedachte: Poul Nyrup Rasmussen: Socialisme zal vernieuwen of sterven?

?Poul Nyrup Rasmussen vindt dat socialisten zich moeten onderscheiden op vlak van milieu, wereldeconomie en Europa.
Rasmussen is voorzitter van de Partij van Europese Sociaaldemocraten (PES).
Poul Nyrup Rasmussen blikt als voorzitter van de Europese socialisten terug op de voorbije stembusgang in de EU-lidstaten. “We hebben een verkiezing verloren, maar niet de oorlog van de politieke idee?n.”
De Europese burger heeft zijn keuze gemaakt. Het Europees Parlement en de Europese Commissie zullen geleid worden door een rechtse coalitie. De complexiteit van de besluitvorming in de Unie alsook de traditionele manier van werken zullen ongetwijfeld verwarring cre?ren bij de burger over wie nu eigenlijk verantwoordelijk is voor de richting die Europa uit gaat in de komende vijf jaar. Maar de rechtse regeringen en partijen in Europa en hun afgevaardigden in het Europees Parlement zullen veel mensen ontgoochelen die hen op 7 juni hun vertrouwen hebben geschonken. De leiders van Europees rechts, en vooral van de EVP (de centrumrechtse Europese Volkspartij) hanteren momenteel een sociaaldemocratisch discours om hun kiezers te misleiden. Er werden engagementen aangegaan voor het sociale beleid, voor de strijd tegen de klimaatsverandering, voor de regulering van de financi?le markten en voor tal van andere onderwerpen. Die zullen niet nagekomen worden.
De traditie om wetten te maken door consensus zal ongetwijfeld standhouden in Brussel en Straatsburg. Maar ik ben overtuigd dat het uur is aangebroken om de politieke verschillen tussen links en rechts meer in de verf te zetten. Moet de sociaaldemocratie na de nederlaag bij de Europese verkiezingen doen alsof er niets gebeurd is, en zo het risico lopen dat rechts de politieke tegenstellingen nog wat aanscherpt in de komende jaren? Ik denk niet dat we dat spoor moeten volgen. Om te beginnen moeten we strijden voor onze verkiezingsbeloften: een nieuw Europees relanceplan, en een grondige hervorming van het Europese financi?le regelsysteem. Maar vanaf vandaag moeten we veel verder gaan.
De sociaaldemocratie moet zichzelf vernieuwen. De waarden waarop onze strijd en onze successen al meer dan een eeuw gestoeld zijn, moeten een inspiratiebron blijven. Maar we moeten ons project herori?nteren naar de wereld van vandaag, een wereld die voortdurend in beweging is. We moeten durf tonen, trots zijn op waar we voor staan, en effici?nter worden in de manier waarop we onze idee?n en projecten uitleggen. We moeten leren zo dicht mogelijk bij de mensen te staan, bij zij die zich door de samenleving uitgesloten voelen en niet aan politiek denken. We moeten een antwoord formuleren op hun angsten en hun dromen. Wij, de Europese socialistische en sociaaldemocratische partijen, moeten meer dan ooit samenwerken. We moeten ook open staan voor progressieve mensen en idee?n die zich buiten onze eigen partij ophouden.
Schandalige ongelijkheid
We moeten zelfs nog verder gaan. Het is cruciaal dat we de dynamiek van een evoluerende wereld een plaats geven in onze politieke opvattingen.
Neem nu het milieu. We hebben gestreden voor de bescherming van de natuurlijke rijkdommen, de biodiversiteit, de kwaliteit van de lucht en het water. Maar hoe verbinden we dat met onze natuurlijke strijd voor sociale rechtvaardigheid en gelijkheid? We zijn er niet in geslaagd om een coherente langetermijnvisie te ontwikkelen omtrent de ecologische ontwikkeling van onze economie?n en onze maatschappij. Als we geen manier vinden om onze traditionele strijd tegen de ongelijkheid te combineren met het milieu, dan zullen we gedwongen worden onmogelijke compromissen te sluiten. We moeten meer duidelijkheid en politieke geloofwaardigheid scheppen omtrent die essenti?le kwestie van de duurzame ontwikkeling.
Neem nu de wereldeconomie. We moeten betere antwoorden formuleren op de ergste aspecten van de mondialisering. We hebben gestreefd naar een duurzamer en rechtvaardiger economisch wereldsysteem. Maar de ongelijkheid blijft schandalig. En de creatie van nieuwe, duurzame ecologische rijkdom, die eerlijker herverdeeld moet worden, beantwoordt niet aan de noden van miljarden mensen die momenteel in armoede leven. We moeten nieuwe antwoorden vinden op die mondiale uitdaging, en snel. Hoe kunnen we anders beweren dat we de belangrijkste internationale politieke beweging blijven?
Neem nu Europa. We schrikken ervoor terug een sterker politiek Europa te verdedigen. Ons discours is twijfelend, soms zelfs tegenstrijdig. Nogmaals: als we er niet in slagen een duidelijk en ambitieus project uit te werken voor de politieke toekomst van Europa, dan zullen we ook de burger niet overtuigen om ons te helpen een Europa te bouwen dat hem kan beschermen in tijden van mondialisering.
We hebben een verkiezing verloren, maar niet de oorlog van de politieke idee?n. We staan nog maar aan het begin. In de komende vijf jaar zullen de Europese instellingen gecontroleerd worden door rechts. We moeten die periode gebruiken om een gedurfde verandering op het getouw te zetten. Als we daar in slagen, dan zal de burger zijn vertrouwen in ons hervinden, misschien zelfs voor lange tijd. Als we mislukken, en vooral, als we weigeren te veranderen en voortdoen zoals vroeger, dan sterven we.
De creatie van nieuwe duurzame ecologische rijkdom, die eerlijker herverdeeld moet worden, beantwoordt niet aan de noden van miljarden mensen die in armoede leven. We moeten nieuwe antwoorden vinden op die mondiale uitdaging, en snel

Publicatiedatum : 2009-07-03
Sectie : De Gedachte