Hagen
Het Karl Ernst Osthausmuseum in Hagen heeft in het kader van Ruhr 2010 – Istanbul 2010 nog tot 25 juli een schitterende tentoonstelling met de Istanbul – Sammlung Huma Kabakci.
Mooier bijna en gevarieerder nog dan het Istanbul Museum of Modern Art . ?
De ongelooflijke fotoselectie over Istanbul van Ara G?ler is meer dan een bezoek waard.
De eigen collectie bevat mooi werk wat ten dele onder invloed van architect Henri Van de Velde, die voor Karl Ernst Osthaus villa Hohenhof bouwde, werd verzameld.
Na diens dood verhuisde de grootste delen naar het Folkwangmuseum te Essen.

Essen

De tijdelijke tentoonstelling – Het mooiste museum ter wereld - in het nieuwe en uitgebreide Folkwang museum te Essen is zeer de moeite waard. Geprobeerd werd het grootste deel van de oude collectie voor de verwijdering door de nazi’s van de volgens hen ontaarde kunstuitingen te reconstrueren.
Er hangen schitterende werken uit de hele wereld weer samengebracht. De toeloop is enorm waardoor de ruimtes wat klein bemeten lijken voor zoveel toelichting.
Het nieuwe museum gebouw is een prachtige uitbreiding van het naoorlogse.
Maar zoals bij veel van die prachtige nieuwe musea in kleinere steden zonder veel artistiek verleden blijkt wat nog rest of wat reeds werd verzameld aan eigen collectie te beperkt om de prachtige zalen te vullen. Het lijnenspel en de magnifieke binnentuinen lijken een ode aan Van de Veldes oude Kr?ller M?ller in de Hoge Veluwe, maar verbergen vooral veel leegte in het oude gedeelte.
Zeche Zollverein XII heeft als mooiste en indrukwekkendste mijngebouw in futuristische nazi architectuur ooit een moeizame fototentoonstelling Das Gro?e Spiel – Arch?ologie und Politik zur Zeit des Kolonialismus.
Verbijsterend is het schrijnende gebrek aan fatsoenlijke horeca op het enorme oude mijn- en cokesfabriekterrein – behoudens in het Casino restaurant.

Bochum

De Jugendstil machinegebouwen van de Zeche Zollern II/IV te Bochum zijn gesloten wegens dringende en grondige restauratiewerken. De gebruikelijke tentoonstelling over hoe goed het allemaal was in de hoogtij van de Duitse mijnbouw in de Ruhr is meer dan de moeite, maar wordt nu gelukkig fors onderuitgehaald door de tijdelijke tentoonstelling
Helden im Zeichen von Schl?gel und Eisen – Denkmale f?r verungl?ckte und gefallene Bergleute im Ruhrgebiet nog tot 22 augustus 2010.

Fietswegen

En dan is in dit oude Duitse industriegebied zoveel werk gemaakt van leefbaar groen, ruimen van vervuilde industriezones, restauratie van prachtige (industri?le) archeologische sites en het aanleggen van prima fietspaden dat het gekoppeld aan een prima openbaar vervoer een ideale fietstocht opleveren kan.

Van god los
Litanie van de Hubris
Gidsland of Gistland
Verlangen is de essentie van de mens
De nieuwe man die het lonken niet laten kan

vrt de redactie.be Opinie&Blog

Bart?Brinckman,?Isabel?Albers,?Steven?Samyn,?Wouter?Verschelden: “De zestien is voor u?, Hoe Belgi? wegzakte in een regimecrisis. Het verhaal achter de langste regeringsvorming ooit. Uitg. Lannoo 2008.

Zelden herlees ik boeken, wegens gebrek aan tijd, wegens uitstellen tot later wanneer misschien ooit de druk van de jacht en het leven getemperd zal zijn, wegens angst voor tegenvallende zinnen die zelfgeweven herinneringen aan flarden haken.
Maar in de huidige regimecrisis is het boek herlezen van de toenmalige De Standaard journalisten ?De zestien is voor u?, een opwekkende verademing.
Alle fratsen en iedere wanhoop, het wetten van messen, het knarsend draaien van het lemmet in de rug van de politieke vrienden, de manoeuvres met de aartsvijanden en de schijngevechten met de vijanden, je kan ze heerlijk savoureren in dit journalistiek hoogstandje.

Er zijn hier en daar immers nog enkele journalisten die meer in hun mars hebben dan politici nabouwen of geruchten fluisteren.

Vooral nu is de lectuur van dit boek zinvol om de kunstgrepen te vatten die in de aanloop tot de verkiezingen en na 13 juni aan bod komen.

Politiek bedrijven in Belgi? behoort tot de hogere kunsten. Het is slechts weinigen gegeven, maar de manoeuvres in de coulissen blijven beter daar gespeeld dan op het publieke theater. Oog en oor verlangen ook wel eens naar een illusie van schoonheid, zelfs als ze geschonden is.

-?Het allereerste boek over de langste regeringsvorming in onze naoorlogse geschiedenis: van Verhofstadt-II over bijna-Leterme-I naar Verhofstadt-III
-?De spannende reconstructie door de Wetstraatredactie van de krant De Standaard, gebaseerd op reportages in de krant, maar uitgewerkt tot een boek vol achtergrondinformatie
-?Dit boek brengt het verhaal van de langste formatie uit de naoorlogse Belgische geschiedenis. Het laat zien hoe een diepgeworteld wantrouwen en politiek onvermogen het land meesleuren in een van de moeilijkste periodes die het ooit heeft gekend.
-?Onmisbaar voor wie met kennis van zaken wil meepraten over het jaar waarin politiek Belgi? van aanzien veranderde. ?

Jan Vanriet, Closing Time – KMSK Antwerpen nog tot 3 oktober 2010

Closing Time is de laatste tentoonstelling voor de sluiting van het KNSKA wegens belangrijke renovatiewerken.
Kunstenaar Jan Vanriet (1948) kreeg carte blanche om een groots parcours uit te zetten in de zalen oude en moderne meesters.
Door de veranderde opstelling en het samenspel met Vanriets oeuvre bekijk je de kunstwerken vanuit een onbevangen invalshoek.

Met ?Closing time? leveren curator Leen de Jong en Jan Vanriet een onthullende kijk op het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten van Antwerpen, het gebouw, de wanden, de collectie en de geest van Brabant in Vlaanderen.
Hun keuze helpt de bezoeker de noodzaak te begrijpen van een grondige renovatie, verlangen te ontwikkelen naar een vernieuwing, genoegen te beleven bij verruiming.
Hun selectie helpt de collectie van het KMSKA te herkennen als groots en meeslepend.
Ze helpt Jan Vanriet herkennen als ?iene van ons, iene van hier!? (dixit wijlen Tuur Van Wallendael tijdens zijn sp-verkiezingscampagne in de Antwerpse Seefhoek), een kunstenaar die zich willens nillens plaatst in de eeuwenoude traditie van behoedzame ruimdenkendheid en tolerantie die Vlaanderen eigen was, is en blijven zal.
Ondanks sadomasochistische trekjes bij zelfverklaarde progressieve ideologen.
Geen regio ter wereld, geen land in Europa heeft zo?n diepgewortelde gastvrijheid voor andersdenkenden, andere culturen, andere heersers ontwikkeld als deze regio die om de haverklap vreemde heersers en vreemde troepen diende te tolereren. Op voorwaarde dat deze bezoekers zich fatsoenlijk, respectvol en hardwerkend opstellen.

De KMSKA kunstverzameling uit de voorbije eeuwen is daarvan een pedagogische en tegelijk prachtige illustratie.
Jan Vanriet stelt zich met zijn kunst in die bevragende, ironische soms ook vranke cynische traditie die falende machthebbers en al dan niet marxistische maakbaarheidsideologie?n voor schut weet te zetten.

De zaalindeling volgens een verhelderend stramien is bekoorlijk. Eindelijk heb ik zo de gelijkenis begrepen tussen lippen en tepels bij Modigliani, tussen Ensors Maskers en het sarcasme van de macht bij Vanriets Signaal uit 2008.
Zijn paarse gladiolen zijn indrukwekkend, ook naast de Seringen van Brusselmans.
Net als zijn Aurora en de rug aan rug van de Oude marxist met Ruzie in de galerij van Fred Bervoets.
Woeste dromen vol verbijsterend wantrouwen, leugens in grijs en kleur.

Grappig zijn ook de commentaren van bezoekers die voor de verandering het kunstleven zo heel erg graag laten beginnen bij de oude meesters, die Vanriet ook hoogmoed verwijten omdat hij de pretentie heeft hun werk te selecteren en confronteren met het zijne.
Dergelijke zuivere waanbeelden worden prachtig gepareerd door de werken van expressionisten, Ensor, Permeke.

Ironische commentaren op wie voor hen kwam is immers de basis van de historische bevraging door iedere generatie kunstenaars.
Wanneer dit niet altijd even goed geslaagd zou zijn, houdt het vaak verband met de intellectuele kwaliteiten van de artiest in kwestie.
En daaraan heeft het Jan Vanriet nooit ontbroken.
Daarom is zijn immens oeuvre die commentaren reeds lang overstegen.