Over goede en kwade trouw bij ziekte

25 / 10 / 2012

 

Het Limburggevoel van Vlaams minister Ingrid Lieten

Marktaandeel autobouwer dubbel zo hoog in Limburg -?Levenslang korting voor de Fordfamilie

Tim Dirven De Morgen 26102012

Dankzij levenslange kortingen, tot schoonzussen toe, kon Ford decennialang rekenen op een trouw en talrijk Limburgs clienteel. Van minister tot monteur: Ford is het merk, blauw is de kleur.

(...)

Elke werknemer van Ford kan zich elk jaar een nieuwe wagen aanschaffen, met een korting tussen de 18 (voor de kleine modellen) en 22 procent (voor een stevige Mondeo). De Limburgse Fordverdelers schatten dat ze zo’n 40.000 auto’s per jaar aan werknemers verkopen. Er rijden op dit moment 62.314 Fordwagens rond in Limburg. Een op de zeven Limburgse bestuurders rijdt met een Ford, vooral Fiesta en Ford Focus. In de rest van het land is dat minder dan een op de tien.

In Genk en omgeving koopt de helft tot zestig procent van de Fordklanten met Fordkorting. Want ook broers, zussen, kinderen en kleinkinderen, ouders en aangetrouwde aanverwanten krijgen kortingen van zestien tot twintig procent. Levenslang: als de werknemer overlijdt, neemt zijn weduwe of de weduwnaar het soldenabonnement gewoon over.

 

Bekende Limburgers

 

In de hoogdagen van Ford betekende dit dat tienduizenden mensen goedkoper wagens kochten. Het gevolg: Limburg kleurde blauw, de grill van de motorkap ten minste. Van de vier nieuwe wagens die in 2003 op de Limburgse wegen rondreden, was er eentje van Ford.

Niet toevallig het jaar van de grote herstructurering: 3.000 man op straat, en in ruil werd de familiekorting voor de resterende werknemers eenmalig maar fors opgetrokken.

Tot op de dag van vandaag ligt het marktaandeel van Ford in de provincie dubbel zo hoog als in de rest van het land.

Van elke honderd wagens die op dit moment in ons land worden ingeschreven, zijn er net geen zes van Ford. In Limburg zijn dat er meer dan twaalf.

Ook bekende Limburgers kozen voluit voor Ford: Genkenaar en minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) bezit een vrij nieuwe Mondeo (en denkt er niet aan die weg te doen), provinciegenoot en minister van Media Lieten (sp.a) laat zich met een S-Max rijden.

“De eerste wagen van mijn ouders was een Ford Taunus, die van mij de oude Sierra van mijn vader, en de eerste auto die ik zelf kocht was het eerste model van de Ford Mondeo.” De beste Mondeo van heel Limburg, dat weet Lieten wel zeker. “Als je iemand bij Ford kende, zoals elke Limburger iemand bij Ford kent, dan zochten zij het chassisnummer van je bestelde wagen op en dan werd die persoonlijk en nog eens extra gecontroleerd terwijl de wagen over de band liep. (lacht)”

Vandaag doet Lieten het met een S-Max, “alleen spijtig dat het niet zo’n groene, zuinige wagen is. Op dat vlak is Ford de afgelopen jaren te defensief geweest, ik denk dat ik dat aspect bij de aankoop van mijn volgende wagen meer laat meespelen.”

 

Ex-wielerenner Christophe Bassons, de man die Armstrong niet wilde volgen – Humo 23102012 – interview Joost Vandensande:

?Humo: je zegt dat je er nooit voor gekozen hebt om een witte ridder te zijn.

Bassons: Nu ja bij Festina had ik altijd bewust alle doping geweigerd, de andere renners hebben dat later ook bevestigd. Ik was een relatief onbekende renner naar wie nooit werd geluisterd, maar met mijn column tijdens de Tour van ?99 veranderde dat plotsklaps. Van de ene op de andere dag wilde het h?le peloton verhinderen dat ik nog met de media praatte, en dat pikte ik niet. Ik koos voor de confrontatie, en vanaf toen was het oorlog.

H: Een oorlog die je je wielercarri?re heeft gekost.

B: Dat wist ik zodra die column verschenen was. Dat vond ik eigenlijk niet eens erg. Waar ik wel spijt van heb, is dat ik eigenlijk het slechte voorbeeld heb gegeven: door te praten en eerlijk te zijn, heb ik laten zien dat je daarmee je carri?re op de helling zet.

H: Kreeg je uit geen enkele hoek steun?

B: Nee, van niemand. Als je in het peloton in de problemen komt, sta je alleen. Je bent een wielrenner, geen mens: je mag niet iemand met hoogtes en laagtes zijn. Nee, je moet koersen, want dat wordt namelijk van jou gevraagd.

(...)

Dertig pillen per dag

B: Weet je waar ik me nu vooral grote zorgen over maak?De nabije toekomst: er staat ons weer hetzelfde scenario te wachten als na de affaire Festina. Die bleek uiteindelijk niets veranderd te hebben: net alsof iedereen even vaart minderde voor een flitspaal, om daarna weer vol gas te geven. Wie denkt dat alle problemen opgelost zijn omdat Armstrong en US Postal niet meer actief zijn, heeft het compleet verkeerd: het gaat helemaal NIET beter met het wielrennen. De ploegdokters bijvoorbeeld, zijn er niet om te waken over de gezondheid van de renners, maar om de prestaties te verbeteren. Ik ben zes jaar prof geweest en ik heb nooit beroep gedaan op de ploegdokter. Mijn huisdokter volgde me op, en als ik echt ziek was, kon ik nog de koersdokter raadplegen.

De ploegdokters schrijven de renners medicamenten voor – tot dertig verschillende pillen per dag – en daar zitten soms ook producten bij die niet zijn toegelaten. En iedereen probeert ook altijd de grens op te zoeken, daarom blijft doping een taboe. Als ze morgen epo toelaten, zouden alle renners het gebruiken.

 

Griep behoeft geen vaste prik

10 / 10 / 2012

 

‘Je suis certes le premier touché  chaque fois que, dans la vie, je vois se manifester le moindre geste de bienveillance désintéressée. Mais ce que je redoute et que je déteste en revanche, c’est la bonté qui s’affiche et la feinte compassion. Ce que je reproche alors à la gauche, c’est de revendiquer le monopole des bons sentiments et de jouer là-dessus avec un mélange de sincérité et de tartufferie, de bonne et de mauvaise foi qu’il est impossible de démêler. Ce qui me paraît clair en tout cas, c’est qu’on a glissé, progressivement, de l’émotion vrai, personnellement ressentie et fondée sur l’expérience directe, à un trémolo de façade, voire de comédie, qui participe désormais d’une espèce d’incantation collective.’

Vladimir Dimitrijevic, Personne déplacée

‘Ik ben zeker de eerste die diep wordt geraakt telkens wanneer ik ook maar het kleinste gebaar van belangeloze welwillendheid zie. Maar wat mij daarbij tegelijk tot vertwijfeling en afschuw drijft, is het vertoon van goedheid en geveinsd medelijden. Wat ik links dus verwijt is het opeisen van het alleenrecht op goede gevoelens en het uitspelen daarvan met een niet te ontwarren mengeling van oprechtheid en schijnheiligheid, van goede en kwade trouw. Wat me in ieder geval duidelijk lijkt is dat men gaandeweg is afgegleden, van de ware emotie die persoonlijk doorvoeld is en stoelt op directe ervaring, naar een soort gejank van uiterlijke schijn, ja zelfs van pure komedie, die nog slechts deelheeft aan een collectieve bezwering.’ Vladimir Dimitrijevic, Personne déplacée

Fondateur des éditions L’Age d’Homme, Vladimir Dimitrijevic reste aujourd’hui l’insoumis qu’il était vingt ans, lorsqu’il quitta la Yougoslavie en 1954 et se retrouva seul et démuni en Suisse, où il exerça mille petits métiers (jardinier chez un curé, couvreur, ouvrier d’usine, gardien de nuit, etc.) avant de devenir libraire, puis éditeur. Fou de littérature, parce que les livres auront été pour lui la seule respiration dans une société étouffante, il fonde en 1966 à Lausanne sa propre maison d’édition :L’Age d’Homme .
Monsieur Vladimir Dimitrijevic est décédé le 28 juin 2011.

http://www.lagedhomme.com/la-maison-deditions,fr,8,56.cfm

http://archaion.hautetfort.com/archive/2006/10/24/entretien-avec-vladimir-dimitrijevic.html

 

Beppe Fenoglio, Een priv?kwestie – uitg De Bezige Bij 2012

vert. Mieke Geuzebroek & Pietha de Voogd.

 

Interessante vertaling van ‘Una questione privata’ van Beppe Fenoglio over de realiteit van het Italiaanse partizanenleven aan het einde van WOII in de Langhe rond Alba (Piemonte) ?die ietwat verschillend was van de verhalen in de beroemde partizanenliederen.

In zijn voorwoord merkt Ernest van de Kwast op: ’ Het hart van ‘Een privekwestie’ wordt gevormd door de barre, levensgevaarlijke tocht die Milton onderneemt, maar ondanks de fysieke beproevingen kwam deze voettocht op mij ook over als een innerlijke reis: hoe dieper in de modder, hoe dieper in de ziel.

En daar openbaart zich het conflict , niet het combattieve tussen de partizamnen en de fascisten, maar dat tussen Milton, zijn beste vriend Giorgio en Fulvia’.

(...) ‘Daar overviel hem het volle besef van zichzelf, Fulvia, Giorgio en de oorlog’. De ‘ik’ op de eerste plaats, daarna de rest. (...)

Het einde van het boek leest als een droom, of in elk geval als een hallucinatie, en je weet niet of hetgeen wat Milton overkomt, echt gebeurt. Maar dat maakt niet uit. Het laat je ademloos achter, alsof je zelf als een paard – ‘(...) ogen helemaal wit, (...) mond opengespred en schuimend’ – achter de waarheid bent aangestormd.

 

 

Pieter de Jong, Het avontuur van leiding geven – uitg. Balans 2011

 

Een handig ervaringsboekje over leiding geven met een ferme literaire inslag door een deskundige die veertig jaar aan het roer stond van belangrijke uitgeverijen in de Nederlanden.

 

27.

‘Bij bepaalde mensen is duidelijk waarneembaar dat zij veel zouden presteren als zij een kleine tekortkoming zouden goedmaken. Bij de een is het een gebrek aan ernst dat verhindert dat zij uitblinken; een ander ontbreekt het aan innemendheid, wat hun naaste omgeving snel opmerkt, vooral bij mensen op een hoge post. Weer anderen zijn niet voortvarend genoeg, en nog weer anderen te bezadigd. Al deze gebreken zouden betrokkenen makkelijk kunnen verhelpen, want oplettendheid kan van gewoonte een tweede natuur maken.’ Baltasar Graci?n

29.

Een betrouwbare leerschool is learning by doing, mits je door reflectie de confrontatie met jezelf aangaat en daar wat mee doet. Je eigen feedback organiseert. Een beproefde manier is om een soort kasboek over en voor jezelf bij te houden. Je noteert voor een bepaalde periode je (concrete) voornemens, inschattingen, prognoses, planningen, prestaties of wat je relevant lijkt, en na een halfjaar of een jaar bekijk je hoe het heeft uitgepakt. En dat leg je vast.

Als je dat een aantal jaren doet, leer je veel over je eigen sterktes en zwaktes, en hoe die zich ontwikkelen. Een kleine moeite en het werkt erg verhelderend. Het is een oude methode, lees ik bij Drucker, die al gepraktiseerd werd door Calvijn en de jezu?eten. Of dat de aantrekkelijkheid vergroot, laat ik graag aan jezelf over.

Een juiste kijk op wat je sterke en zwakke kanten zijn, is natuurlijk van groot belang voor je functioneren maar evenzeer voor het bepalen van de richting waarin je je verder wilt ontwikkelen. Dat geldt zowel voor het vervolg van je loopbaan als voor het verdiepen van je kennis en het verbeteren van je vaardigheden.

Zelf voel ik me het meeste thuis bij de Bildungs-opvatting dat je beter energie kunt steken in het verder ontwikkelen van je talenten dan in een dapper streven je zwaktes op te krikken tot een middelmatig niveau.

De eerste benadering leidt eerder tot excellente prestaties, de andere in het gunstigste geval tot een middelmatig niveau. Jammer genoeg is dat laatste nog onze dominante manier van kijken naar onderwijs, management-developmentprogramma’s en opvoeding, waardoor menig talent onbenut blijft.

33.

In periodes van gemiddeld drie jaar kun je doorgaans heel wat leren, en laten zien wat je kunt. Dat is ook het moment om na te denken over het vervolg. Een advies uit het klassieke repertoire is: een stap omhoog, een stap opzij, en vervolgens weer een omhoog. Met een stap opzij wordt een qua niveau vergelijkbare functie bedoeld, waarbij de uitdaging schuilt in de nieuwe omgeving met een andere cultuur en andere mensen. Het gaat om het vinden van een jou passende balans tussen comfort en uitdaging, want die is voor ieder verschillend.

‘Als ik op mijn loopbaan terugkijk, heb ik altijd de neiging gehad een iets moeilijkere baan te kiezen dan voor de hand zou liggen. [... ] Toen mijn werkgever een grote acquisitie deed, stak ik mijn vinger op om daar te gaan werken. Ik wilde erbij zijn want ik wist dat daar veel zou gebeuren. Ik heb nooit de makkelijkste weg gekozen. Zo bouw je verschillende ervaringen op. En uiteindelijk maakt dat ervaringspakket je geschikt voor hogere functies. Ik kies voor de uitdaging.’ (Uit een interview met een Nederlandse topman van een wereldspeler.)

37.

Halverwege mijn eigen loopbaan nam ik deel aan een drie weken durende leergang over leiderschap. Aan het begin van de derde week kregen we deze vraag voorgelegd: ‘Wat zou je willen dat je beste vriend gaat zeggen aan je graf?’ Een vraag naar de betekenis van ons leven. Na twee intensieve weken waren we waarschijnlijk ‘rijp’ om deze vraag onder ogen te zien en ons aan een antwoord te wagen. Het vormde een inleiding tot enkele ingrijpende veranderingen in mijn leven.

Inspirerend leidinggeven is slechts geloofwaardig als het is verbonden met de manier waarop je zelf in het leven staat, er blijk van geeft je eigen idealen serieus te nemen. Dan kun je op jouw beurt voor anderen een bron van inspiratie zijn.

104 .

?Onze plannen gaan teloor omdat ze geen leidend idee en geen doel hebben. Geen enkele wind waait gunstig voor de schipper die geen haven van bestemming heeft.’ Michel de Montaigne (1533-1592)

172.

?Alles moet veranderen, om alles bij het oude te houden?.

Deze veel geciteerde regel uit de schitterende roman DeTijgerkat van Giuseppe Tomasi di Lampedusa kun je op verschillende manieren lezen.

Als een pleidooi voor verandering of juist als een uiting van grote scepsis over het resultaat van verandering: alles blijft bij het oude. In de context van het verhaal is de betekenis naar mijn idee nog iets boosaardiger: doe vooral mee met de golven van verandering want dan behoud je je (bevoorrechte) positie.

Wezenlijk verandert er toch niets.

Scepsis met een scheut cynisme dus, zoals die je kan overvallen als weer eens wordt aangekondigd dat alles anders moet, of een nieuw organogram wordt aangekondigd. Scepsis die niet enkel op gezonde argwaan stoelt over de intenties van de ‘veranderaars’ , maar ook op de ervaring dat weinig veranderingen tot wezenlijke verbetering leiden.

Het komt je vast bekend voor. Verandering om de verandering terwijl ‘alles bij het oude blijft’. Hoe meer er verandert, hoe meer hetzelfde blijft.

De werkelijkheid gebiedt te erkennen dat organisaties wel degelijk om onderhoud vragen en om het adequaat oplossen van knelpunten.

Professor Willem Mastenbroek benoemde dat eens als het bestrijden van ‘organisatierot’ .

Gebrekkige samenwerking, chronische overschrijdingen, onvoldoende kwaliteit, je kunt de lijst zelf gemakkelijk met eigen voorbeelden aanvullen.

Organisatierot ligt in iedere organisatie op de loer en vraagt voortdurende aandacht en scherpte. Verbeteren van processen en samenwerking, samenvoeging van afdelingen of verbijzondering van activiteiten, het opstarten of staken ervan, het is business as usual. Een vastaandachtspunt.

De competente leidinggevende zal een duidelijke balans nastreven tussen ‘verankering’ en ‘verandering’, tussen consolidatie en beweging, zal luisteren naar de omgeving ?n naar de organisatie. Zal pas nieuwe stappen zetten als de recente veranderingen zijn verankerd in nieuw gedrag.

Op die wijze ontstaat bij de medewerkers het vertrouwen dat veranderingen onderdeel zijn van en voorwaarde voor continu?teit.

Dat onzekerheid en verandering niet bedreigend hoeven te zijn, maar ook nieuwe energie en winst (kunnen) opleveren. Als je proactief en weloverwogen te werk gaat, hoef je meestal niet plotseling hard op de rem te trappen.

Dergelijke veranderingsprocessen kunnen zich, gegeven een redelijk stabiele markt en een alerte organisatie, min of meer gecontroleerd voltrekken.

Dat is verstandig onderhoud, voorkomt verkalking bij afdelingen en verzekert een soepele, min of meer natuurlijke aansluiting bij het altijd in beweging zijnde omgevingsveld (intern of extern).

Maar er is natuurlijk ook die andere werkelijkheid. Plotseling is er vraaguitval, blijkt het speelveld ingrijpend veranderd, stagneert de winst. Signalen dat het minder goed gaat, zijn niet (tijdig) opgemerkt of zijn onderschat. Dan ontstaat ineens de urgentie voor een meer fundamentele koerswijziging. Alle hens aan dek: de strategie wordt tegen het licht gehouden, vervolgens de portfolio en als laatste de organisatie. Het resultaat is een rapport met analyses, keuzes voor een nieuwe koers en besluiten. Presentaties en meetings volgen, en iedereen is het erover eens dat het anders moet. Alle neuzen in dezelfde richting. euforie meester, want er is geweldig veel werk verzet. Eigenlijk zijn de problemen al opgelost.

Helaas, niets is minder waar.

De succes score van wat grotere veranderingstrajecten valt jammer genoeg behoorlijk tegen. Onderzoek geeft aan dat de implementatie van een nieuwe strategie in ruim 40 procent van de gevallen mislukt. De score voor cultuurverandering is nog teleurstellender. Uit een grootschalig onderzoek van McKinsey blijkt dat slechts een op de drie veranderingsprogramma’s tot het beoogde doel leiden.

Een mooi beleidsplan, goede voornemens of heidagen zijn kennelijk niet voldoende.

 

Machiavelli noteerde in 1513 deze waarschuwing: ‘Houd voor ogen, dat niets qua voorbereiding moeilijker, qua succes twijfelachtiger en qua uitwerking gevaarlijker is dan zich opwerpen als iemand die vernieuwingen wil doorvoeren.’

Waarom de woorden van Machiavelli vijfhonderd jaar na dato nog steeds actueel zijn, valt niet een-twee-drie te zeggen. Duidelijk is wel dat ons (collectieve) leervermogen toch minder groot is dan je zou verwachten en wensen.

 

204.

Op een managementtraining lang geleden liet een van de trainers ons zijn, zoals hij het noemde, meest effectieve managementtool zien: een scheermesje.

Altijd paraat om zijn eigen knipselmap samen te kunnen stellen.

Zelf ben ik meer van het scheuren, ook heel effectief. Eens in de vijf, zes maanden neem ik de stapel door en gooi vervolgens de helft weer weg. Wat de selectie doorstaat, helpt me bij de keuze om me verder te verdiepen in het werk van bepaalde auteurs of in een thema. Zo ontstond deze voor mij waardevolle en op maat gesneden verzameling kennis.

Ik hoop dat deze gids een plaatsje in je bagage krijgt en je op onverwachte momenten helpt, zodat je een prachtige reis zult hebben.

De Griekse dichter Kavafis schreef een beroemd gedicht over de reis naar het eiland Ithaka, het reisdoel van Odysseus. Enkele regels daaruit als afsluiting:

 

Ithaka

 

Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka,

wens dat de weg dan lang mag zijn,

vol wederwaardigheden, vol belevenissen.

....

Wens dat de weg dan lang mag zijn.

Dat er veel zomermorgens mogen komen

waarop je heel dankbaar, heel blij

onbekende havens zult binnenvaren;

datje mag pleisteren in Fenicische handelssteden

om mooie dingen aan te schaffen

van parelmoer, koraal, barnsteen en ebbenhout,

en opwindende geurstoffen van alle soorten,

opwindende geurstoffen zoveel je krijgen kunt;

datje talrijke steden in Egypte aan mag doen

om veel, heel veel van de geleerden op te steken.

Bliif wel altijd denken aan Ithaka.

Daar aan te komen is je doel.

Maar overhaast de reis in geen geval.

......

 

K.P. Kavafis, Grieks dichter (I86 3-1933)