Johan de Boose, Jevgeni – uitg. De Bezige Bij 2014

In deel twee van de Vloekhout’- trilogie blijkt de XXste eeuw uit ‚Bloedgetuigen’   weer aan de slag, maar dan als haar waanzinnige XIV de voorloper.

‚Gaius’  ging ‚Jevgeni’ vooraf op de plaats waar de abdij van Ename naar het einde van die XIV de eeuw de verdrinkingsdood tegemoet gaat. 

‚Jevgeni’ combineert een interpretatie van het Proces en het Slot van Franz Kafka in één verhaal, met een  ruime greep uit de wereldliteratuur en uitputtend scabreuze pirouettes.

 

264. Korst komt overeind en bestudeert het gezicht van de oude man.

‘Wie is dit?’ vraagt hij langzaam. ‚

Timotheus zegt: “Hij woont in zo’n helder licht dat geen mens Hem kan benaderen.”

Maar ik ruik een mens, ik ruik een stinkende mond, ik zie iemands verschrompelde huid.’

De Hogerhand opent zijn matte, koude ogen en grijnst. ‘Misschien heb ik te lang in mezelf gekeken.’ ‘Wie zegt’, zegt Korst, ‘dat de Hogerhand niet gewoon een oude gek is die zich voordoet als koning en die eigenlijk op de brandstapel thuishoort?’ ‚

“Of hun gedachten klagen hen aan, óf hun gedachten spreken hen vrij.” Romeinen hoofdstuk twee vers vijftien’, zegt de oude man.

‘In wiens naam spreek ik mijn leven lang recht?’ zegt Korst.

‘Wiens woord heb ik bestudeerd en uit het hoofd geleerd? Wie leeft méér volgens de waarheid dan ik? Bestaat er niet zoiets als genoegdoening?’

‘Wij hebben elkaar al vaak gezien’, zegt de Hogerhand.

‘Als je ’s avonds in de spiegel kijkt, na het vonnissen, en je ziet, al was het maar één ogenblik, de twijfel in je blik, of je wel rechtvaardig hebt geoordeeld, en daarna de angst, omdat je je hebt vergist en daarvoor zult worden gestraft, op dat moment, ongenode vreemdeling, kijk je naar mij.’

‘Dat… is blasfemie’, stamelt Korst.

‘Stel me dan terecht’, zegt de Hogerhand.