Stefan Zweig, Widerstand der Wirklichkeit – Reis naar het verleden. uitg. Atlas 2009.

Wat kan die man schrijven.

40. Hij had ze zo vaak gelezen dat hij ze woord voor woord vanbuiten kende, zo vaak geopend dat de vouwen erin doorzichtig waren geworden en sommige woorden door tranen of kussen waren uitgewist. Als hij alleen was en wist dat er niemand in de buurt was, haalde hij ze soms tevoorschijn om ze woord voor woord met haar intonatie uit te spreken en zo de aanwezigheid van de verre geliefde magisch te bezweren.

45. Het ligt niet in de menselijke aard alleen op herinneringen te teren, en zoals planten en welk schepsel dan ook voedsel uit de aarde en steeds nieuw gefilterd licht uit de hemel nodig hebben, zodat hun kleuren niet verbleken en de bloemkelken (niet) verwelkt hun bladeren verliezen, zo hebben dromen, ook dromen die schijnbaar niet van deze aarde zijn, voedsel nodig van het zinnelijke, ondersteund door tederheid en beelden, anders stolt hun bloed en de intensiteit van hun licht verbleekt.