Met The Assassin heeft regisseur Hou Hsiao-Hsien zich het Wuxia genre eigen gemaakt. In een unieke virtuose stijl geeft de filmmeester een Shakespeariaans liefdesdrama vorm.

Een jonge vrouw wordt ten tijde van de Tang Dynastie door een Taoïstische non opgeleid tot een meedogenloze moordenares, met als doel het elimineren van wrede en corrupte lokale bestuurders. Op een dag krijgt ze het bevel om haar eerste liefde, een neef die nu de grootste militaire regio in Noord-China leidt, te doden. Na 13 jaar ballingschap wordt de jonge vrouw geconfronteerd met haar ouders, haar herinneringen en lang onderdrukte gevoelens. Ze moet kiezen: blijft ze loyaal aan haar meesteres of redt ze de man van wie ze houdt?

Zelfs wanneer je je door verschillende hoera-besprekingen hebt laten verleiden, dan nog blijft The Assassin een bijzonder bevreemdende ervaring. 

Wie dit soort Chinese geschiedenisverhalen niet als volkssprookjes van kindsbeen af tot zich heeft genomen, is niet in staat om deze film te volgen, laat staan te begrijpen.

De film mag dan al bejubeld worden als poëzie met ontbrekende klank, woord en statische beelden waarin hooguit de glasgordijnen door een ademtocht bewegen, het blijft een miskleun die hooguit insiders kan meenemen in een verhaal dat met je eigen fantasie niet eens invulbaar is. Laat staan invoelbaar.

Ook al zitten er in ‘The Assassin’ zeer veel verwijzingen naar ‘Shi Mian Mai Fu’, deze film van Hou Hsiao-Hsien is van een zeer matig kaliber vergeleken met  ‘House of Flying Daggers’ van de Chinese regisseur Zhang Yimou op muziek van Shigeru Umebayashi.