‘England, Old England’ – de fietstocht teveel, deel 1-2-3-4
‘England, Old England’ – de fietstocht teveel.
deel 1: Turnhout – Maassluis – Harwich – Stoke by Carle
“Op de fiets wordt een mens optimistisch. Dan ervaar je dat willen, kunnen en uitvoeren, één kunnen zijn in een ronddraaiend fiets-pantheïsme. Dan wil je wel juichen: Es geht, es geht, es geht!’, aldus de Duitse filosoof Peter Sloterdijk.
Dat was op het oude Engelse platteland in een wijde boog om Londen wel een ander paar mouwen, ondanks het betrekkelijk mooie weer – slechts één dag hagelstormen en slechts één hele dag regen van 22 augustus tot 3 september 2016. Die Sloterdijkse ervaring heb ik deze reis in Engeland hooguit drie keer mogen genieten gedurende een uur of wat.
En dat lag in eerste instantie aan het wegennet op het Engelse platteland. (...)
Erger was nog de houding der mensen. (...)
Segregatie is in dit oude land een wezenlijk kenmerk van een angstige, onzekere, door schaamte getekende maatschappij.
‘And last, the rending pain of re-enactment
Of all that you have done, and been; the shame
Of things ill done and done to others’ harm
Which once you took for exercise of virtue.’
T. S. Eliot’s Little Gidding 1942
deel 2 : Stoke by Clare – Cambridge – Bedford – Oxford – Swindon
england-old-england-de-fietstocht-teveel-deel-2
‘If any question why we died,
Tell them, because our fathers lied.’
‘Vraagt iemand waarom we zijn gestorven,
zeg dan: omdat onze vaders hebben gelogen.’
Rudyard Kipling ‘Epitaphs of the War’
deel 3: Swindon – Stonehenge – Salisbury – Portsmouth
england-old-england-de-fietstocht-teveel-deel-3
Mambrú se fue a la guerra,
qué dolor, qué dolor, qué pena,
Mambrú se fue a la guerra,
no sé cuándo vendrá.
Do-re-mi, do-re-fa,
no sé cuándo vendrá
deel 4: Portsmouth – Brighton – Newhaven – Dieppe – Berck sur Mer – Watou.
england-old-england-de-fietstocht-teveel-deel-4
“Der heimkehrende Radfahrer ist ein besserer Mensch”. (Peter Sloterdijk)
‘Er bestaat een schilderij van Paul Klee, dat Angelus Novus heet. Er staat een engel op afgebeeld die zo te zien op het punt staat zich te verwijderen van iets waar hij zijn blik strak op gericht houdt. Zijn ogen en zijn mond zijn opengesperd, hij heeft zijn vleugels gespreid. Zo moet de engel van de geschiedenis eruit ziehn. Zijn gelaat is naar het verleden gewend. Daar waar wij een reeks gebeurtenissen waarnemen, ziet hij een enkele catastrofe, en daarin wordt die zonder enig respijt puinhoop op puinhoop gestapeld, die hem voor de voeten geworpen wordt. De engel zou wel willen blijven, de doden tot leven wekken en de brokstukken weer tot een geheel maken. Maar zijn vleugels vangen de wind die uit het paradijs waait, een storm die zo hard is dat hij ze niet kan sluiten. Deze storm stuwt hem onweerstaanbaar voort de toekomst in die hij de rug heeft toegekeerd, terwijl de stapel puin voor hem tot aan de hemel groeit. Deze storm is wat wij vooruitgang noemen.’
(Bruno Arpaia, L’angelo della Storia, De engel van de geschiedenis – en roman over de laatste jaren van de Duitse filosoof Walter Benjamin als balling)
“The truth is that the origin of what we call civilization is not due to religion but to skepticism. (…) The fear of God is not the beginning of wisdom. The fear of God is the death of wisdom. Skepticism and doubt lead to study and investigation, and investigation is the beginning of wisdom. The modern world is the child of doubt and inquiry, as the ancient world was the child of fear and faith.” (Why I Am An Agnostic by Clarence Darrow)
