Richard Wagners Parsifal ? la Castellucci in De Munt

De muziek in de Munt was meer dan de moeite in een boeiende uitvoering, de zang leed onder een matige tekstvoering en de enscenering was op zijn zachtst als ?vernieuwend? te omschrijven.
?Wat zal na jaren nog bijblijven van zo?n 5 uur durende productie: niet de eerste acte wegens teveel al dan niet bewegend groen.
De tweede acte zal wellicht het langst beklijven wegens de originele presentatie van de graal als l?origine du monde in een operatiekwartier, dan wel een moleculaire keukenomgeving met enkele moeizame bondage- nummertjes achter een glasgordijn, wat al bij al wat slappe kost wegens het ontbreken van een trillend geheven speer.
De derde acte was dan weer grauw en blauw gespiegeld en probeerde het publiek op te zadelen met Wagners eigen vragen in zijn laatste productie Parsifal, hij die in zijn leven alle mogelijke valleien heeft gepenetreerd.
Wagner putte hiervoor uit het werk dat Chr?tien de Troyes schreef in opdracht van Filips van den Elzas, graaf van Vlaanderen die zich destijds genoodzaakt zag zo een bijdrage te leveren aan de bloei van de christelijke mythologie.
Richard Wagner maakte er “ein B?hnenweihfestspiel” van, niet echt een opera maar een feest voor de inwijding van het theater.
Nietzsche verwees de hele Parsival naar de christelijke en Roomse prullenmand.
“>In duidelijke bewoordingen:

Nichts unterhaltender, Nichts f?r Spazierg?nge mehr zu empfehlen als sich Wagnern in verj?ngten Proportionen zu erz?hlen: zum Beispiel Parsifal als Candidaten der Theologie, mit Gymnasialbildung (? letztere als unentbehrlich zur reinen Thorheit).

Wer lehrte es uns, wenn nicht Wagner, dass die Unschuld mit Vorliebe interessante S?nder erl?st? (der Fall im Tannh?user) Oder dass selbst der ewige Jude erl?st wird, sesshaft wird, wenn er sich verheirathet? (der Fall im Fliegenden Holl?nder) Oder dass alte verdorbene Frauenzimmer es vorziehn, von keuschen J?nglingen erl?st zu werden? (der Fall Kundry) Oder dass sch?ne M?dchen am liebsten durch einen Ritter erl?st werden, der Wagnerianer ist? (der Fall in den Meistersingern) Oder dass auch verheirathete Frauen gerne durch einen Ritter erl?st werden? (der Fall Isoldens) Oder dass “der alte Gott”, nachdem er sich moralisch in jedem Betracht compromittirt hat, endlich durch einen Freigeist und Immoralisten erl?st wird? (der Fall im “Ring”) Bewundern Sie in Sonderheit diesen letzten Tiefsinn! Verstehn Sie ihn? Ich ? h?te mich, ihn zu verstehn … Dass man noch andre Lehren aus den genannten Werken ziehn kann, m?chte ich eher beweisen als bestreiten. Dass man durch ein Wagnerisches Ballet zur Verzweiflung gebracht werden kann ? und zur Tugend! (nochmals der Fall Tannh?users) Dass es von den schlimmsten Folgen sein kann, wenn man nicht zur rechten Zeit zu Bett geht (nochmals der Fall Lohengrins). Dass man nie zu genau wissen soll, mit wem man sich eigentlich verheiratet (zum dritten Mal der Fall Lohengrins) Tristan und Isolde verherrlichen den vollkommnen Ehegatten, der, in einem gewissen Falle, nur Eine Frage hat: “aber warum habt ihr mir das nicht eher gesagt? Nichts einfacher als das!” Antwort:
“Das kann ich dir nicht sagen;?und was du fr?gst,?das kannst du nie erfahren.”

Van Johan Verbruggen werd een boeiende interpretatie gepubliceerd op de blog van het Vlaams Wagnergenootschap.

Al bij al een belevenis, zij het van wisselende intensiteit.