PVDA: PARTIJ VAN DE AANPAK OF PARTIJ VAN DE DWANG?
24 / 01 / 2010
In Nederland naderen de gemeenteraadsverkiezingen van 3 maart 2010 in een sfeer van kommer en kwel. De nawee?n van de hero?sche redding van Fortis – ABN AMRO uit de handen van malafide Belgische geldadel, van failliete IJslandse banken waar menig gemeentelijk en provinciaal bestuur hun centjes duurzaam hadden belegd, de stekker uit de DSB bank bij een overgewaardeerde huizenmarkt door monsterprovisies op koppelverkoop van koopsompolissen. En dan bleek ook nog Balkenendes deelname aan de oorlog in Irak onwettig en gebaseerd op selectieve informatie over onbestaande ?massavernietigingswapens?. Geert Wilders krijgt extra aandacht omdat hij als parlementslid door een Amsterdamse rechtbank vervolgd wordt voor beledigende taal over de Islam.
In Rotterdam daarentegen lijkt de PvdA wethouder en lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen, Dominic Schrijer, de wind in de zeilen te hebben. Hij trapte de campagne naar 3 maart af met het voorstel alle jongeren gratis op sport te helpen. Het gehuil over de kosten hiervan was amper gaan liggen, of hij trok onvervaard een volgend register open:
?Niemand met een uitkering thuis op de bank!?
Binnen vier jaar moet Rotterdam vrij zijn van werkloosheid!
In de wereldhaven is er nochtans veel werkloosheid vooral bij laag- of ongeschoolden, nieuwkomers en generaal-gepardonneerde illegalen. Autochtonen ontvluchten de stad en nieuwkomers worden er samen gedreven. De bevolking van Rotterdam bestaat voor meer dan de helft uit allochtonen. In crisistijden schiet de werkloosheidsgraad bij deze ge?mporteerde arbeidsreserve nog sterker door.
Dat belooft Schrijer te keren: ?We bieden iedereen een baan aan die bij zijn kwaliteiten past. Het is misschien niet zijn droombaan, maar wel een opstapje. ?
Zelf begon hij zijn politieke carri?re bij de PvdA als portefeuillehouder in de deelgemeente Charlois. Na een opleiding bestuurskunde startte hij zijn mars door de instellingen.
Al waren sinds 2002 de erfdragers van Pim Fortuyn als ?Leefbaren? aan zet in het Rotterdamse college van B&W, de vele deelgemeenten werden nog steeds stevig bediend door PvdA-CDA bestuurders.
Dominic Schrijer was een van de betere, met netwerk en strategie. Na vier jaar oppositie werd de PvdA in 2006 wederom de grootste partij in het stadhuis aan de Coolsingel en Schrijer werd schepen der stad.

Pact op Zuid
In 2004 was uit een grootschalige bevraging gebleken dat de grote meerderheid van de inwoners van Rotterdam Zuid ontevreden was over hun woonomgeving en over het contact met hun buren. Wie de kans kreeg zou liefst zo snel mogelijk verhuizen.
Voorwaar een nare vaststelling voor een stad waar ?het niet uitmaakt waar iemand vandaan komt?.
Als kersvers wethouder van Rotterdam voor ?Grotestedenbeleid? lanceerde Schrijer zijn ?Pact op Zuid? om de wijken ten zuiden van de Maas op te wekken uit de neerwaartse vaart der volkeren aldaar.
In tien jaar tijd zouden de deelgemeenten en de woningcorporaties beneden de Maas een miljard euro extra investeren in de infrastructurele, sociale en economische kwaliteiten van Zuid. Zo zou de vlucht van beter- en tweeverdieners keren tegen 2015 door de woon- en werktevredenheid op te voeren.
Voorwaar een lovenswaardig pact.
Targets
Maar dat was nog niet alles. Het huidige college (PvdA-CDA-GroenLinks)verklaarde half januari dat het 44 van haar in 2006 vooropgestelde 56 doelstellingen geheel of grotendeels voor mekaar had.
Rotterdam was de eerste stad van Nederland die na de Fortuynrevolte haar inwoners duidelijke ?targets? presenteerde waarop het bestuur wenste afgerekend te worden.
Spijtig genoeg blijkt er wat mis met de intu?tieve wiskunde van het college want de Rotterdamse Rekenkamer antwoordde dat het college minder dan de helft van zijn doelstellingen heeft gehaald. Vier wijken zijn nog steeds onveilig of lijden onder ernstige drugoverlast. Ook op ?veilig ondernemen? en ?autobereikbaarheid van de binnenstad? scoort Rotterdam slecht. Bij vier van de negen niet gehaalde targets speelde volgens de Rekenkamer de economische crisis wel een rol.
?Niet de afkomst, maar de toekomst telt.?
Met deze uitspraak verklaarde Dominic Schrijer het hete hangijzer van de integratie opnieuw tot het thema van de gemeenteraadsverkiezingen. Samenwerken met de ?Leefbaren? zit er onder geen beding in, liet hij aan de achterban weten in de hoop nog 14 van de 18 huidige zetels te kunnen waarmaken in de nieuwe gemeenteraad van 45 leden. Het succes van de PvdA in 2006 bleek immers gedragen door de steun van kiezers van allochtone komaf, maar toch haalde Schrijer het voor het nieuwe lijsttrekkerschap van de populaire Turkse PvdA wethouder Hamit Karakus.
De nieuwe burgemeester Ahmed Aboutaleb is wel van PvdA signatuur maar is niet de inzet van gemeenteraadsverkiezingen wegens rechtstreeks door Koningin en regering benoemd.
Lijsttrekker Schrijer kiest duidelijk voor een offensieve veldbezetting in de kiescampagne. Fors spel op de politieke sc?ne bepaalt in de vlucht vooruit vaak het geheugen van de kiezer: ?Bij het werk dat we aanbieden kan het gaan om reguliere banen, maar ook om leerwerktrajecten en vrijwilligerswerk. Binnen maximaal twee jaar moeten de werklozen doorstromen naar een echte baan.?
?Verpieteren achter de geraniums?
Degenen die weigeren krijgen geen uitkering meer. Dat is juridisch mogelijk. Je krijgt alleen nog geld als je iets doet. Dat klinkt misschien streng. Maar het is niet sociaal om mensen achter de geraniums te laten verpieteren, zoals we vroeger deden.?
Vorig najaar begon Rotterdam met zo?n project voor zeshonderd ?generaalpardonners?, illegale vreemdelingen die wegens aantoonbaar lang in Nederland een verblijfsvergunning hebben gekregen. Zij zijn formeel in dienst bij een re?ntegratiebedrijf en verrichten gesubsidieerde arbeid. Zo pakken sommige ?generaalpardonners? boodschappen in van klanten bij een Rotterdamse Albert Heijn-vestiging. Simpel en onrendabel werk.
Partij van Dwangarbeid
De oud-PvdA coryfee Marcel van Dam – auteur van ?Niemands Land? – trok van leer met het verwijt dat de PvdA-wethouder met zijn ?dwangarbeid de sloop van de bijstand organiseert?.
Het debat staat nu op de agenda want Dominic Schrijer repliceerde in de Volkskrant:
?Vanaf 2006 hebben we een omslag gemaakt waarbij twee punten centraal
staan: 1. Richt je op de kracht van mensen in plaats van op beperkingen. Iedereen kan iets. En 2. Erken dat niet iedereen 100 procent arbeidsproductief kan zijn. Anders dan Van Dam betoogt, maken wij de wijken hiermee niet bijstandsvrij, maar vrij van werkloosheid en inactiviteit. Iedereen kan iets en iedereen doet iets. De bijstandsgelden worden benut
om mensen te laten participeren. De manier waarop we dit doen, is niet zo kil en koud als Van Dam beweert. Nogal wat mensen in de bijstand kennen een stapeling van problemen. Juist zij worden geconfronteerd met loketten en formulieren en weten dikwijls niet waar zij hulp kunnen halen.
Daarom wachten wij niet tot mensen bij een loket komen, maar zoeken we hen thuis op. Zonodig wordt hulp geboden om het huishouden weer op orde te krijgen, schulden te saneren of sociaal-medische problemen op te lossen. Pas als stimulering en aanpassing van de situatie niet werkt, wordt er meer druk uitgeoefend om mensen te bewegen aan de slag te gaan.
Het stoppen van de uitkering is daarbij het einde van een proces, niet de start.?
Sociale economie
Lokale ervaringen met gelijkaardige projecten bij drugverslaafden die in ruil voor 15 euro per dag bovenop een uitkering van 736 Euro waren gunstig: beter dagelijks de straat op met een bezem of papierprikker om Rotterdam schoon te houden dan om je verslaving bijeen te stelen.
Maar die extraatjes worden flink gekort en velen blijven hangen in dit soort werkverschaffing.
Het heeft ook iets van de werkverschaffing die v??r de val van de Muur in zwang was in Oost-Europa en de Sovjetunie. Ongelooflijk veel banen werden gecre?erd om een totale tewerkstelling te realiseren. Met navenante privileges als extra inkomsten. Nadien haalde het mantra van de rentabiliteit de overhand. En dus werden alle onrendabele banen afgeschaft.
Al biedt dit soort initiatieven in theorie iedere uitkeringstrekker de mogelijkheid om van achter de geraniums uit te komen piepen, in de praktijk houdt het natuurlijk geen rekening met het re?le leven achter de gordijnen en in de portieken. Er bestaat – zelfs in Nederland – een fors parallel circuit met min of meer criminele randen dat draait op mensen die zich liefst ver houden van een regulier werk voor een bijstandsuitkering, als ze het al niet cumuleren.
Partij van de Aanpak
PvdA-Lijsttrekker Schrijer slaat twee vliegen in een klap: steuntrekkers voeren onrendabele klussen uit en de parallelle circuits komen onder druk. Wie hard werkt voor een matig tot normaal loon wordt gunstig gestemd omdat er opgetreden wordt tegen klaplopers en steuntrekkers die ?s ochtends lekker in hun nest blijven liggen, wat rondlummelen en de godganse dag porno dvd?s koesteren. Bovendien levert zo?n uitgebreid tewerkstelling-circuit in de sociale economie veel extra banen op voor begeleiders, coaches, controleurs. Nederland heeft intussen immers een grote traditie van allerlei priv? onderneminkjes die in ruil voor passende overheidsgelden dat soort klussen graag met daadkracht beweren te klaren. Het creatieve ondernemen woekert zo ook in de sociale sector, van inburgering over re?ntegratie tot thuiszorg en revalidatie.
Indien de ?Partij van de Aanpak? met Dominic Schrijer de macht in de Coolsingel kan behouden, is het te hopen dat binnen de vier jaar de economie fors aantrekt en de vraag naar goedkope en laaggeschoolde arbeidskrachten razendsnel stijgt.
Anders wordt het weer een hogere vorm van intu?tieve wiskunde om de targets te halen tegen 2014.
De kracht van de herhaling is tevens het zwakste punt van populistische politiek. ?Trop is teveel?, ook in Rotterdam.
Volgens de Zwitserse econoom Binswanger is economie de voortzetting van de alchemie maar met andere middelen. Voodoo rituelen, winti en de wil van de Allerhoogste spelen een belangrijke rol in de sociale netwerken van de pulserende arbeidsreserve in Maasstad.
Indien deze rituelen gesynchroniseerd raken met het ritme van de economische alchemie kan het niet meer stuk.
?Iedereen telt mee, iedereen doet mee?, toch?
(Jan Van Duppen is huisarts in Rotterdam)
www.janvanduppen.be