The West Wing is een Amerikaanse televisieserie, die van 1999 tot 2006 gedurende 7 seizoenen de deuren opent van de westelijke vleugel van het Witte Huis, de ambtswoning van de Amerikaanse president. In die West Wing speelt het belangrijkste deel van het politieke leven van de presidenti?le staf zich af.
Aaron Sorkin schreef het grootste deel van de 120 uur durende reeks – ook op DVD verkrijgbaar- over de verwikkelingen rond het presidentschap van de democratische Josiah ‘Jed’ Bartlet (gespeeld door Martin Sheen) en de leden van zijn staf en familie.
Voor sommigen een opgeschoonde terugblik op de Clintonjaren, voor anderen wat al te rooskleurig gevisualiseerd.

“What rock did these morally pure creatures crawl out from under and, more important, how do you go from innocent millipede to White House staffer without becoming soiled or disillusioned by the dirty realities of politics along the way??, aldus televisiecritica Heather Havrilesky.

Desalniettemin heb ik gedurende drie maanden bijna dagelijks een of meer van de 155 afleveringen van ruim 40 minuten vaak met open mond volgemaakt.
Initieel is het even wennen aan het ?walk&talk?-ritme dat al je aandacht opeist, gepaard aan Nederlandse ondertiteling wegens een soms moeilijk te volgen Amerikaans idioom vol binnensmondse woordgrappen.
Je wordt als kijker in de reeks en het fictieve leven in West Wing gezogen en voortdurend geconfronteerd met juridische, ethische, politieke dilemma?s die zich aandienen.

De presentatie van het machtsspel op en om Capitoil Hill in Washington heeft de vorm aangenomen van een collectief kunstwerk.

Net zoals reusachtige altaarstukken en retabels, allegorische fresco?s en schilderstukken in de middeleeuwen en renaissance vaak het resultaat waren van collectief bedachte oplossingen voor en interpretaties van belangrijke problemen van die tijd, is The West Wing een kunstwerk over de problemen van deze tijd, niet alleen in de VS.
Waardevolle kunstwerken die de tand des tijds en de eigen cultuur overstijgen, doen dit precies op basis van een goed uitgewerkte analyse van de scharnierende tijdsgeest.
The West Wing is hiervan ongetwijfeld een beklijvend voorbeeld.

Maar er is meer: deze reeks is ook een studieobject van historische, politieke, staatkundige, juridische, sociologische, psychologische, journalistieke, ethische vraagstukken.

Ik kan me niet indenken dat een leraar geschiedenis, Engels, maatschappijleer in de laatste jaren van het middelbaar onderwijs deze serie niet zou willen en kunnen aanwenden om met de oudste leerlingen deelaspecten uit te diepen.
Ik kan me nog minder voorstellen dat aan verschillende universitaire faculteiten deze reeks niet zou gebruikt worden om onderwerpen uit te diepen.
De vaak boeiende en blitse discussies, manoeuvres, machtstechnieken, communicatietrucs vragen om een verdere – ook historische en filosofische – analyse op basis van de Amerikaanse grondwet, wetgevingssystemen, machtsverhoudingen, scheiding van machten, praktisch politieke handwerk.

Wie The West Wing in groep kan bekijken onder deskundige begeleiding om allerlei onderdelen, vragen en probleemstellingen verder te onderzoeken en te bespreken heeft een mooiere en betere leerschool doorgemaakt om de machtswerking in een democratisch staatsbestel te begrijpen dan jarenlang werken op kabinetten en overheidsadministraties, als parlementair of regeringslid.
Degelijke journalisten herkennen het spel waarin ze zelf zo graag meespelen.

Deze televisieserie is een fraai, boeiend en uitnodigend encyclopedisch handboek met thematische afleveringen als stapstenen waarop men kan steunen met de stemme.
Deze filmische interpretatie van de werking van de Amerikaanse – en de meeste westerse – democratie?n is een handleiding om het fantastische theater van de macht te leren vatten.
Om de bittere speltechnieken van verdeel en heers, van behoud van macht, van verlies van perspectief, van karakterontwikkeling en – vervorming nabij de laaiende offervuren van de hoogste machtsorganen te leren begrijpen.
The West Wing onthult de onzichtbare netwerking achter de decors van een democratisch bestel, het bespelen van de pers, de publieke opinie, de spindoctors en de peilingen, de indirecte rede, het veinzen en onrechtstreeks bewegen tussen democraten en republikeinen, tussen conservatieven en links-liberalen die hun kiezers niet voor het hoofd proberen te stoten en congres en senaat. Tussen persoonlijk en publiek, tussen priv? en professioneel, relaties en verlangen, afschuw, naijver, teambuilding, leugens en bedrog, eenzaamheid en verlies van realiteitszin, angst en woede, frustraties en ‘yes we can’.
Inclusief internationale spanningen, armworstelen, spionage, corruptie, oorlog en tijdelijke vrede.

Ik kan het iedereen aanraden, ook in dit land.
Het heeft iets van het ‘Lam Gods’ van de gebroeders van Eyck in Sint Baafs te Gent.
Het is te vergelijken met het wandtapijt van de Apocalyps uit de XIV de eeuw in het Kasteel van Angers.
The West Wing is een beeldverhaal over de essentie van een tijdsgewricht.
Wie iets probeert te begrijpen van Westerse democratie?n heeft aan de 155 afleveringen een gedegen houvast.

? Former White House aide Matthew Miller noted that Sorkin “captivates viewers by making the human side of politics more real than life?or at least more real than the picture we get from the news.” Miller also noted that by portraying politicians with empathy, the show created a “subversive competitor” to the cynical views of politics in media. In the essay “The West Wing and the West Wing”, author Myron Levine agreed, stating that the series “presents an essentially positive view of public service and a healthy corrective to anti-Washington stereotypes and public cynicism.”
Dr. Staci L. Beavers, associate professor of political science at California State University, San Marcos, wrote a short essay, “The West Wing as a Pedagogical Tool”, concerning the viability of The West Wing as a teaching tool. She concluded, “While the series? purpose is for-profit entertainment, The West Wing presents great pedagogical potential.” The West Wing, in her opinion, gave greater depth to the political process usually espoused only in stilted talking points on shows like Face the Nation and Meet the Press. However, the merits of a particular argument may be obscured by the viewer’s opinion of the character. Beavers also noted that characters with opposing viewpoints were often set up to be “bad people” in the viewer’s eyes. These characters were assigned undesirable characteristics having nothing to do with their political opinions, such as being romantically involved with a main character’s love interest. In Beavers’s opinion, a critical analysis of the show’s political views can present a worthwhile learning experience to the viewer.
One of the stranger impacts of the show occurred on January 31, 2006, when The West Wing was said to have played a hand in defeating a proposal backed by Tony Blair’s government in the British House of Commons, during the so called “West Wing Plot”. The plan was allegedly hatched after a Conservative Member of Parliament watched the episode, “A Good Day”, in which Democrats block a bill aimed at limiting stem cell research, by hiding in an office until the Republican Speaker calls the vote.