The Wire

Zowat iedere aflevering van deze fascinerende tv-reeks wordt voorafgegaan door de waarschuwing: ?Wat gezegd wordt, is de mening van het personage, niet van HBO? (de producerende kabeltv-zender in de VS). En dat is niet voor niets zo.

De reeks is een bijzonder realistische, rauwe en spannende weergave van het leven in en om Baltimore, Maryland met schitterende acteerprestaties, meeslepende verhaallijnen, iconografisch camerawerk van de hand van David Simon.

En dan hebben we nog de discussie over Black lives matter!

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Black_Lives_Matter

 

 

 

Intussen heeft Netflix The Keepers’‘ gemaakt, ook over Baltimore, het katholieke aartsbisdom en de misdaden die daarbinnen welig tierden…TRUE CRIME!

http://www.vulture.com/2017/06/the-keepers-is-the-wire-of-true-crime.html

The Wire – den Draad maar dan wel bedoeld als politionele afluistertap – is het centrale thema in deze tv reeks over de postindustri?le havenstad met een dalend bevolkingsaantal en intussen een meerderheid van zwarte inwoners waar het jaarlijkse moordcijfer kost wat kost onder de 300 moet gehouden worden.
Want niemand wil weten wat er werkelijk aan de hand is in deze eens zo rijke en voorspoedige stad en staat.
De reeks toont de parallellen tussen de onderwereld en de bovenwereld, naar handel en wandel, geweld en terreur, misdaad en verlangen, criminele bendevorming en politieke netwerken.
Ook worden bijzonder spannend de pogingen in beeld gebracht van intelligente zwarte drugbazen die zich kost wat kost willen opwerken tot gehaaide en machtige zakenlui die vastgoed mogelijkheden binnen de stad willen bespelen en daar evenzeer omwille van hun herkomst bediend en vooral bedrogen worden.

Extra dimensies borrelen op uit het seizoen over het lamentabele onderwijs in de zwarte (stedelijke) scholen waar vooral geoefend wordt op de toetsen met het oog op subsidi?ring ipv met een bruikbaar en betrouwbaar lessenpakket. De hele rimram aan leugens en bedrog om het verschrikkelijke onderwijssysteem draaiende te houden door vooral te doen alsof er les gegeven wordt, komen ruim aan bod. Ook de inspanningen van de caritatieve sector die armen en verslaafden begeleidt en beschermt, blijken vooral een dekmantel voor machtsstructuren van de diverse dominees en geestelijken die ondertussen een lucratieve keten van witwasoperaties (laten) runnen van drugsgelden.

Het hele scala aan menselijke gedragingen, afwijkingen, psychiatrische ziektebeelden wordt geacteerd op straat, in de sloppen, de leegstaande huizen, vervallen tuintjes, bedrijven, rechtbanken, politiecommissariaten, stadhuizen enz. Niemand is helemaal goed, niemand is helemaal slecht.
Er zijn alleen gradaties in goed en slecht, al naargelang het standpunt van de kijker.
De opkomst van de blanke kandidaat-burgemeester in een overwegend zwarte stad is een ferme les in politicologie, campagne voeren, tactisch maneuvreren en strategisch denken. Hij leert gretig macht hanteren zoals een meester schaker met diep doorgerekende zetten waarbij iedere beweging op het schaakbord van de macht tot zelfverbranding kan leiden.

Eenzelfde fenomeen wordt kleurrijk en met veel humor geschetst in een team van naar kelders en uithoeken verbannen – ietwat door het beroepsleven en de hi?rarchische commandoketen getekende – flikken die elkaar lijken te vinden in de jacht op de gemeenschappelijke vijand: de hoge beschermheren van de machtige drugsbaronnen. Hun zoektocht zal telkens weer vastlopen in de stroperige bestuurslagen rond de top van stad, staat, politie en gerecht. Tijdens het wankele machtsvacu?m in de verkiezingscampagne van de nieuwe burgemeester die meteen wil doorstoten naar de post van democratische gouverneur van Maryland en verder naar congres en senaat in Washington, proberen een stel gefrustreerde politiedetectives een ingenieus manoeuvre om geld, mankracht en middelen los te krijgen voor een finale poging tot de top van de criminele commando keten in Baltimore door te stoten.

De vijfde en slotjaargang onthult hierbij de rol van de media – in casu het dagblad The Baltimore Sun – bij de burgemeester- en gouverneursverkiezingen. Op geniale wijze proberen tot lichte razernij gedreven politiefunctionarissen een verhaal van seriemoorden op daklozen te lanceren. In de hoop dat dit bijkomende materi?le en organisatorische mogelijkheden op kan leveren voor de finale jacht op de grootste tycoons in drugs en vastgoed. Dit verhaal wordt snel opgepikt, aangedikt en zelf verzonnen door op roem, promotie en lezers gerichte journalisten en krantenbazen.
De waarheid wordt verzonnen, op straathoeken, op verkiezingsmeetings, kerkbijeenkomsten, ontwenningskuren, scholen, rechtbanken, gevangenissen en stadhuizen. Maar meest van al wordt die waarheid verzonnen en uitvergroot in de media van op prijzen beluste kranten tot hijgerige tv programma’s.

The Wire bouwt telkens weer op naar ?de pijn? van een verschrikkelijke waarheid, maar dan doen de protagonisten in iedere aflevering een stap terug omdat het niet mogelijk is voor de meeste mensen om verder te kijken. De waarheid laat zich immers niet vatten in clich?s van arm vs rijk, van zwart vs blank, man- vrouw, justitie – politie, politici – kapitaal – vakbonden.

The Wire is zoals de grote XIX de eeuwse roman over de armoede en het leven van de rijken, genre het oeuvre van Charles Dickens , maar dan zonder de simpele verhaaltjes en de zwart-wit tekening voor goedgelovige geesten en geneuzel over solidaire klassenstrijd, racistische broederschap of caritas tot eigen zieleheil.

Voor vele acteurs is het favoriete personage dat van ?Snoop? een zwart meisje dat entoesiasme weet te bewaren voor steeds nieuwe moorden en opruiming van door haar baas aangewezen overbodigen. Zij gedraagt zich als een psychopaat in Baltimore, een schizofrene stad.
Alle zwarten noemen elkaar ?neger?, het meest gebruikte woord is tot storens toe ?fuck? in al zijn graden en hoedanigheden.
De kledingoputfit, de manier van lopen, de tatoeages, de manier van spreken van de onderwereldfiguren lijken ook in West Europa gekopieerd te worden door menig zwarte jongeling of freule met ijdele ambities. Al hebben ze ‘The Wire’ nooit zelf gezien. Als leerstof maatschappijleer zou het in de middelbare scholen van eender welk profiel bijzonder zinvol kunnen opgevoerd worden.
Blijkbaar kijken de zwarte trendsetters in Baltimore net zoals die van Rotterdam gretig naar die muziekzenders die de toon en de mode lanceren voor wie zich graag identificeert met bling-bling succes en een kort maar spannend leven aan de zelfkant, met een kleine kans op succes voor de slimsten en de snelsten.

Ontelbaar zijn de filosofisch getinte uitlatingen in onder- en bovenwereld die vooral een herkenbaar gedeelde levensvisie onthullen. Mensen gedragen zich in wezen vergelijkbaar in de sloppenwijken of stadspaleizen, in achterbuurten of luxebordelen, op straathoeken (de salons van de arm en zwart) of de publieke ruimten van het stadhuis, rechtbank, school en park. – Van een gevangenisstraf van 14 jaar tellen enkel de eerste en de laatste dag. De rest is er niet eens meer, wegens steeds dezelfde dagen, maanden en jaren. – Onderwereldfiguren, politiemensen en politici spelen een gedrag na dat ze zich herinneren van filmische iconografie, net zoals vroeger heldenverhalen en mythes uit de Ilias van Homeros. Aan de Odysseia zijn ze nog niet toe, behoudens een enkeling aan de knoppen van de macht van de onderwereld, het stadhuis, dan wel worstelend in de politie – hi?rarchie. – Wat is de gevaarlijkste neger? Degene met een biebkaart.

Kopi?ren van dit soort heldenverhalen in een eigen (sub)cultuur kan nooit ondermijnd worden door integratie en aanverwante inspanningen. Enkel wanneer de basis van die subcultuur verdwijnt, zal ook het nefaste kopieergedrag kunnen vervagen. Pas wanneer de bloeiende haven ten onder ging aan de economische veranderingen, verdwenen de maffieuze vakbondsactiviteiten. Net zo kunnen deze nefaste geweldculturen alleen maar met succes bestreden worden, wanneer de economische basis wordt opgeheven. Door het vrijmaken van handel in en consumptie van alle mogelijke narcotica – het seizoen over de gedoogzone in een slooprijpe sociale woonwijk ?Hamsterdam? is hilarisch – desgevallend georganiseerd zoals alcoholverkoop in de Scandinavische landen verdwijnt de economische basis en dus ook de druk om nieuwe jongeren te verslaven. Dit is reeds vaak en herhaaldelijk veel effici?nter gebleken dan ‘the war on drugs? en ‘the war on terror?. Ook in de VS voor, tijdens en na de grote drooglegging.

?The Wire? is een prachtige tv reeks van ruim 60 uur waar geen minuut verveelt, en waar geen woord of gebaar teveel is.
Het leven zoals het is in een postindustri?le havenstad die de draad niet opgepakt krijgt naar een nieuwe toekomst, verstikt tussen ?the war on drugs? en ?the war on terror? in een economische en politieke cultuur die op zijn knie?n zit en enkel nog ?gated communities? kan bieden voor wie rijk is en op tijd weet te vertrekken.
Voor Brussel zou een vergelijkbare reeks uit nog veel meer stof op straat, in paleizen, nachtwinkels, kerken en moskee?n, politiekantoren, gevangenissen, parken, asielzoekerstenten, parlementen, horecabedrijven van divers allooi kunnen putten. De interactie tussen politiek, politie en criminaliteit tussen het leven van alle dag in en om de vijfhoek smeekt om goede onderzoeksteams, regisseurs, scriptschrijvers, acteurs en opnameploegen. Seizoenen lang kan dit toptelevisie opleveren wat De Kampioenen, Flikken, Thuis en wat al niet meer naar de kroon kan steken.
Het is wachten op jonge mensen met talent, durf en energie om een ‘Wire’ te produceren over de hoofdstad van Europa.
Geen betere stadspromotie denkbaar en bovendien ook een handige hint om lepreuze stadsdelen en minder transparante machtsverhoudingen door te lichten.

?Big easy, hard times? zou een volgende tv-reeks van HBO worden over post-Katrina New Orleans.
Het blijkt nu te gaan om ’ Trem?’ naar het leven in een gelijknamige wijk in The Big Easy.

Storm Warnings (2003)

Brother Mouzone: Lamar, where’s my Harper’s?
Lamar: Say what?
Brother Mouzone: Harper’s. The new issue.
Lamar: You didn’t say that one. You said the New Republic, and Atlantic, and a new something else.
Brother Mouzone: I did not forget to tell you Harper’s. Every week I tell you the same shit, and every week you forget half of what I say. Tomorrow first thing, you go down to the newsstand, and you get Harper’s. And the Nation, too, which you also managed to forget. You know what the most dangerous thing in America is, right? Nigger with a library card.