Denkend aan Holland
29 / 11 / 2010
?Denkend aan Holland zie ik brede rivieren
Traag door oneindig laagland gaan
Rijen ondenkbaar ijle populieren
Als hoge pluimen aan den einder staan
En in de geweldige ruimte verzonken
De boerderijen, verspreid door het land
Boomgroepen, dorpen, geknotte torens
Kerken en olmen in een groots verband
De lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam
In grijze veelkleurige dampen gesmoord
En in alle gewesten wordt de stem van het water
Met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord.?
Hendrik Marsman, Herinnering aan Holland – 1936

Onder het plaveisel het moeras
Van Hendrik Marsman is ook de uitspraak:?Holland is en blijft een ellende. Wie hier op de grond stampt, zakt weg in de modder.? Holland begrijpen is een moeilijke klus voor vreemdelingen, wegens weinig houvast aan clich?s en vooroordelen die onder je zoekende blik verkruimelen.
Zelfs wie na verloop van tijd zowat alle nuances in taalkleur en -misbruik onder de knie heeft en zelfs begrijpelijk leerde communiceren over de intiemste problemen met mensen die in Rotterdam Zuid aanspoelden uit de stad en de wereld, kan wenen om liefde die niet is ontloken.
Zelfs voor wie niet meer moet horen dat hij ?net zo praat als opa vroeger? wordt het wenen om bloemen in de knop gebroken.
Voor wie als Vlaamse vluchtelingen leven en werken en het beste van zichzelf investeren in knelpunt-beroepen, voor wie zich al jaren verdiepen in de Nederlandse geschiedenis en hedendaagse journalistiek is ?Herinnering aan Holland? van Hendrik Marsman zelf een parodie geworden op ?De binnenring van Holland? in ?Onherstelbaar verbeterd? uit 1981 van Gerrit Komrij.

?Denkend aan Holland zie ik waardepapieren
Snel door begerige vingers gaan,
Rijen op koopwaar geile batavieren
Als zedeprekers op de kansel staan;
En in de geweldige bankcatacomben
De tankerdollar en de krugerrand
Biljetten aan toonder, bigotte mores,
Menten, Verolme, in een groot verband.
De lucht hangt er laag en de geest wordt er langzaam
In parlementarische dampen gesmoord,
En op alle terreinen is de stem van de koopman
Met zijn ethische krampen het meest aan het woord.?

Na de patsers van Lijst Pim Fortuyn nu hun loopjongens bij de PVV
Waar ?Menten en Verolme? in Komrijs onherstelbare verbetering van Marsman nog corrupte zakenlieden waren, trok de politieke partij van wijlen Pim Fortuyn ook pornobazen, pooiers en patsers met poen en ruim bemeten zwendelaars in strakke pakken met grote dassen die hun succes graag breed lieten hangen.
Geert Wilders blijkt vandaag een ?Partij Voor de Vrijheid?-fractie te leiden met vrije jongens als een ontuchtige voormalige sergeant die in de brievenbus van buren plast, een sjoemelende uitkeringstrekker, een kopstotende kroegtijger, een digital-date-klusser en meer loopjongens van die oer-Hollandse elite.
Fortuyns elite deed het niet echt om het Tweede Kamer-loon, maar om de gein van rancuneuze erkenning en douceurtjes voor hun fijne zaken.
Wilders? politiek personeel kleeft wel degelijk honkvast aan hun blauwe Haagse stoel om die maandelijkse honorering als Kamerlid.
Onbetrouwbaar als gedoogsteuners met te weinig zeteloverschot en teveel amper hanteerbaar uitschot in de PVV fractie kunnen na nieuwjaar ook in Nederland verkiezingen aan de orde zijn.

Nieuwe verkiezingen na de feestdagen?
Voor Wilders is dat een mooie meevaller want dan kan hij als leider van zijn eenmanspartij onbetrouwbaar politiek personeel lozen en een duur selectiebureau inhuren om zijn kandidatenlijst grondig te screenen op erger. Volgens de peilingen van Maurice de Hond zal hij nog steeds 3 zetels winnen tegenover de succesvolle laatste verkiezingen. Zijn kiezers trekken zich van het PVV-bashen in de pers niet veel aan en verwijten eminente leden van de andere partijen nog grootschaliger gesjoemel.
En ook daaraan is geen gebrek sinds de oproep tot ?het afschudden van de ideologische veren? door de socialistisch premier Wim Kok rond de millenniumwissel. Hijzelf heeft zich na zijn politieke carri?re laten belasten met lucratieve bestuursfunctie in grote bedrijven. Voorheen omschreef hij die bestuurders als ?ordinaire zakkenvullers? en de gepimpte bestuurscultuur noemde hij ?exhibitionistische zelfverrijking?.
Maar sindsdien lijden ook ziekenhuizen en ziekenfondsen in last, hulp- en zorgverleningsorganisaties en onderwijsinstellingen onder de bestuurlijke wetten van de recent ingevoerde vrije marktwerking: hun bestuurders zijn bijna allemaal voormalige politici die voor een doorgaans deeltijdse klus de Balkenendenorm benaderen. In sommige gevallen toucheren deze gebuisde politici zelfs het dubbele en meer van de honorering van de minister-president van om en bij de 180.000 Euro jaarlijks.
De hogeschoolmastodont ?InHolland? te Rotterdam is intussen aan het derde bestuurscollege nu blijkt dat meerdere heren en dames bestuurders met het rijke patrimonium en de ruime inkomsten van de scholengemeenschap heel andere zaken behartigden dan die van studenten en docenten.

?Paris vaut bien une messe?
Voor de kraakverse liberale minister-president Mark Rutte brengen nieuwe verkiezingen zijn felbegeerde functie in gevaar. Het CDA is nog steeds niet bekomen van de val van hun leider Balkenende en de gedoogsplijtstof van de PVV.
Nieuwe verkiezingen leveren gegarandeerd een uppercut voor de PvdA die in dezelfde peilingen van Maurice de Hond bijna de helft van hun zetels verliezen.
PvdA leider Job Cohen ziet het helemaal niet zitten in de oppositie. Zeker nu zijn voorganger Wouter Bos zijn familievader-functie heeft ingeruild voor een lucratieve bestuursfunctie bij de internationale accountants- en adviesorganisatie KPMG.
Een regering van nationale eenheid met VVD-CDA-PvdA lijkt dan alleen nog soelaas te kunnen bieden in deze economisch en financieel moeilijke tijden. Het zal dan heten dat Nederland ten onder dreigt te gaan aan Wilders? onbetrouwbare PVV. Dan hoeven er geen nieuwe verkiezingen te komen, blijft Wilders zitten met een onmachtige fractie van halve garen en politieke onbenullen en is de PvdA weer voor drie jaar gered. Een eeuwigheid in deze turbulente tijden.
?Paris vaut bien une messe? geldt ook in Nederland wanneer het gaat om het grijpen van de macht. De oud burgemeester van Amsterdam en voorstander van conflict-bezwerend theedrinken, Job Cohen, kan dan elegant stratego spelen met de oud burgemeester van Rotterdam, Ivo Opstelten, die als boevenvanger orde op zaken belooft te stellen.

Helderder
?Conservatieve liberale socialisten? staan dan opnieuw aan het roer om Nederland door het woeste water met zijn eeuwige rampen te loodsen. Een forse financi?le correctie kan worden doorgevoerd met het schrappen van alle vette randen aan de sociaal-culturele en integratie-sectoren, openbare diensten en gezondheidszorg. Sommige daarvan zijn al lang ranzig geworden en tasten de rest van het sociale weefsel aan. Snijden kan beter met z?n drie?n zodat geen van allen de zwarte piet toegeschoven krijgt.
Maar de onbedoelde gevolgen van een regering van nationale eenheid worden door J.L. Heldring (*1917) in zijn column ?Dezer dagen? in NRC Handelsblad van 25 november helder voorspeld:
?In 1978 schreef de verleden jaar overleden filosoof Leszek Kolakowski al dat het gedachtengoed van de verschillende partijen ?geen tegenstrijdigheden oplevert. In dat geval behoort het tot de mogelijkheden een conservatief – liberaal socialist te zijn, of ? wat op hetzelfde neerkomt ? vormen deze drie woorden geen levensvatbare en elkaar uitsluitende opties meer.?
Maar dan treedt een andere wet in werking, die wil dat, naarmate de verschillen, objectief gezien, kleiner worden, zij zich des te hardnekkiger handhaven, omdat zij zaken als traditie, cultuur, identiteit raken, waaraan mensen, vaak tegen alle rede in, gehecht zijn.?