Six Feet Under (2001-2005)

Vijf seizoenen over de dood, het leven, de liefde, het lijden bij een middenklasfamilie van begrafenisondernemers in LA.

Boeiend opgezet, knap scenario, ongelooflijk veel aandacht voor homoseksuele relaties en dito fantasie?n. Een mooie schets van de beau monde van het intellectuele en artistieke Californi?, de Latino cultuur, restanten van een vegeterend hippiedom, maar altijd in het teken van de verschrikkelijke dood die poen in het laatje brengt omdat de nabestaanden niet bereid zijn het verval te aanschouwen en de verrotting te ruiken: dus worden zowat alle lijken gebalsemd en gereconstrueerd om de rouwenden een illusie te geven dat leven en dood nauwelijks meer verschillen dan waken en slapen.

Tegen deze achtergrond spelen zich allerlei psychologisch geduide relatiespanningen af die soms boeien, soms rammelen en soms vermoeien.

Dat deze reeks voor een Amerikaans publiek is geschreven hoeft geen betoog – God is nooit ver weg, zij het als een talisman waarin nauwelijks iemand gelooft, maar dat je aan deze reeks de behoorlijk verknoopte seksualiteitsbeleving van de Amerikaanse burgers, en dan nog wel in Californication kan aflezen, is toch geen geringe verrassing.

Na de Sopranos en The Wire – in Westwing wordt nauwelijks gevree?n ondanks de erotiserende kracht van de macht? – is Six Feet Under een typevoorbeeld van Amerikaanse? sex-casting.

Systematisch blijken borsten, billen en geslachtsorganen zich bij de toch niet geringe aantallen sekssc?nes op te houden in ingewikkelde lingerie, onderbroeken, niemendalletjes, dan wel rijkelijke lakenconstructies.

Tenminste wanneer de vrijsc?ne legaal en moreel getolereerd wordt.

In geval seks met een niet acceptabele partner buiten een (huwelijks)-relatie is de vrouw steeds naakt en zijn wiebelende borsten al dan niet met ferm bemeten tepelhoven vaste prik. Zo zit in The Sopranos maffiabaasTony hele nachten te telefoneren en te intimideren tegen een decor van naakte paaldanseressen die als in een humaan aquarium voor achtergrondbeweging zorgen dan wel de telefoon of een borrel aanreiken, terwijl zijn geliefde echtgenote nooit bestegen wordt zonder boxershorts en badkledij voor kloosterzusters.

Wanneer deze gebruiken in de Vreze des Heren zelfs in California aan de orde zijn, is het niet moeilijk te vatten waarom homohatende poitici plots zelfs herenliefde blijken te bedrijven, bij voorkeur in een geur van sm en ledervet, waarom zoveel misvormde genotsbeleving terreur zaait. Wie opgevoed wordt in een bedcultuur van een laken met een spleet, niquab, burka of ingewikkelde lingerie, moet wel nare idee?n krijgen over het eigen lijf, lid en leden en seksueel plezier beschouwen als een noodzakelijke vorm van tuchtiging tenzij in de naam des Heren.

In de zwarte kousen kerk gemeentes van Nederland weten ze er alles van. Amerikaanse preutsheid doet niet onder voor het genot van hel en duivel.

Verknoopte seks leidt doorgaans tot een verknoopt liefdesleven.
Dat het ook anders kan, blijkt in ‘Among Giants’ uit 1998, de prachtige douchesc?ne van Pete Postlethwaite met Rachel Griffiths, de Brenda uit Six Feet Under.

Gelukkig weet Six Feet Under met voor elke nieuwe aflevering minstens ??n nieuwe dode – waarbij de meest bizarre maar ook hilarische oorzaken de angst voor sterfelijkheid helpt managen bij het doelpubliek – meerdere thema?s te behandelen, vnlk. in de relationele, familiale conflictueuze sfeer.? Ook de visies op het leven en de dood en de vele religies er omheen komen aan bod.
Het Amerikaans onderwijs, druggebruik, de rijke homosc?ne? en de culinaire gewoontes zoals eten met je vork in je rechterhand worden goed in de verf gezet.
In die zin is het een ook boeiende zedenkomedie.

De finale draait op een mooie en aanvaardbare manier uit op de dood van iedereen wat het ook voor de toeschouwer erg acceptabel en beklijvend kan maken.