De ?rebellade? van Gent, of hoe ook bij de zelfverklaarde stroppendragers niets is wat het lijkt.

In het ?stam?, het nieuwe stedelijke museum in een prachtige combinatie van moderne en oude architectuur, zonder passend aangeduide parkeerruimte evenwel, kan je terecht voor een sublieme belevenis, “>het verhaal van Gent. Een schitterend gepresenteerde tentoonstelling met heel wat originele stukken uit het stroppendragers verleden.
De hele tentoonstelling is een sublieme ode aan de macht en de rijkdom van Gent door de eeuwen heen, al miste ik de banmijlen waarmee de middeleeuwse stad omwonenden tot ver in het graafschap Vlaanderen te vuur en te zwaard op de knie?n dwong om in alles – van voeding tot textiel – het monopolie van Gent te erkennen en duiten te leggen. Wie protesteerde werd de kop in- of afgeslagen en zijn of haar dorp werd gebrandschat om de resterende bewoners tot betere gevoelens te brengen tegenover de fiere stede, het Milaan van het Noorden.

Het centrum van Gent is op steeds meer plaatsen (Graslei – zij het zonder bomen – Kouter, Sint Pietersplein) intussen ongelooflijk mooi, verbijsterend verstild, een plaatje uit een luxueus stripboek, zeker op een weekdag, een rustige ochtend of een vooravond wanneer onwezenlijk mooie verlichting de gore hoekjes en kanten in de schaduw plaatst.
Soms lijkt het te statisch, teveel Kuifjeskleuren, te klare lijn en te helder, zeker wanneer de zelfverklaarde rebelse aard eer moet betuigd worden door stroppendragers of zelfverklaarde frietrevolutionairen.

Er is iets aandoenlijk aan deze ?rebellade? zoals bij een roulade, een farce van alles bij elkaar en strak aangedrukt opgebonden met driekleurig beenhouwerstouw, aankorsten en klaar voor de oven.

Niets is wat het lijkt, en dat is – zeker in Gent – maar goed ook.
Stel je voor dat halfnaakte jongelingen – kijk papa, zonder handen – verbaasd van zichzelf stadspleinen zouden overspoelen op zoek naar het Egyptegevoel bij een omgevingstemperatuur van vijf graden om te proeven hoe flauw vrijheid kan smaken zonder onderdrukking te kennen. Of een ?rebellade? willen spelen op louter balorige branie zonder te weten waarom wegens te pijnlijk verleden en te onbenullig heden.

Het verhaal van Gent in ?stam? wentelt zich gretig in grootsheid en verzet tegen wie nog groter was of het hoopte te worden.
Voor een zelfverklaarde rebelse stad als Gent mis ik de minder fraaie kanten van het stadsbestuur, het chauvinisme en de onderdrukking van de haar horige steden en dorpen.
Het echte verhaal van Gent is daarom meer dan wat in ?stam? gepresenteerd wordt en de anglofilie tegen de Franse belangen, het orangisme tegen de Belgische staat zat en zit dieper geworteld dan een enkele verwijzing.
Maar daarvan lijken de rebellen iets minder op de hoogte.

Tenslotte is een stad het verhaal dat haar inwoners graag over en aan elkaar vertellen, en dat hoeft echt niet alleen maar over ?A? te gaan. En dus heeft Gent ook recht op de eigen leugens om bestwil.

Een ferme knauw in dat revolutionaire zelfbeeld kan je beleven in de Sint Pietersabdij met een bezoek aan de tentoonstelling ‘Gekleurd verleden. Familie in oorlog. ?

Gekleurd verleden. Familie in oorlog.
Nog tot maandag 25 april 2011 loopt in de prachtige Kunsthal Sint-Pietersabdij de tentoonstelling ‘Gekleurd verleden. Familie in oorlog’.
Inhoudelijk en naar vorm zeer de moeite door die Kunsthal Sint-Pietersabdij, het Instituut voor Publieksgeschiedenis en het SOMA ? Studie- en Documentatiecentrum Oorlog en Hedendaagse Maatschappij.
Alleen vrees ik voor wat er nog rest van de indringende familieverhalen in de eilanden wanneer een grote toeloop bezoekers zich verdringt in dezelfde ?kamers?.

??Ze zoomt in op de meest traumatische gebeurtenis van de twintigste eeuw: de Tweede Wereldoorlog. Mensen die de oorlog beleefden vertellen in het najaar van 1944 wat ze hebben meegemaakt. Het zijn gekleurde vertellingen vol tegenstellingen, die het grote verhaal van de oorlog een menselijk gelaat geven.
Het is een tentoonstelling die het stilzwijgen over de Tweede Wereldoorlog wil doorbreken en wil aanzetten tot nadenken over de wijze waarop Vlaanderen omgaat met zijn recente verleden. ?In het eerste deel loopt de bezoeker door tien eilanden waarin hij wordt ondergedompeld in de leefwereld van getuigen die hem via de audiofoon toespreken. Het zijn verhalen van mensen van bij ons, die in erg verschillende werelden lijken te leven, waartussen geen communicatie mogelijk is. ??Het is de bewuste keuze van de tentoonstellingsmakers geweest om de bezoeker daarbij geen onderscheid tussen juist en fout voor te houden. Dat betekent geenszins dat de tentoonstelling het verleden wil banaliseren of gelijkschakelen. Het beter kennen en kritisch beoordelen van het verleden scherpt onze democratische cultuur aan.
Daarom schetsen historici in het tweede deel van de tentoonstelling de context waarin deze familieverhalen zijn ontstaan. De tentoonstellingsmakers vertellen er ook waarom en hoe ?Gekleurd verleden. Familie in oorlog? is ontstaan en gegroeid.?Een geschiedenis is nooit helemaal bekend. De bezoeker krijgt daarom het laatste woord. Op het einde van tentoonstelling kan hij zijn reacties en commentaren kwijt in de telebox

“>Het gewichtige lichaam – Over dik, dun, perfect of gestoord nog tot 8/5/2011 in museum Dr. Guislain

De tentoonstelling ?Het gewichtige lichaam? is zoals steeds in het museum Dr. Guislain boeiend en beklemmend, voor dik en dun, en wellicht ook voor de middelmaat.
Op een esthetische en begrijpelijke manier wordt de omgang van mensen met hun uiterlijk, hun lijf en leden door de geschiedenis van het laatste millennium uitgestald.
De overgang van de religieuze lichaamsbeleving in een geur van heiligheid door lijden langs kastijding voor een politiek ideaal naar het ideale lijf van vandaag met anorexia, boulemie en vetzucht is fascinerend.

De beloften van het lichaam
Leven en lijnen voor een politieke waarheid
Ook in ideologische context heeft het lichaam een symbolische betekenis. Door het beoefenen van sport wordt het lichaam getraind en draagt het een collectieve identiteit uit. Ideologie?n bepalen duidelijk wie we zijn en hoe we er moeten uitzien. Het opvoeren van het lichaam in politieke propaganda, sport en nationale trots tonen ons de beloften van het lichaam. Maar wanneer het hongeren veel aandacht krijgt, dient het soms ook als middel om een bepaald doel te bereiken. Bij de hongerstaking wordt een mensenleven op het spel gezet om een nieuwe thuis te vinden, maar ook om ideologische overtuigingen onder de aandacht te brengen. Dankzij de media-aandacht die de hongerstakers krijgen, wordt het publiek zich bewust van hun situatie.
Vandaag is ons lijf – zelfs als rebel – meer dan ooit een zoeken naar identiteit. Wellicht nooit voordien was de cultuur van tatoeages zo verspreid in de westerse wereld. Automutilaties als plastische chirurgie, bariatrische heelkunde en aanverwant boetseren van levende lijven kent een ongekend succes.

De grens van de schoonheid
Over anorexia en boulimia
De laatste decennia heeft magerzucht of anorexia nervosa zich ontwikkeld van een zeldzaam ziektebeeld tot een modieuze aandoening. Nadat de grote Wetten en Waarheden zijn verdwenen vraagt de mens zich af wie hij is en wie hij zou willen zijn. Indien we niet weten wie we zijn, indien we niet over een duidelijke identiteit beschikken, dan drijven we op los zand. Het verlangen naar een identiteit is een moeilijke kwestie waar we vandaag enorm mee worstelen. Het lichaam is bij uitstek een symbool geworden van het verlangen naar een identiteit: ik wil slank zijn, ik wil er zus of zo uitzien. Deze zoektocht naar een nieuwe identiteit kent echter ook excessen. Want waar ligt de grens van de schoonheid: waar kantelt ?mooi? naar ?ziekelijk??

Niets is wat het lijkt, zelfs niet bij automutilatie in de fiere stede Gent.