?Afri, leven in een migrantenwijk is een knap geschreven relaas van het veld- en opzoekwerk van Jutta Chorus die de moed heeft gehad om zich voor haar boek anderhalf jaar onder te dompelen in de Rotterdamse Afrikaanderwijk.

Journalist Jutta Chorus verbleef anderhalf jaar in de Rotterdamse Afrikaanderwijk en volgde daar in die periode een Turkse, Marokkaanse en Nederlandse familie. In deze migrantenwijk is zo?n 50 procent van de bewoners ‘werk zoekend’. In haar boek Afri doet Chorus op tragikomische wijze verslag van de strijd om een beter bestaan. Vooral de Turkse familie die nooit voor een bestaan in Nederland heeft gekozen lijkt gedoemd een mislukt leven te leiden. Zoon Osman doet nog een poging om een keurige snackbarhouder te worden, maar blijft uiteindelijk op het criminele pad als bendeleider en dealer.

Het is geen vrolijk verhaal dat Chorus schetst en je vraagt je als lezer af hoe het ooit goed kan komen met verschillende culturen die naast elkaar leven.

http://www.eo.nl/radio/ditisdedag/aflevering-detail/dit-is-de-dag-77/

 

Al zit ik inmiddels 8 jaar in hetzelfde ?Zuid?? aan de andere kant van Zuidpark, waar de huizen nog beter zijn en ondanks alles nog fors werd ge?nvesteerd in vernieuwing en verbetering van woningen en infrastructuur, ?Afri? is zeer herkenbaar voor wie meer doet dan eens langslopen of bestuurders spreken.

Chorus weet van binnenuit gedrag en problemen te verduidelijken. Het heeft iets van de HBO dvd serie ?Oz? over de gesloten wereld in het maximum-security prison, Oswald State Correctional Facility. Ahmed Aboutaleb (PvdA) is burgemeester van Rotterdam geworden in zeer moeilijke omstandigheden. De eerste periode werd hij onmiddellijk geconfronteerd met verschrikkelijke veiligheids- en politionele problemen die hij allemaal doorstond. Van een integratieboegbeeld werd hij tot de behoedzame bewaarder van law&order ?- Warden Leo Glynn in Oz. Het is intussen wachten op zijn vervolgbeleid in precaire financi?le omstandigheden.

In de Afrikaanderwijk werden en worden generaties na elkaar mensen van allerlei herkomst min of meer onder dwang – financieel – samengezet in een relatief kleine ruimte waar ze niet of nauwelijks weg kunnen, zodat het spel van geven en nemen, veinzen en liegen makkelijker naar lijfelijk contact leidt. Een verleden met fictieve herinneringen en illusies over misgelopen kansen en toekomst zorgen ervoor dat nogal wat bewoners eindigen als kanaries in kooien, die zich geen beter leven kunnen voorstellen dan zingen en pikken in de gesloten ruimte van hun wereldbeeld. Alleen wie er – ook mentaal – weet uit te springen kan ontsnappen aan de geest van ?Afri?, generaties lang.

Jutta Chorus weet dit verschijnsel te onthullen bij gezinnen en families van diverse herkomst, vroeger en nu: fundamentalistische protestanten en moslims, Surinamers, Turken , Marokkanen, Brabanders en nakomelingen van de vroegere havenarbeiders. Ook aan de rol van het maatschappelijk en jongerenwerk en het optreden van de wijkagenten wordt niet voorbijgegaan.