De moderniteit heeft de verliezer uitgevonden. De figuur, die men halverwege de uitgebuiten van gisteren in de overtolligen van vandaag en morgen tegenkomt, is de onbegrepen grootheid in de machtspelen van de democratie. Niet alle verliezers laten zich kalmeren door de opmerking dat hun status overeenkomt met hun plaats in het eindklassement van een wedstrijd. Velen zullen tegenwerpen dat ze nooit een kans hebben gehad om mee te spelen en zich navenant te klasseren. Hun jaloerse gevoelens richten zich niet alleen tegen de winnaars, maar ook tegen de spelregels.? Peter Sloterdijk, Woede en Tijd

De lente is weer in het land en sportieve kuiten glimmen geschoren tussen de kleurrijke frames en velgen van ?s lands wielerheir. Dat van de ferm uitgedoste wielertoerist die iedere groepsrit liefst beleeft als een unieke wedstrijd van een tegen allen, desnoods met deskundige medische en paramedische preparaties. Getrouw roderen ze het parcours van voorjaarsklassiekers. Niets ernstiger dan amateursport, toch?

Lentezot

Al te vaak rijdt de opgepompte meute zich vloekend en tierend vast in een kudde gestaag peddelende bejaarden op zilvergrijze pedelecs en e-bikes. Eenzame ouderen hebben dezer dagen hun actieradius behoorlijk uitgebreid met 250 Watt motoren en binnenkort zelfs 500 Watt mits snelheidsbegrenzers om erger te voorkomen.

Met de voorjaarsklassiekers nestelt het lentezot zich in de kop van weiderunderen en dito jongeren. De meisjes ontbloten hun kuiten en de jongens voelen zich uitgedaagd tot grootse prestaties in de ogen van hun kompanen en het voorwerp van hun verlangen om erkenning.

?Hoe sterk is de eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant??*

Baltsen in kekke kleren op flitsende fietsen. Of op scooters, al dan niet gestolen. Met videobeelden van hun schietkunst nadien op internet, voor de eeuwigheid en de andere verliezers. Of op het voetbalveld.

?Hoe zelfbewust de voetbalspeler die voor de ogen van het publiek de wedstrijd wint zich kampioen waant.? *

De Kuip

In Rotterdam wordt deze week het 75 jaar bestaan van ?De Kuip? gevoerd, het legendarische voetbalstadion van Feyenoord. Destijds gefinancierd door sponsors als havenbaron Van Beuningen en met aandelen van de supporters en gulle leningen van de gemeente Rotterdam waarop enkel de rente diende betaald, werd een hypermoderne stadion gebouwd voor 63.000 toeschouwers – de twaalfde man van Feyenoord Rotterdam. De ronde vorm zorgde immers voor een rondzingende echo: opzwepend of deprimerend. Hoe vaak trilde De Kuip niet op haar 578 palen die 21 meter diep in het moeras van Zuid waren geheid. Althans in de herinnering van zeer velen die vertier en erkenning zochten bij de gouden ?F? op het rood-witte veld in de dreigend zwarte ring: ?Hand in hand, kameraden. Geen woorden maar daden.? Het clublied zet meteen het travailistische verschil aan met het ?geleuter? uit Amsterdam en Den Haag.

Op 27 maart 1937 barstte het eerste gejuich los om een doelpunt in De Kuip. Leen Vente uit Rotterdam-Zuid scoorde in sneeuw en hagel tegen ?den Beerschot? uit Antwerpen.

Mede door het aandeelhouderschap van haar clubleden slaagden de rood-witte ?boeren van Zuid? erin om uit te groeien boven de rivaliserende ?Rotterdamsche Cricket & Football Club Sparta?. Deze oudste club van het betaald voetbal in Nederland (1888) houdt immers hof op het Kasteel van Spangen in Rotterdam Noord.

Nieuwe Kuip?

Intussen maken de plannen voor de ontwikkeling van de achterstandswijken van Rotterdam-Zuid pas-op-de-plaats wegens een gebrek aan centen, investeringen en creativiteit. In het Stadionparkgebied moet tegen 2019 een nieuw ?Kuipcomplex? ruimte bieden aan veel meer dan voetbal. Twee keer gaven ondermeer The Rolling Stones legendarische concerten in De Kuip. Dat kan niet meer. Het nieuwe stadion zou maar liefst een half miljard euro kosten en naast voetbalwedstrijden hopen op vele lucratieve reuze evenementen, skyboxen en business seats. Het moet tevens over de bocht van de Maas kragen voor fors extra spektakel, binnen en buiten.

Dat soort poenige nevenactiviteiten – inclusief dokterscongressen in het inpandige restaurant met behoorlijk ?Eten & Drinken? – is nu reeds een belangrijk onderdeel van voetbalwedstrijden.

Oorspronkelijk gelanceerd in de strijd om het intussen gemankeerde WK voetbal van 2018 heeft het mega prestigeproject van het Stadionpark moeite om boven water te blijven. Niet alleen in de natte dromen van speculanten.

?Hoe lang vergenoegd de zakenman zonder mededogen, die een concurrent verslagen vindt, zelf haast failliet gaat?.*

Trouw

Behoudens levensgrote bronzen eerbetuigingen bij de toegang aan trainer Ernst Happel en voetballer Coen Moulijn sieren reusachtige foto?s van de supporters de aula wanden.

Vooraan op de indrukwekkende fotomuur een wat oudere man die zijn verbijstering niet kan verbergen, wanneer zijn trouw aan Feyenoord niet naar verwachting lijkt beloond op de grasmat. De prestaties van dure huurlingen bedroeven de trouwe supporter die zijn identiteit ontleent aan zijn club, zijn geloof, zijn overtollige medelotgenoten.

Het baat niet langer dat ze van de spelers en het bestuur nog clubtrouw verwachten. Voetbal is vandaag een spel van heel veel geld en rellen, zeker ook in Rotterdam, waar het gevecht op de grasmat gretig buiten het stadion wordt nagespeeld. De overtolligen keren zich tegen wie zij als winnaars benijden en meer nog tegen de regels van het spel.

?Als hij maar geen voetballer wordt, ze schoppen hem misschien halfdood?.*

Coen Moulijn

Sterspeler Coen Moulijn (1937 – 2011) was uit ander hout gesneden. Hij was de dribbelaar met de lichtvoetige damespasjes die van 1955 tot 1971 trouw bleef aan Feyenoord ondanks de blanco cheque van Barcelona in het begin van de jaren zestig. Coentje was ?Mister Feyenoord? met 487 wedstrijden. In 1970 won zijn elftal als eerste Nederlandse club de Europacup tegen Celtic Glasgow.

Deze week wordt de Oude Kuip gevierd en het Nieuwe Stadion geprezen en gesleten, maar Coen Moulijn is dood. Zijn begrafenis op 9 januari vorig jaar was een dag van indrukwekkende rouw met tienduizenden die fakkels hooghielden in de winterse mist langsheen het parcours van De Kuip op Zuid tot het Stadhuis op de Coolsingel.

De dames- en herenmodezaak die Coen Moulijn reeds in de jaren zestig opzette in Zuidwijk is gesloten. Op de luifel pronkt nog zijn naam. Maar de winkel is dicht. Ik kan het zien vanuit mijn raam. Enkel oude pati?nten spreken nog vol bewondering over ?Coentje, de grootste van allemaal?. Foto?s van hooligans sieren intussen de elektronische billboards in de stad. En in het weekend wedijveren de amateurvoetbalploegen in Zuiderpark met het lawaai van de radiogestuurde mini – racers.

Ternauwernood overleefde gisteren Edith Schippers, minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, een motie van wantrouwen in de Tweede Kamer omdat ze bij de race om het gastland voor de Olympische Spelen van 2028 maar liefst 8 miljard euro van het kostenplaatje onder de mat hield. En dit in tijden van pijnlijke besparingen. Zij vond dat het in beweging brengen van Nederland wel wat financieringsmist kon verdragen.

?Ofwel blijft de sporter fungeren als getuige van het menselijke vermogen op de grens van het onmogelijke stappen naar voren te zetten – met onoverzienbare overdrachtseffecten op allen die zich aan het mooie schouwspel overgeven, ofwel vervolgt hij nu al de voorgetekende weg van de zelfvernietiging waarop debiele fans codebiele sterren met erkenning van helemaal beneden overladen, de eersten dronken, de laatsten onder doping. We willen in dit verband de lezer eraan herinneren dat Euripides de decadent verzelfstandigde sc?ne van de sporters al in de vierde eeuw v.Chr. als een landelijke plaag beschouwde: ?Er zijn weliswaar talloze kwaden in Hellas maar de ergste is het volk van de atleten (athl?ton genous).? Peter Sloterdijk, Je moet je leven veranderen

(*: met dank aan Boudewijn de Groot)