Zinloos politiegeweld in Antwerpen: het antwoord van de burgemeester, hoofd van de politie en Vlaams volksvertegenwoordiger.

Uit De Morgen 3 juli 2006: 

Patrick Janssens kritisch voor ‘boertige’ politie

Antwerps burgemeester Patrick Janssens (sp.a) is ‘verontwaardigd’ over het hardhandige politieoptreden tegen een burger, vorige week op de herdenkingsplechtigheid voor Guido Demoor. Peter C. beschreef in een brief aan Janssens (DM, 30/06) hoe hij werd gehandboeid en gedurende zesenhalf uur opgesloten.
De agent trad in actie nadat Peter C. een affiche met xenofoob opschrift van een muur trok.

In een antwoord toont Janssens veel begrip. Hij omschrijft de contacten tussen de Antwerpenaars en hun politie als een loterij. "Als ze een goed lotje trekken, kunnen Antwerpenaars best aangename ervaringen hebben met professionele en vriendelijke agenten. Maar als ze een slecht lotje trekken, worden ze boertig, agressief en onprofessioneel behandeld."

Het antwoord in De Morgen van 3/7/2006 op de brief van Peter Claes – zie hieronder –
die door de politiediensten van Patrrick Janssens op een ongelooflijke manier werd behandeld en mishandeld, is beneden alle peil.
Bij de gezagsdragers van wet en orde, de veiligheidsbewakers der stad, de toeverlaat der burgers kan je volgens de Burgemeester van "A" – hoogste gezagdrager en verantwoordelijke voor de politie – een lotje trekken of je een normale of een gestoorde aan de hand hebt.
Maar het is een lotterij met een verborgen kansberekening:
De Polies van ‘t Stad was toch van ‘Os’ en ni van ‘A’? Maar stemt al jaren in groten getale telkens weer entoesiast ‘oep de goei!’
 
Tsja, huurlingen waren in de geschiedenis ook nooit zo gedreven als de strijders die voor de eigen goeie zaak meenden te gaan, en zeker geen huurlingen uit de sector van de gebakken lucht en communicatie! (JVD)
 
Lezersbrief De Morgen 30/6/2006
Zinloos politiegeweld in Antwerpen

Beste burgemeester,

woensdag zag ik op de herdenkingsplaats waar Guido Demoor op zo’n vreselijke manier om het leven gebracht werd, de kaarsen, bloemen en teksten. De meeste ontroerend of kwaad, een enkele met woorden als "stuur ze allemaal terug naar hun land".

Een man sprak me aan: "Als het slachtoffer een Marokkaan was, zou de stad op stelten staan. Wij Belgen zijn veel te braaf." Ik antwoordde dat nationaliteiten er weinig toe deden. "Ze moeten allemaal terug naar hun land", antwoordde hij, waarop ik zei dat deze woorden op dit moment en op deze plaats totaal ongepast waren, net zoals de tekst aan de muur met dezelfde woorden. Daarbij nam ik het papier van de muur en ging verder naar de tram.

Toen ik iemand hoorde roepen draaide ik me om en zag een agent op me aflopen. "Gij moet geen affiches van de muur trekken, kom maar mee naar den bureau", zei hij, smeet me zonder verdere uitleg tegen de muur en wrong mijn arm achter mijn rug. Ik zei dat ik wel gewoon mee zou gaan. "Nee, gij gaat mee op mijn manier", zei hij en maakte een handboei vast aan mijn linkerhand op een manier die een helse pijn veroorzaakte. Ze sneed in mijn hand en bijna onmiddellijk voelde ik het gevoel tot in mijn vingertoppen wegtrekken. Intussen was er een tweede agent bijgekomen en werd ook mijn tweede hand geboeid. Ik smeekte de agenten de linkerhandboei vast te maken zoals de rechter en had de hele weg naar het politiekantoor een enorme angst dat mijn hand verlamd zou blijven als ze niet snel losgemaakt werd. De agenten gingen niet in op mijn vraag, integendeel: toen we in het kantoor aan de Handelsstraat aankwamen, namen ze mijn linkerhand vast terwijl ze erin knepen. De pijn was afschuwelijk maar niemand kwam me te hulp. Ook niet de agenten die zagen wat er gebeurde maar niets tegen de dader ondernamen.

Als slachtoffer werd ik nadien zesenhalf uur opgesloten in een cel. Zonder zonlicht, zonder te weten hoe lang ze me zouden vasthouden, zonder te weten hoe laat het was, zonder eten of drinken. Een jongen die een paar uur na mij wenend werd binnengebracht en om water vroeg, kreeg van een agent te horen dat hij moest zwijgen of dat hij anders "op zijn bakkes" zou slaan. Hoe kunnen jongeren leren om op een geweldloze manier met conflicten om te gaan als zelfs een agent hen leert dat ze problemen moeten oplossen door "iemand op zijn bakkes te slaan"?

Ik schrijf u deze brief, burgemeester, omdat ik hoop dat u er mee kunt voor zorgen dat er tijdens de opleiding van uw agenten meer aandacht zou gaan naar geweldvoorkoming. Ik hoop dat u iets onderneemt tegen het zinloos geweld waaraan sommige agenten voor wie u verantwoordelijk bent, zich bezondigen.

Als slachtoffer maak ik van deze brief een open brief. Omdat ik hoop dat ook de dader het leest en beseft wat hij met zijn gedrag heeft aangericht. Fysiek, maar vooral psychisch. Ik hoop dat hij me ooit kan uitleggen waarom hij het gedaan heeft. En omdat ik hoop dat de collega’s van de dader het lezen en beseffen hoe traumatisch het is fysiek mishandeld te worden terwijl niemand van de omstanders iets doet om je te helpen. Ik hoop dat ze hun collega aanspreken over wat ze gezien hebben, zodat die begrijpt dat hij geen buitensporig geweld moet gebruiken om "een goeie flik" te zijn.

Gelukkig krijg ik veel erkenning van vrienden en collega’s, maar ergens leeft ook de nood aan een meer officiële erkenning. U was er niet bij dus u kunt niet weten er precies gebeurd is. Maar het zou me enorm helpen als u als burgemeester zou erkennen dat, als het is gebeurd zoals ik het vertel, u kunt begrijpen hoe erg dit moet zijn.

Ik schaam me in de plaats van de dader omdat hij juist op de plek waar Guido Demoor stierf, opnieuw tot deze vorm van zinloos geweld is overgegaan. Ik hoop dat u, burgemeester, mij en alle Antwerpenaars die tegen dit geweld opkomen, een signaal zult geven dat u hun inzet steunt en dat ze in de toekomst niet moeten zwijgen uit angst om als relschoppers opgepakt en mishandeld te worden.

Peter Claes, Antwerpen