China Contemporary – Rotterdam

http://www.chinacontemporary.nl/

Een reeks tentoonstellingen in het NAi – Museum Boijmans Van Beuningen en een zaaltje in het Nederlands fotomuseum met als leuk extraatje een gratis toegangsticket voor het Sonneveldhuis, het belendende monument voor het modernisme in Nederland.

Hoe overweldigend en warrig ook – temeer daar ons oog onvoldoende geoefend is om de codes te lezen op foto’s uit China en de rode karakters niet kan interpreteren – een bezoek aan China Contemporary is zeer de moeite voor wie een beetje probeert te volgen wat er aan de hand is in het Rijk van het Midden, waar iedere schok een golf veroorzaakt over de rest van de aardbol, en waar een uitbarsting van opgebouwde spanningen als een meteorietinslag de rest van de wereld een tsunami zal bezorgen.

De catalogus – uitgegeven door NAi publishers – is een prachtwerk, visueel en inhoudelijk.

Nergens ter wereld vinden in zo’n snel tempo en op zo’n grote schaal veranderingen plaats als in de grote steden in China. Binnen de dynamiek van het ongekend snelle urbanisatieproces en de algehele globalisering van het dagelijks leven ontstaan in China unieke vormen van hedendaagse kunst, achitectuur en aan beeldcultuur gerelateerde vormen van urbane cultuur.

Garrie van Pinxteren fileert de politiek van de Chinese machthebbers in zijn essay ‘Vrijheid en ongelijkheid’
‘Oud is zeker geen aanbeveling in China. Het wordt geassocieerd met achterlijkheid, armoede en stagnatie.’ (...)
‘China geeft de bevolking amusement en een grotere vrijheid op steeds meer gebieden. Dat is niet om geleidelijk aan over te gaan op vrijheid op alle gebieden, maar eerder om te voorkomen dat de bevolking ontevreden wordt over de communistische partij en politieke macht zal opeisen. Het brood komt van de economische groei. De Chinese overheid laat zich bij alles drijven door de vraag of haar daden voldoende economische groei, voldoende banen opleveren. Het gaat niet om een geloof in de vrijemarkteconomie of het kapitalisme als zodanig, maar om een opportunistische inschatting van wat er op het moment de meeste groei, en dus de meeste steun onder de bevolking oplevert. Ook een meer gelijke verdeling van de welvaart wordt sinds kort van wezenlijk belang geacht voor de stabiliteit.
Als je in China maatschappijkritiek wil leveren, doe het dan niet op schrift. Voor een censor zijn geschreven teksten veel makkelijker te duiden dan beeldende kunst, reden waarom er in China wel veel interessante beeldende kunst en beeldtaal te zien is, maar waarom veel belangrijke schrijvers, zoals Nobelprijswinnaar Gao Xingjian, werken vanuit het buitenland.
Pas als China zijn schrijvers niet meer censureert, zijn China’s nieuwe vrijheden niet langer een bijverschijnsel maar een essentieel onderdeel van een veranderende Chinese maatschappij geworden.’