Hugo Camps heeft een fijne neus voor parfums en mindere geuren waarover hij ons vaak briljant kond doet in De Morgen. Zo fileert hij op meesterlijke wijze de onzijdigheid van de zelfbenoemde Antwerpse burgemeester op de voorpagina van 13 juli 2006. Camps slijpt hier een diamantje waarin je ziet hoe een geslachtloze positie op het theater van de politiek enkel ijdel en hol klinkt. Tuur Van Wallendaal – gewezen ombudsman van ‘t Stad, gewezen Vlaams volksvertegenwoordiger en nog steeds schepen van de sp.a – mag dan de voorbije week de handdoek al in de ring gegooid hebben, den burgemeester van "A", moet zich nog een paar maanden met lood in de schoenen in de coulissen van de macht verbergen, en daar hopen slapend rijk te worden. Maar de Truuk met de Duif draait weer uit op "Duif is dood, Johan", net zoals Johans Goudhamstertje ook reeds lang de geest gegeven heeft.

Heeft Patrick Janssens nog een mening? Ongetwijfeld over Germinal Beerschot. Daar houdt zijn publiek debat van de laatste tijd zo ongeveer mee op. Dat hij aangeslagen was na de racistische moorden in zijn stad zal iedereen begrijpen. Dat hij het Vlaams Belang niet wou aanwijzen als de kwade genius achter het drama was minder overtuigend.

In de rel over het Loterijgeld voor de 0110-concerten houdt hij zich ook op de vlakte. Dewinter schandvlekt de Nationale Loterij. Wat zegt Patrick Janssens? Hij zegt: "Ik ga me niet bemoeien met de beslissingen van de Loterij." Hij hoopt wel dat de concerten van Barman c.s. de polarisatie in Antwerpen niet versterken. Eigenlijk zegt Janssens: muziek kan altijd nog.

Een burgemeester staat boven de partijen, maar naar ik mag hopen niet boven een edelmoedig protest tegen onverdraagzaamheid. Hij zou Tom Barman ereburger van ‘t Stad kunnen maken. Misschien doet hij dat ook, maar dan ná de verkiezingen.

De kunst van koorddansen gaat altijd vooraf aan electorale manoeuvres. Niemand zit te wachten op een polemisch gevecht tussen Janssens en Dewinter. Wat Dewinter roept, is voer voor varkens. Daar kan een debat niet tegenop. Maar van de socialist Patrick Janssens wil ik nog wel iets van een overtuiging zien. Iets van verontwaardiging. Iets van een houvast voor de weldenkenden onder ons. Zonder er een intentieproces van te willen maken, vrees ik dat de burgemeester het dezer dagen liever op olifanten in de stad houdt, op artistiek vuurwerk, op de Sinksenfoor. Janssens in het kielzog van Wouter Bos: socialisme alla, maar hooguit als glijmiddel. Desnoods als couture.

Is zelfcensuur niet te veel eer voor de ranzige club van Dewinter? Soms mis ik Leona, en meer nog, de mooie hoed van Frans Detiège. Onder die hoed zat nog wel een kereltje vol gif voor andersdenkenden. Hugo Camps