Harry G. Frankfurt, Bullshit – waarom er zoveel geluld wordt… uitg. De Arbeiderspers

p.23-24: Ooit zei Witgenstein dat de volgende regels van Longfellow hem tot motto konden dienen: In de kunst van weleer/Wrocht men al wat klein/En onzichtbaar bleef met de grootste zorg/Want de goden zijn overal.

Het is duidelijk wat deze regels willen zeggen. In vroeger tijden liep een vakman de kantjes er niet vanaf. Hij werkte zorgvuldig en lette heel goed op elk aspect van zijn arbeid. Ieder onderdeel van het product kreeg veel aandacht, en alles werd ontworpen en vervaardigd precies zoals het moest. Deze vakmensen lieten hun ijzeren discipline niet verslappen als het ging om aspecten van het werk die gewoonlijk onzichtbaar bleven. Hoewel niemand het zou merken dat deze aspecten niet helemaal perfect waren, toch zou een vakman last krijgen van zijn geweten. Dus werd er niets onder het tapijt geveegd. of misschien zou je mogen zeggen dat er niet werd geluld.

p.26-27: In de wereld van de reclame en de voorlichting, en in de tegenwoordig nauw verwante politiek, wemelt het van de voorbeelden van onvervalst, en daardoor onmiskenbaar klassiek, gelul. In deze werelden lopen bovendien gewiekste vaklieden rond, die – met behulp van geavanceerde en ambitieuze marktonderzoektechnieken, het peilen van de publieke opinie, psychologische testen, enzovoort – zich onvermoeibaar inzetten om elk woord en beeld dat ze produceren geheel op maat te snijden.