Louvre Lens, een daad van erbarmen.

 

Met de fiets door tientallen omliggende cités van soms 150 jaar en ouder, langs bijna evenveel oude mijnen waarvan alleen nog de administratieve gebouwen het hoofd rechthouden, zij het met ingetrokken schouders.

Je waant je nog steeds in Germinal van Emile Zola, tussen verzakte huisjes, opgekalefaterde bouwsels waar alleen treurnis lijkt te leven. Zigeunerkampen of afgelegen campings voor residenten die zelfs geen citéhuisje konden beuren van pépé of mémé of  erger. Ongelooflijke hoeveelheden kapotgeslagen bierflessen, tv schermen, neonbuizen, asbestcementen golfplaten, kunstlederen zetels waarvan de vulling zwartgeblakerd de oude bekleding accentueert: pure baldadigheid, en dat alles op weg naar de gloednieuwe kunsttempel van het Louvre in Lens.

Langs de Rue Paul Bert ( fysioloog en als onderwijsminister behoorlijk gefixeerd op raciale kenmerken) leek alleen de Rue Berthe Morisot een indicatie voor de juiste richting.

Weinig straatnaamborden, een Michelinroute die kant noch wal raakte, en dan plots een glazen pui in een prachtige tuin van grillig gladde betonplaten: Louvre Lens.

Een sjiek restaurant, en een roepende bewaker dat er niet mocht gefietst worden, zelfs niet naar de zeer prominente fietsenstalling. Nochtans was er nergens een waarschuwingsbord te zien. Opzichters lijden vaak aan zelfoverschatting. Deze droeg laarzen en passend zwart.

De moderne fouilleertechnieken tegen terroristen van Al Qaida eer de bezoekers het pand konden betreden.

Lockers en vestiaire onder de grond, alwaar de weinig dynamische jonge dame voortijdige vapeurs kreeg van het idee dat mijn batterij in een stopcontact stroom zou kunnen laden.

Maar na enig gepalaber zag ze er het nut van in – er wachtte ons immers nog een hele klim terug – en kreeg ik een nummer voor haar attentie.

Rubens hadden we vroeger in Parijs reeds gezien, dus werd het de eigen collectie.

In een zeer mooie en originele opstelling loop je in de diepte door zowat de hele geschiedenis van de menselijke kunstuitingen, horizontaal kan je op een tijdsniveau kunst van dezelfde tijdsperiode bij verschillende culturen bekijken.

Met een overigens prima audiogids in het Nederlands, naast alle bijschriften in het Frans, Engels en Nederlands.

Er waren naast enkele prachtige meesterwerken ook grote gaten: zeer weinig Italiaanse, Vlaamse of Nederlandse renaissance werken. Kortom het gaat hier om een magnifieke maar beperkte en vooral zeer didactische tentoonstelling.

Gelukkig wisselen de tijdelijke tentoonstellingen aan een flink tempo.

Louvre Lens is dus een initiatief van barmhartigheid met de zwaar onderkomen regio waar de littekens van het verleden in de ziel van de bewoners gegrift blijven. Maar of dit erbarmen ook een nieuwe stimulus zal vormen voor de regionale depressie, zal nog moeten blijken. En dat hangt niet alleen van grote kunst af, maar vooral van een mentaliteit die stijf staat van apathie.

Bij de vestiaire bleek de jonge dame mijn Bion X batterij achter mijn rug lekker losgekoppeld te hebben en in een kast weggestopt. Ze was dus verder leeggelopen.

Van creativiteit, dienstbaarheid en apathie gesproken.