Herinneringen – Paul van Ostayen geciteerd door Peter Vermeersch in EX
Jong landschap

Zo staan beiden bijna roerloos in de weide

het meisje dat loodrecht aan een touw des levens hangt

legt hare lange hand op de lange rechte lijn der geit

die aan haar dunne poten de aarde averechts draagt

Tegen haar wit en zwart geruite schort

houdt het meisje dat ik Ursula noem

– in ‘t spelevaren met mijn eenzaamneid –
een klaproos hoog

Er zijn geen woorden die zo sierlijk zijn

als ringen in zeboehorens

en tijdgetaand zoals een zeboehuid –
hun waarde bloot naar binnen schokken

Zulke woorden las ik gaarne tot een garve

voor het meisje met de geit

Over de randen van mijn handen

tasten mijn handen

naar mijn andere handen

onophoudelijk

http://www.dbnl.org/tekst/osta002gedi02_01/osta002gedi02_01_0087.php