Russell Shorto in Vrij Nederland: Ware Aard : ‘Amerikaanse presidenten – en presidentskandidaten – definiëren zich door het masker dat zij opzetten. Maakt het uit wat zich daarachter bevindt? Misschien wel niet.’

Vrij Nederland 13 september 2008
('?)
In het vermakelijkste deel van het boek van de Amerikaanse schrijver en wetenschapper Shelby Steele over Barack Obama en de rassenrelaties weidt hij uit over de maskers die zwarten in de Amerikaanse maatschappij dragen.
Eerst neemt hij Lewis Armstrong, de grote jazztrompettist van halverwege de vorige eeuw. Steele heeft een foto waar Armstrong verwilderd, kwaad, onverzorgd opstaat; die valt op, zegt hij, omdat hij zo anders is de gezicht dat Armstrong voor het publiek opzette: stralend, onderdanig, een gezicht dat blank Amerika voorhield dat het voor hem niet bang hoefde te zijn.
Vervolgens richt Steele zich op de figuur van Miles Davis, ook een zwarte jazztrompettist, maar uit een heel andere tijd. Davis werd beroemd omdat hij met zijn rug naar het publiek optrad – en neerbuigender houding was niet denkbaar. Davis maakte naam eind jaren 60 en hoefde dus niet hetzelfde raciale territorium te bevechten als Armstrong. Sterker nog, inmiddels had de burgerrechtenbeweging blanken zozeer bewust gemaakt van het kwaad van de slavernij en rassenscheiding, dat blanke jazzliefhebbers zich volgens Steele zelfs graag door Davis lieten beledigen. Toch was ook die gezichtloosheid een masker, een stunt voor het publiek. (..)
Barack Obama vertegenwoordigt nog weer een ander tijdperk in de zwart-blanke betrekkingen in de Verenigde Staten. Evenals zijn vriendin Oprah Winfrey is Obama een nieuw soort zwarte Amerikaan, die met zijn houding, zijn masker, de mogelijkheid opent dat beide partijen de rassenkwestie overstijgen. ('?)

Niemand van ons is zo van een masker afhankelijk als een politicus, en Amerikaanse politici, voor wie hun imago zo vreselijk belangrijk is, vertrouwen misschien nog meer dan anderen op hun masker. ('?)

Het masker van John McCain is overduidelijk en houdt verband met zijn tijd als krijgsgevangene in Vietnam. Het masker van McCain zegt: 'Ik heb geleden, volgehouden, offers gebracht, gevochten, ik ben een strijder'. Zijn standpunten sluiten daar grotendeels bij aan. Hij zou de Amerikaanse troepen langer in Irak houden dan George Bush; hij ziet het conflict Rusland-Georgië in scherpe zwart-wit termen. De Amerikanen mogen kiezen tussen twee maskers: de strijder van McCain en de bemiddelaar van Obama. Hun keus hangt af van hun gevoel over zichzelf, hun land, de toekomst, en hoe ze hiermee moeten omgaan.