Bezoekers en inwoners van Turnhout

Vaak sterft ’s nachts de stilte
Van deze stad in haar straten
Waar onwetenden onbeholpen
Hun gram proberen te halen
Voor tergende paleisverveling
Ondanks alle feestelijke dagen.

Overdag richt de stilte zich weer op
Als schaduwen langs muren en poorten,
Achter gesloten deuren en ramen
Voor wie de last van het vele weten
En het knagen van de herinnering
Behoedzaam en waardig verdragen.

Wie het zwijgen koestert van de tragedie
Ruimt voorzichtig straten en pleinen
Voor de bravade van onnozele kracht
Uit liefde voor het hijgende hert
En verlaten vrouwen in het woud.
Tenslotte is het overal Turnhout.

In wijsheid keren ze vaak terug
naar de toren van het kopstation
waar hun wereld ooit begon
om met milde ironie onder de acacia’s
de stilte terug te vinden op Nazareth
of waar het eertijds kwakkelend begon.