In een amechtige poging om het tijdelijke succesrecept – ‘goed voor dé mensen’ (van de Dorpstraat of van de Kabinettenstraat?) van vaandelvluchtig voorzitter Stevaert te kopiëren lanceert Johan met Freya en misschien ergens nog wel een Caroline, maar die lijkt voorlopig voor het zingen de kerk uit te zijn, een nieuw succesvol verkiezingsthema.

Neen, niet onder het motto van ‘I Have A Dream…’

Neen, zo dwaas als Martin Luther K. is Johan niet.

Hij is heel veel slimmer…

Hij vraagt zijn leden, zijn militanten, zijn hardwerkend kader te durven,

te durven dromen…

van goedkope bouwgrond en warmte bij door vrije marktwerking gestegen energie en elektriciteitsfacturen.

Toen hij nog de hyperkinetische kabinetschef was van Louis Tobback presteerde deze excellentie het een jaar of tien geleden geflankeerd door de Gentse brulboei, vader van het consumenten – kletsmarieke een afgeladen zaal kameraden uit de federatie Mechelen Turnhout – ‘in goeien doen’ – te schofferen te Berlaar.

‘Dé mensen’ hadden een doorzonwoning of fermette gebouwd en voor ieder van hun kinderen een stuk bouwgrond gespaard, kortom ‘iedereen’ die zich had opgewerkt werd daar door Louis de maat genomen. Iedereen die in het onderwijs, de ziekenkas of de vakbond de touwtjes aan elkaar had weten knopen als een goede huisvader, c.q. –moeder, als hardwerkende tweeverdieners uit Vlaanderen, kreeg van Louis in groten doen te horen dat het maar eens gedaan moest zijn met dat ‘ikke-ikke-en de rest kan stikken’.

Dat was niet sociaal, niet solidair, niet socialistisch, quoi!

Fons Van Dijck was dan reeds in volle actie met het op punt stellen van de succesvolle verkiezingscampagne onder de slogan ‘Uw sociale zekerheid’ met de breed grijnzende kop van Louis Tobback er bovenop. De vertrouwde strategie van de angst moest de Agusta schandalen onder de mat houden tot na de verkiezingen. De omkoopgelden van een Italiaanse wapenfabrikant voor een helikopterorder van het Belgische leger werden ommers gebruikt voor wat heet ondersteuning van de partijpropaganda in sommige partijfederaties en andere min of meerdere frivole doeleinden, zoals het wippen van Willy Claes in zijn functie van Amerikanenvriend en Navo opperfreak.

Fons zou zijn inspanningen nadien verzilveren als kopman bij Telenet en meer recent als topman van VVL BBDO – waar hij de ‘Petrick’ Janssens heeft afgelost.

Patje heeft zich intussen na een minder succesvolle maar des te lucratievere periode als voorzitter van sp – onder zijn leiding nu ook met ‘.a’ – tot burgemeester van de Koekenstad uitgeroepen en zijn Kamerstek ingeruild voor een vijf jaar vaste zetel in het Vlaams parlement. Zij het dat de daaraan verbonden honoraria niet kunnen geïnd worden in een vennootschap zoals dat met die van sp.a voorzitter wel kon.

Fons zelf werkt zich nu in het zweet voor de VLD om daar het zwalpende schip te keren door de hardwerkende Vlamingen te verleiden, zij het niet met dromen of nachtmerries over verplichte verkoop van bouwgronden aan 60% van de marktwaarde.

De Fons is slimmer…

De enigen die iets aan oorlogen overhouden zijn immers niet de slachtoffers, niet de winnaars en zeker niet de verliezers. De enigen die in een oorlog netto winst opstrijken zijn immers de huurlingen die met hun diensten leuren bij de  meestbiedende.

Met de nieuwe slogan ‘Partij van Iedereen’ – PI - zet de sp.a nog een stap verder in het niets. PI is de halve omtrek van de cirkel gedeeld door de straal: 3,141592653… PI is een oneindig transcendent getal.

Van Werklieden, naar socialisten, andere socialisten en recentelijk consumenten, is het nu de partij van ‘iedereen’, en dus van niemand.

Het lijkt als een versleten hoer die geen succes meer heeft onder het beter gesitueerde clientèle en in arrenmoede zich dan maar aanbiedt aan ‘iedereen’. Neem mij, kies mij, smeekt ze de consument, ik ben er voor iedereen, ei zo na gratis.

Dat belooft voor het ideologisch congres van maart 2006, dat het roemruchte Charter van Quaregnon (1894) moet herdenken en actualiseren. De toenmalige ideologen en partijbonzen hadden op z’n minst begrepen dat de motor van de maatschappij en de geschiedenis op de klassenstrijd draaide.

Vandaag zijn er alleen nog consumenten en producenten die door Freya als een strenge schooljuf met smaak op de vingers werden getikt.
Maar sinds zaterdag zijn zelfs die eraan voor hun moeite wanneer ze nog zouden gedroomd hebben van een kastijding door de meesteres zelve.

Sp.a is er nu zelfs niet meer voor de consumenten. Ze is er nu nog alleen voor ‘iedereen’.

Fons Van Dijck heeft het geweten. Hij heeft Johan met Freya et les autres erin geluisd.

De Blauwe Schuit krijgt de wind in de zeilen onder de vlag van de hardwerkende tweeverdieners, dat lokt onontkoombaar een reactie uit bij de Rozerillerige Boekanier. Die keert zijn huik naar de wind en vaart dan niet langer onder de vlag van de dompelaars, de zieken, weduwen en wezen, de gepensioneerden, de werklozen en de –mensen laat staan de consumenten. Neen, Krentenbaard hijst meteen beverig de zeilen voor ‘Iedereen’. 

En dus voor niemand. Alsof ‘iedereen’ dezelfde belangen heeft.

Het ‘tunnelkijken’ in de Wetstraat is dodelijk. Voor de kijkers en hun entourage. Ze kunnen geen afstand nemen van de macht en klampen zich aan mekaar vast op een wankele troon in een grote gevaarlijke vijver vol krokodillen van het populisme die ze zelf zo genereus gekweekt hebben dat ze tenslotte het grootste offer dienen te brengen: zichzelf naar de uitgang laten begeleiden als voer voor de hellehonden.

Iedereen!