Les Ballets C. de la B.: Piti?!

?

Hoe enthousiast ook de recensies, hoe mooi ook sommige vroegere stukken, hoe virtuoos de bewegingen, hoe indringend ook de muziek, ik blijf steeds meer op mijn honger suffen bij dit soort opvoeringen van modern danstheater.

Fenomenaal, repetitief, schitterende stemmen, een gedurfde bewerking van Bachs Mattheus passie … en toch rimpelt dit wervelende ‘ballet van het medeleven en het medelijden’ tot een verstijvende brij van overdaad, mij?droef te moede. Zoals gisteravond in CC De Warande te Turnhout.

Steeds vaker zie ik moderne dans en muziek zichzelf herhalen in het stramien van een vraag- en antwoordspel waarbij de toeschouwer noch de vraag noch het antwoord mag vatten. En naar mijn onbescheiden mening de acteurs en theatermakers het vaak ook niet (meer) weten.

Ondanks het uitermate repetitieve – kijk eens mama, zonder handen, en nog eens en weer een keer en nu nog meer! – slaagt Alain Platel er voor mij niet in om ?erbarmen? menselijk te houden. Erbarmen is geen patsersgevoel, geen lust van mannelijke torsen en onderhuids vrouwelijk vet, laat staan obligate suggesties van geopenbaard lijfelijk contact, mentale en fysieke spasticiteit waardoor de intimiteit van het lijden ontdaan wordt van haar verbeeldingskracht. Erbarmen suggereert menselijk ontmoeten over beklemmend leed waarover de toeschouwer zich kan ontfermen. De kracht van Bachs Mattheus passie zit precies in die uitnodiging tot barmhartig mededogen, tot reflectie over eigen leed en dat van de ander.

Dat lijkt me moeilijk te ontlokken bij mensen die zich dienen te vergapen aan verwrongen lijven en opengesperde monden van monstrueuze figuren die uit een hels tafereel van Bosch of Breughel werden geknipt.

Overdaad schaadt, zeker bij ?Piti?? waar medelijden opgeblazen wordt tot hysterische vormen van deernis, inclusief de verscheurde gewaden en ingehuurde klaagvrouwen waarmee in oosterse culturen medeleven pleegt gekocht te worden. Vooral bij vermoeden van enige nabijheid van tv-camera?s.?

Grote cinema en groot theater speelt zich niet af op de sc?ne maar in de hoofden van de toeschouwers.?

Platels ?Piti?? daarentegen speelt zich af voor de ogen van wie kijkt en luistert.

Het lijkt me stilaan tijd voor een vernieuwing in het danstheater: nieuwe tijden hebben nood aan nieuwe verhalen die als een skelet beeld en klank kunnen dragen om te vermijden dat een tsunami van repetitief bewegend geweld en geluid menselijk gevoel versuft tot de grote onverschilligheid.

?

Ayez piti? de nous, Seigneur, pour l?abondance

Et la l?g?ret? de toutes nos paroles …