?Overrompelend en unputdownable?, is het epitheton van dit boek in NRC Handelsblad, een respectabele krant uit Nederland. ‘Unputdownable?’ ik had er nog nooit van gehoord,
Bazell is arts van professie en creative writer van roeping. Ook hij moet vroeger andere dingen gedaan hebben voor hij de studies geneeskunde heeft aangevat, want hij is niet verblind geraakt door de langdurige en zware inwijdingsritualen van het besloten genootschap, laat staan van de gesloten vennootschap. Hij weet nog niet wat voor hem het beste schuift. Maar met ?Dansen met de dood? zit het er dik in dat hij Louis Ferdinand C?line en vele andere artsen achterna zal gaan, althans op schrijversvlak.
Geen boeiender beroep dan dokter, geen fijnere ?midden de mensen? mogelijk, maar het kan aan je vreten en dan ben je er geweest zoals de hoofdpersoon Peter Brown rondspringt in de wereld van het vele leed en de onzekerheden van het bestaan.
Veiligheidshalve opent hij met een citaat van Albert Camus: ? Als Nietzsches uitspraak juist is dat een man beschamen hetzelfde is als hem doden, is elke oprechte poging tot autobiografie een daad van zelfdestructie.?
Het verhaal snijdt met chirurgische virtuositeit en internistische behoedzaamheid langs een leven vol verlies, leugen, pijn en ellende. Het betrokken cynisme waarop hij probeert te overleven, het egocentrisme van de hem omringende wereld van maffiosi, op straat, thuis en in het ziekenhuis, is adembenemend realistisch en getuigt van een grote reflectieve en afstandelijke betrokkenheid bij het menselijke bestaan. In die zin is dit boek eerder cynisch dan sarcastisch. Het vlees wordt figuurlijk niet losgerukt van de beenderen, letterlijk echter wel. Het is zo hilarisch dat het dragelijk blijft voor de lezer, meer nog dat je erin gezogen wordt en naarmate het tempo nog meer in overdrive gaat je als lezer toch kan volgen, zonder terughoudendheid.
Neerleggen betekent verraad aan het boek en dan wordt het weer even wennen om de vaart terug te vinden. Je moet ermee doorgaan 317 pagina?s lang, vandaar het bizarre epitheton.

19. Aangezien de papieren (pati?nten-)kaart de kaart is die de pati?nt kan opvragen en die een rechter aan het bewijsmateriaal kan laten toevoegen, is de prikkel hem leesbaar te houden niet echt groot.
218. Nu moet ik zeggen dat operatiekamers, net als bouwplaatsen, de laatste vrijplaatsen zijn voor seksisten, racisten en wie dan ook met een tourette-achtige aandoening. De achterliggende gedachte is dat je mensen leert om kalm te blijven onder druk door ze voortdurend te treiteren. De werkelijkheid is dat sociologen die een studie zouden maken van OK?s zouden ontdekken hoe het er in de jaren vijftig op de fabrieksvloer aan toeging.