Michiel Hendryckx: Dolen ? onderweg in Europa

Michiel Hendryckx heeft zich laten vangen. Zijn ? Dolen ? onderweg in Europa ? wekt veel verwachtingen, maar lost er weinig in. En zo wordt ook de toeschouwer gevangen in het Antwerpse fotomuseum.
Het is een collectie dolende beelden, met vaak onduidelijke en slordige onderschriften ? niet zonder fouten ? waarvan er nu en dan oplichten om het meesterlijke talent van Michiel Hendryckx te illustreren. Maar die zwart-wit beelden worden dan weer elders in de tentoonstelling herhaald, zodat je als bezoeker het gevoel krijgt in een rondje te lopen. De fotograaf zou hiermee willen aantonen dat je alleen al dolend een stad, land of continent leert kennen.
Niets is minder waar.
Wie niet weet waarheen hij of zij doolt, wie geen voorkennis heeft, wie geen geschiedenis kent, doolt op zoek naar zichzelf in een wanhoopsspiraal. Zijn toelichtingen bij de foto?s weerleggen dit streven naar een radeloze of redeloze ?photographie automatique?. Ook de toeschouwer kan niet kijken zonder vooringenomenheid, vooroordeel. Wie zichzelf wijsmaakt onbevangen te kijken of te fotograferen, speelt een boeiend bedrieglijk spel. Maar het blijft verstandig te weten dat het hierbij gaat om een spel waarin ieder doet alsof. ?Objectieve wereld wars van spektakel en sensatie ? is als epitheton ornans een ijdel verlangen, dat ook al dolend niet wordt voldaan.

Europalia ? China: The New Power of Chinese Contemporary Art

Dit euvel van ?Dolen? verdwijnt echter in het niets vergeleken bij het afgrijzen dat toeschouwers bevangt bij de aanblik van wat ?Infantization? heeft aangericht in China, meer bepaald in Sjanghai waar de ?Gelatine Generatie? haar gestoorde grenzeloosheid presenteert als ontwikkeling van een multimediale beeldcultuur die karakteristiek is voor het China van de 21 ste eeuw. De gevolgen van deze doorgedreven infantiliteit zal pathognomonisch blijken voor een nieuwe generatie Chinese adolescenten en jong volwassenen. De mentale en sociale ravage zal diep blijven woekeren. Beklemmend en beangstigend.

Danny Veys ? Coal is bLack

Deze prachtige verzameling zwart-witfoto?s werden op de huid gemaakt zodat je de met koolstof gevulde pori?n kan zien en de lelijkheid van het overzicht alleen maar vertederend werkt. De ru?nes van mijnen en mensen zijn van een archeologische schoonheid. Dat leven in die oude, onderkomen en levensgevaarlijke mijnbekkens ? hier van de Donbass in de Oekra?ne ? is vandaag nog steeds re?el en uitzichtloos.
Veys is lid van Photolimits, een fotografenplatform, gespecialiseerd in sociale documentaire fotografie. De leden focussen op sociale fenomenen zoals culturele, economische en sociale spanningen, ecologie en religie. Danny Veys is eveneens docent aan de Hogeschool Sint-Lukas Brussel.
Voor Coal is bLack werkte hij in opdracht van COALFACE, een collectief van VZW Het Vervolg, projectencentrum van de Mijnstreek, dat vanuit Limburg internationale relaties tussen mijnbouwgebieden ontwikkelt. COALFACE wil de invloed van de mijnbouw op de identiteit van de mijnregio?s en de ziel van de inwoners benadrukken.