Blogs in 2009 op www.deredactie.be
Blogs in 2009 op www.deredactie.be
?Alles van waarde moet zich weren?
Kannibalen in Kopenhagen
Rekeningrijden in Niemandsland
Grieppaniek in prikkenland
De doden weten zich te gedragen
Een gewilde zwangerschap en het Antilliaanse probleem
Placebo?s, parkieten en mensen
Merels
Meeuwen
Alles van waarde moet zich weren?
25 / 12 / 2009
Lang geleden dat Rotterdam nog schoonheid kon veinzen tijdens de jaarwisseling, achter een maagdelijk blank masker. De smerige smurrie blijft voorlopig beperkt tot straten en pleinen, en tot de diepste gedachten van sommige bewoners en passanten. ?Wit is altijd schoon? – volgens de moeder van Leo Pleysier – en dan lijkt lijfelijk leed minder ge?taleerd.
Eenzaamheid schuurt als roze zoutkorrels tussen de wielen van een haperende rollator: onmacht in het gezellig sfeertje van wijkbewoners die onderling wedijveren in kerstverlichting. In de betere straten althans. Dwergen in Amerikaanse Santa-outfit beklimmen lichtende treden van jakobsladders naar nergens geflankeerd door om ter grootste arrenslee?n bij de buren. Als je dichterbij komt, rinkelen de virtuele belletjes een passend wijsje in de oren van de gloeiende rendieren.
Lekker, een gezellige kerst in de zuidelijke tuinwijken van de Maasstad. Intussen met stip opnieuw de gevaarlijkste stad met de meeste probleembuurten van Nederland. In tien jaar tijd zijn de probleemwijken van het centrum verplaatst naar de stadsranden. De stad herbergt ruim een kwart van alle achterstand – ?Vogelaar? – buurten en neemt de helft van de toptien voor haar rekening.
Vuurwerk in de bus
Kerst in zo?n buurt levert steevast problemen met de rode brievenbussen. Vanaf begin december worden ze allemaal voorzien van een millimeterbrede gleufbeveiliging. Een kerstkaart of een dun briefje kan nog net. Voor andere zendingen is er een ruime maand geen mogelijkheid meer buiten het postkantoor. Rotjes en vuurwerkbommen maken zo geen kans bij de intussen helemaal geprivatiseerde tante post.
In groepjes stunten jonge ?runderen? met vuurwerk door de wijk. Kalveren nog, met onstuimig loeien en wilde sprongen naar de geitjes die aan de Q-koorts-ruiming lijken ontsnapt. Kuddegedrag zonder training, opsnijden zonder opvoeding. Hysterisch smeken om aandacht. Baldadige sneeuwballen naar een passerende kat of eksters op zoek naar een kruimel. ?Effe? ook een paar tegen de ramen bij een wat teruggetrokken oude dame die zich rot schrikt voor haar beeldscherm.
Giga-veel pijn
En dan uitglijden en vallen: pols of kniepijn, mega-hoofdpijn en dus nu meteen op staande voet een dokter want ?mijn broertje gaat dood?. Ambulanciers die niet op stel en sprong uitvoeren wat hen wordt toegeroepen, vrezen voor hun leven. Vroeger had je gradaties die met terughoudendheid werden gebezigd: erg, erger, ergst. Reeds lang is deze communicatie gedigitaliseerd tot ?mega-erg? en ?giga-veel? pijn. Het is nu nog even wachten op de eerste die met ?terra-pijnlijke? brandwonden aan zijn handen opduikt omdat die ?klote-Chinese rotjes? nu ook al in je handen ontploffen.
Mensen worden geboren in de illusie dat de wereld van ons is. Volwassen worden, is beseffen dat wij van de wereld zijn. Oud worden is begrijpen dat wij niet meer van deze wereld zijn.
Prinsjes van de wereld
Veel van deze vaderloze jongens komen pas heel laat – en velen nooit ? tot het besef dat de wereld toch niet van hen is, wat hun liefhebbende moeder of oudere zussen hen ook in het oor hebben gefluisterd. Het is ellendig voor al deze prinsjes te beseffen dat hun adel enkel thuis bleek te gelden en dat de gekoesterde heerserspose buiten de deur weinig meer oplevert dan een schampere lach. Waarna het veld van hun narcistische machtsuitoefening zich vaak verplaats naar extra legale en neveneconomische activiteiten met een hoog rendement.
De werkloosheidsgraad onder deze jongeren is ?mega? in bijna alle West-Europese economie?n. In de achterstandswijken vaak zelfs ?giga?. En toch kregen we maanden voor de ?Apocalyptische Openbaring van Kopenhagen? dagelijks ingepeperd dat de grijze golf de oorzaak is van alle economische en overheidstekorten. Omdat steeds minder ouderen werken en steeds langer van hun pensioen dreigen te genieten, kunnen de resterende ?rendabelen? die ?lasten? niet langer op hun vermoeide schouders dragen.
Waardeloos
Graag wil de politieke overheid en de vertegenwoordigers van het bedrijfsleven de ouderen aan het verstand peuteren: jullie zijn niet meer van deze wereld, wegens voornamelijk een kostenpost. De hele bevolking moet begrijpen dat er voor hen alleen wat resten zal als die profiterende bejaarden liefst tot na hun 67 ste levensjaar, afzien van hun pensioen.
Bij de vleet worden ze nu afgedankt, die werkgrage 50 plussers. Normaal loopt het Nederlandse ontslagrecht omslachtig langs de kantonrechter. Maar zelfs in de wereldhaven wordt dit handig getild. ?Vanmorgen met de hele ploeg om beurten naar boven moeten komen, dokter. ?t Ging slecht met het bedrijf. Tot nu hadden ze bijna iedereen aan de slag kunnen houden. Maar dat kan nu niet meer. De crisis blijft aanslepen. Vijfduizend Euro in het handje als we een ontslagbrief ondertekenden. Ik heb gevraagd of hij ze nog wel op een rij had. Ik werk er nu 27 jaar en hij wil me lozen met tien paarse lappen. Ik meld me ziek. Ik ben ziek van die kerel. Er zijn er zeker die getekend hebben. Van die jonge snaken. Hij beloofde iedereen dat als het weer aantrekt wij als eersten zouden worden gebeld. Zo ken ik er nog die hartkloppingen krijgen van het trillen van hun mobieltje?.
Kostenpost
Ouderen heten nu een groeiende kostenpost ? zeker in de ogen van hysterische klaplopers, gefrustreerde prinsen en politici op zoek naar goedkope populistische oneliners.?e doorgedreven vermarkting van de Nederlandse samenleving maakt alles van waarde niet alleen weerloos maar ook waardeloos.
In zijn ?Niemands Land ? heeft de oud PvdA-coryfee Marcel van Dam haarfijn voorgerekend hoe het Centraal Planbureau in deze probeert te voorspellen. De uitsluitend in het Engels gestelde nota ?Ageing and the Sustainability of Dutch Public Finances? gaat ervan uit dat de volgende honderd (!) jaar alle overheidsvoorzieningen ? uitgaven voor huisvesting, defensie, gevangenissen, milieu, infrastructuur ? het groeipercentage van de economie zullen volgen.
Op die manier wist de studie in 2006 reeds te voorspellen dat in 2011 een tekort van 3 % zou ontstaan. Evenzo voorspellen economen en statistici dat in de volgende honderd jaar de AOW (algemene ouderdomswet voor het basispensioen) met 4% zal stijgen en de zorg met 4,25%.?u al kan voorgerekend worden dat die extra basispensioenkost betaald zal worden met de belastingen op de steeds belangrijker wordende aanvullende bedrijfspensioenen. De re?le kost van een mogelijk ?vergrijzingsprobleem? zal dan eerder 1,3% van het BBP bedragen. Cijfers die in het niet verdwijnen bij de ramingen van de gevolgen van de financi?le crisis die eind 2009 maar liefst 7% krimp van het bruto binnenlands product bedroegen.
Weerloos
Jarenlang wordt er hoog opgegeven over de dramatische kostenstijging in de gezondheidszorg, vooral bij hoogbejaarden. Onmiddellijk gekoppeld aan de noodzaak van maximale medische voorzieningen. Alsof alle ouderen die bij hun zinnen zijn, daar ook maar een beetje zin in zouden hebben.?lijkt intussen sinds enkele weken dat ook die prognoses behoorlijk overschat zijn. Ouderen blijven ook nog eens langer gezond en doen minder lang beroep op de duurste voorzieningen, als ze het al zouden wensen. Steeds meer hoogbejaarden beschouwen hun leven als voltooid en hebben een fysieke en mentale weerzin tegen ?therapeutische volharding? bij artsen en zorgverleners.
Weermannen
Wanneer de directeur van het CPB geconfronteerd werd met deze ernstige ramingfouten, vond hij niet dat zijn organisatie gefaald had. Hij vergeleek de CPB voorspellingen met die van de weerman. Als de weersvoorspellingen drie dagen later niet uitkomen, zal hij ook niet zeggen dat hij heeft gefaald.?? Dat is waar?, aldus Marcel van Dam, ?En dat is ook niet erg, omdat op de voorspelling van de weerman geen overheidsbeleid wordt afgestemd. Sterker nog: in de meteorologie is duidelijk geworden dat het weer op langere termijn theoretisch niet is te voorspellen, omdat kleine veranderingen in de beginvoorwaarden tot grootschalige weersveranderingen kunnen leiden. Net zoals dat het geval is in complexe systemen als de economie. Dat is natuurlijk niet zo vreemd. Economisch gedrag is menselijk gedrag. Dat is net zo onvoorspelbaar als het weer en kan op hypeachtige momenten volkomen onbeheersbaar worden.?e directeur van het CPB kan wel deemoedig verklaren dat zijn organisatie slecht is in het voorspellen, en ook in de rapporten die worden gepubliceerd wordt altijd vermeld dat er grote onzekerheden zijn, maar politici nemen de cijfers tot achter de komma serieus en baseren daar hun beleid op. Ook verkiezingsprogramma?s worden ermee doorgerekend en partijen nemen elkaar de maat met de uitkomsten.?eronderstellingen bedenken voor het gedrag van mensen in de komende honderd jaar, op die veronderstellingen berekeningen maken voor de overheidsfinanci?n en daar vervolgens het beleid op baseren is tekenend voor de armoede van de hedendaagse politiek.?oor politici en hun vaak hooggeleerde fluisteraars wordt het verdedigd met de dooddoener: het is weliswaar onzeker, maar we hebben niet beter. Maar cijfers krijgen pas betekenis door de betekenis die je eraan geeft.? (Niemands Land, p. 205)
