Falen van links
18 / 10 / 2010

?maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.?
(Willem Elsschot, Het huwelijk)

Het overlijden op 4 oktober van de Franse filosoof Claude Lefort kreeg weinig weerklank in Vlaanderen. Geboren in 1924 was hij nochtans een van de weinige politieke filosofen die de voorbije halve eeuw bereid bleken afstand te nemen van het mechanisch maakbaarheidsideaal.
Omdat het ideaal van een geglobaliseerd socialisme door Stalinisten en Mao?sten in de vernieling geholpen was, had hij zich als gewezen trotskist blijvend kunnen verheugen in het beloofde land.
Maar dat deed hij niet.

In ?Het democratisch tekort? betoogde Claude Lefort dat de strijd om de macht maar vernieuwend kan blijven wanneer de troon van de macht zelf leeg blijft. Het ?permanente? lag dus niet zozeer in de ?revolutie? maar in het spel zelf om de macht. Alleen zo?n democratie erkent het onophefbare sociale conflict dat aan de basis van elke maatschappij ligt. Zij is de sc?ne waarop politieke idee?n moeten botsen om het permanente onevenwicht en dus ook de dynamiek in stand te houden.

Sociaal conflict of religie

Vandaag is dat wankel evenwicht flink in beweging.
In navolging van Denemarken werd vorige week in Nederland een rechtse regering op de troon gehesen met gedoogsteun van Geert Wilders? Partij voor de Vrijheid. In zowat heel Europa – behalve Walloni? – blijkt een afkeer voor ?links en progressief? aan populariteit te winnen.
Het linksprogressieve establishment reageert verbijsterd. Het Nederlandse (en Vlaamse) volk wordt plots herkend als een domme kudde die de geneugten van hun multicultureel ideaal niet wil savoureren.
Eminente sociaaldemocratische kopstukken vluchten naar lucratieve baantjes bij private firma?s of reizen de wereld rond met dure lezingen. De zelfgenoegzaamheid van Wouter Bos en Tony Blair die voor de Nederlandse tv diens ?Memoires? lof toezongen, was tenenkrullend. Beiden hebben partij en kiezers in de steek gelaten. Beiden ontkennen ze het onophefbare sociale conflict dat aan de basis ligt van elke moderne maatschappij. Sinds hij het Roomse Licht ontving uit de handen van Paus Ratzinger predikt Tony Blair nieuwe religieuze prioriteiten om mensen – desnoods met wapengeweld – te verenigen in een vreedzame wereldorde, los van rang of stand, links noch rechts.

IJdel Messianisme

Nieuw-Rechts daarentegen heeft goed begrepen hoe het re?el bestaande sociale conflict verscherpt door grenzeloze immigratie en cultureel-religieuze segregatie. Het progressieve establishment loochent dit in multicultureel messianisme en verliest dus aan een hoog tempo haar oude electorale basis. ?De poging om een multiculturele samenleving op te bouwen en naast elkaar te leven, is mislukt, volkomen mislukt?, vindt sinds vorig weekend de Duitse kanselier Angela Merkel.
In Nederland verhindert ?gekke Geert? dat de nieuw-rechtse VVD-CDA regering pijnlijke hervormingen van de arbeids- en uitkeringenmarkt doordrukt.
Rechts presenteert zich vandaag egalitair.
Links verschanst zich elitair in gesubsidieerde kringen.
Ooit zei een voormalig PvdA prominent Drees jr. over de sociaaldemocraten na Den Uyl wanneer Nieuw Links (mei ?68) het multiculturele mantra reeds inoefende: ?Mensen die van honden houden, fokken honden, en mensen die van zwakkeren houden zorgen dat er zwakke groepen komen. De PvdA fokt zwakkeren zoals anderen honden fokken?.
Profetische woorden, ook voor Wilders? Partij Voor de Vrijheid?

Ingenieurs van de ziel

Dit falen van links heeft ook een tragische kant. Een paar honderd jaar lang hebben miljarden mensen hoop gekoesterd op een betere wereld, voor henzelf, hun kinderen en al wie hen lief was. Het hiernumaals haalde het van het hiernamaals. Mensenwerk overwon godenwerk. Fysica verdrong metafysica. Jonge en minder jonge mensen offerden zich op voor vrijheid, gelijkheid en broederschap, voor brood, rozen en vrede.
Voor sommigen was religieuze zuiverheid van hun idealen belangrijker dan politiek pragmatisme.
Sommigen vonden de theoretische handleidingen voor staat en revolutie en zelfverzonnen historisch materialistische wetten belangrijker dan menswaardigheid en democratie. Als ingenieurs van de ziel zouden ze de hele mensheid tot geluk leiden, zonder vervelende onzekerheidsprincipes en moeilijk kwantificeerbare fenomenen van menselijk (groeps-)gedrag.

Globaliseringsangst en immigratietrauma

Oproepen tot solidariteit met de hele mensheid in nood en de cultuursector in het bijzonder dragen linkse progressieven vaak uit met een offervaardig ressentiment van het politiek correcte ?gutmenschtum?. Cultuurrelativisme en identiteitsverloochening is een elitair voorrecht dat geest en wereld verruimt om het klootjesvolk te overstijgen.
Peter Sloterdijk had het over ?kosmopolitisme als het provincialisme van de verwenden?. Met hun stemgedrag maken kiezers met globaliseringsangst en immigratietrauma duidelijk dat ze dit zat zijn.
Nochtans werd er zwaar ge?nvesteerd door Europees links en progressief om de electorale basis te verruimen naar de nieuwkomers. New Labour organiseerde onder Tony Blair zelfs massale immigratie om Engeland sociologisch om te vormen tot een multiculturele samenleving waardoor de troon van de macht hun verzekerd zou zijn.
Zelfs de beeldcultuur waarop solidariteit dreef, wekt steeds meer immunisatie door overvoering.
Mensen hebben geleerd door fotografische en bewegende beelden heen te kijken naar het gewriemel in de marge, waar zich het ware verhaal afspeelt.
Niet alleen op schilderwerken in ?Het roze van Tiepolo? van Roberto Calasso is dit het geval, maar ook bij het hero?sche reddingsverhaal van de Chileense mijnwerkers. Ingrid Betancourts ?Zelfs aan de stilte komt een einde? onthult het vechtende lot van FARC gegijzelden. Sir Bob Geldof – Band Aid en Live Aid – trekt vandaag nauwelijks nog lege zalen met zijn plaatjes, praatjes en pasjes.

Sociologisch omslagpunt

In zijn ?Republiek van vrije burgers? merkt de in 2007 overleden Nederlandse journalist H.J. Schoo op: ?Passender is het om de meeste uitingen van populisme te zien als een nuttige correctie van democratisch falen. Een onge?nspireerde, bevoogdende en middelpuntzoekende politieke praktijk die de noden, angsten en belangen van tallozen loochent en negeert, roept populisme op. Als ideologische tegenstellingen verdwijnen, kan de tegenstelling volk-elite of volk-establishment de overhand krijgen.?
De sociologische omslag situeert zich ergens rond de aardbeving in Haiti. Tot dan stonden grote rampen – zeker in Nederland – garant voor een immense golf van solidariteit.
In Haiti echter bleek het dankbare zelfredzaamheidscenario niet uit te beelden. Het was de enige keer dat Dr. Luc Beaucourt op radio en tv gedeprimeerd bleef. Nationale steuncampagnes voor de Pakistaanse overstromingen werden in stilte afgevoerd. Persoproepen tot gul geefgedrag door Bekende Nederlanders en Bekende Vlamingen bleken ijdel.

Weemoedigheid die niemand kan verklaren

Politiek – ook Europese – moet vandaag gedefinieerd worden in termen van: versterk de social binding & social bridging; biedt ruimte aan dissidenten en creatieve dynamiek; zorg voor een sociale economie met voldoende veiligheid. Centen en procenten lossen dit niet op. Menselijk gedrag wordt niet mechanisch gedreven door economische prikkels. Mensen willen een visie en een verhaal waarin ze zich kunnen herkennen.
Een nieuwe sociaal democratische beweging dient daarop gebouwd. En dat is veel fundamenteler dan ?zjust? &?fairness?.
Oude gedachten en dynastieke krachten vormen immers regenteske beheerders van de eigen verworven rechten.
Het oude Europa is de bakermat van de democratische traditie met al zijn uitwassen. Aan zijn onderdanen en de rest van de wereld is de EU het verplicht werk te maken van het democratische toneel als politiek forum.
Theaterpretenties moet je verdienen, iedere dag weer.
Jan Van Duppen
(Jan Van Duppen is huisarts in Rotterdam en voormalig parlementslid voor SP.A)

Di Rupo gedraagt zich als rauwe kapitalist

Ook de nobele PS-voorzitter Elio Di Rupo kan dus zijn geduld verliezen. Dan maakt de hoveling plaats voor de guerrillero. De Franstalige ideologie doet zelfs een goed socialist als Di Rupo zich als een rauwe kapitalist gedragen: hij en de zijnen beschouwen zichzelf als wettige eigenaars van de productiemiddelen, genaamd Belgi?.
Na al die jaren blijft de courtoisie waarmee de heer Di Rupo zich midden in de botheid van het Belgische spektakel beweegt een oogstrelende ervaring. Soms krijg je het gevoel dat hij een personage is uit de tragedies van Jean Racine dat de geschiedenis vergat af te voeren: die hoofse taal, die elegante mimiek, de ernst van de articulatie, dat perfect afgemeten woordgebruik. Een dubbel van Cyrano. Bovendien heeft Di Rupo mettertijd de burleske kantjes van zijn barokke theater weten af te vijlen. Geen gedoe meer over ?Sa Majest? le Roi? of ?le Souverain?, Albert II heet nu gewoon weer ?koning?.
Zelfs die vervolksing heeft Di Rupo?s hoofsheid niet geschaad. Integendeel, het maakte haar nog verfijnder, hooggestemder. Soms kan je niet anders dan medelijden hebben met die edele protagonist, die zich staande houdt tussen alle paljassen, dronkenlappen, scheve ketjes en ander Charles De Coster-gebroed. Als de macht al corrumpeert, en de top eenzaam maakt, hoe verzwakt en verloren moet deze diamant zich niet voelen onder zoveel turf en kolengruis?
Maar er is een moment waarop zelfs de nobelste held zijn geduld – en dus zijn manieren – verliest. Dat moment situeert zich meestal aan het einde van het vierde bedrijf, wanneer het stuk kantelt en de intrige haar dodelijke logica ontvouwt. Het verhaal dreigt te kapseizen en de personages met zich mee te sleuren. Dan durft de voorbeeldige held, moegestreden, wel eens buiten zichzelf te raken, van woede, van onmacht, van verdriet. Zijn ingetogenheid slaat om in uitzinnigheid, de taal verruwt, achter de fijne lippen verschijnen hoektanden.
Het heeft er alle schijn van dat afgelopen weekend Di Rupo?s vierde bedrijf was. In de koortsige reeks interviews die de Franstalige kopman weggaf – stuk voor stuk dramatische monologen, op het scherp van de snee – verscheen ineens de guerrillero vanachter het masker van de hoveling. Luidop denkend aan de mogelijkheid van een zich afscheurend Vlaanderen (een steeds realistischer wending in het Belgische draaiboek), liet Di Rupo zich in de krant La Libre Belgique ontvallen dat de staat Wallo-Brux in dat geval met het merk Belgi? zou gaan lopen. Want, voegde hij eraan toe, ?la Belgique nous appartient?.
Dat eenvoudige zinnetje verdween geruisloos in de rode gordijnen. Niemand nam er akte van. Nochtans vormen net die vier woorden het einde van het vierde bedrijf. De hele tragiek van onze verdoemde natie ligt in die ene zin vervat. Hier werd, in een al dan niet vermeende woede, gekwelde trots of gekrenkte eer – kortom, op het summum van de dramatische actie – een akelige waarheid uitgesproken.
Het is, jammer genoeg, de waarheid van het Belgische drama. Oui, la Belgique leur appartient. Franstaligen beschouwen dit land, als het erop aankomt, als hun eigendom. Het is hun onroerend goed. Nederlandstaligen worden hooguit geduld als huurders, en dat wil zeggen: h?n huurders. De huurder mag heus wel de kleur van de verf bepalen, of de motiefjes van het kamerbreed tapijt. Maar als het huis moet vertimmerd, is vooral de mening van de eigenaar van tel.
Bart De Wever (N-VA) sprak vorige week – tot woede, alweer, van de protagonist – over ?reuzenstappen? en ?dwergpassen?. Hij formuleerde daarmee een aanklacht tegen de dubbele maatstaf waarmee in dit land over het Belgische huis wordt gemarchandeerd. De ene mag spreken als bezitter van het land, de ander moet de taal van de gebruiker hanteren. De Belgische democratie is in eigendom, de Vlaamse in bruikleen. Om het in de termen van het Romeins recht te zeggen: er is geen ?emancipatio?, Belgi? wordt niet ?uit handen gegeven? – car la Belgique leur appartient.

IJZEREN LOGICA

Ja, het ging slechts om een dreiging, een emotie. Maar die doet meer dan een gevoel vertolken, ze verraadt een ijzeren logica. Want als Di Rupo er in ??n adem aan toevoegt dat na een splitsing de inwoners van de faciliteitengemeenten, ?als zij dat wensen?, mee verhuizen naar de nieuwe staat, gaat het alweer om een superieure wens: de wens van de Franstalige in Vlaanderen, die telkens weer dat tikkeltje zwaarder weegt dan de wensen van Nederlandstaligen in Belgi?.
Dit is de logica: het personaliteitsbeginsel is een recht van eigenaars, het volgt hen overal, waar ze ook gaan; het territorialiteitsbeginsel is slechts een recht van huurders, dat vervalt zodra de eigenaar zelf in het pand zijn intrek neemt.
De Franstalige ideologie maakt dat zelfs een goed socialist als de heer Di Rupo zich als een rauwe kapitalist gedraagt. Dat is de echte schande. Hij gaat ervan uit dat hij en de zijnen de wettige eigenaars zijn van de productiemiddelen, genaamd Belgi?. Wie behalve zijzelf de Belgische machine hanteert, moet zich maar netjes gedragen, als welopgevoede arbeiders: het reglement volgen, de (alarm)bel respecteren, de eigendom van de baas in ere houden, burgerlijk gehoorzaam blijven. Nee, stekkers uittrekken, dialogen staken, laat staan de fabriek beheren, dat kan toch niet? Foei. Het kot is van ons.
Na dit weekend, na de ?lapsus? van de hoofse held, is het eindspel definitief ingezet. Straks valt het doek. Finalement. Oui, monsieur Di Rupo, la fin nous appartient.

The Wire

Zowat iedere aflevering van deze fascinerende tv-reeks wordt voorafgegaan door de waarschuwing: ?Wat gezegd wordt, is de mening van het personage, niet van HBO? (de producerende kabeltv-zender in de VS). En dat is niet voor niets zo.

De reeks is een bijzonder realistische, rauwe en spannende weergave van het leven in en om Baltimore, Maryland met schitterende acteerprestaties, meeslepende verhaallijnen, iconografisch camerawerk van de hand van David Simon.

En dan hebben we nog de discussie over Black lives matter!

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Black_Lives_Matter

 

 

 

Intussen heeft Netflix The Keepers’‘ gemaakt, ook over Baltimore, het katholieke aartsbisdom en de misdaden die daarbinnen welig tierden…TRUE CRIME!

http://www.vulture.com/2017/06/the-keepers-is-the-wire-of-true-crime.html

The Wire – den Draad maar dan wel bedoeld als politionele afluistertap – is het centrale thema in deze tv reeks over de postindustri?le havenstad met een dalend bevolkingsaantal en intussen een meerderheid van zwarte inwoners waar het jaarlijkse moordcijfer kost wat kost onder de 300 moet gehouden worden.
Want niemand wil weten wat er werkelijk aan de hand is in deze eens zo rijke en voorspoedige stad en staat.
De reeks toont de parallellen tussen de onderwereld en de bovenwereld, naar handel en wandel, geweld en terreur, misdaad en verlangen, criminele bendevorming en politieke netwerken.
Ook worden bijzonder spannend de pogingen in beeld gebracht van intelligente zwarte drugbazen die zich kost wat kost willen opwerken tot gehaaide en machtige zakenlui die vastgoed mogelijkheden binnen de stad willen bespelen en daar evenzeer omwille van hun herkomst bediend en vooral bedrogen worden.

Extra dimensies borrelen op uit het seizoen over het lamentabele onderwijs in de zwarte (stedelijke) scholen waar vooral geoefend wordt op de toetsen met het oog op subsidi?ring ipv met een bruikbaar en betrouwbaar lessenpakket. De hele rimram aan leugens en bedrog om het verschrikkelijke onderwijssysteem draaiende te houden door vooral te doen alsof er les gegeven wordt, komen ruim aan bod. Ook de inspanningen van de caritatieve sector die armen en verslaafden begeleidt en beschermt, blijken vooral een dekmantel voor machtsstructuren van de diverse dominees en geestelijken die ondertussen een lucratieve keten van witwasoperaties (laten) runnen van drugsgelden.

Het hele scala aan menselijke gedragingen, afwijkingen, psychiatrische ziektebeelden wordt geacteerd op straat, in de sloppen, de leegstaande huizen, vervallen tuintjes, bedrijven, rechtbanken, politiecommissariaten, stadhuizen enz. Niemand is helemaal goed, niemand is helemaal slecht.
Er zijn alleen gradaties in goed en slecht, al naargelang het standpunt van de kijker.
De opkomst van de blanke kandidaat-burgemeester in een overwegend zwarte stad is een ferme les in politicologie, campagne voeren, tactisch maneuvreren en strategisch denken. Hij leert gretig macht hanteren zoals een meester schaker met diep doorgerekende zetten waarbij iedere beweging op het schaakbord van de macht tot zelfverbranding kan leiden.

Eenzelfde fenomeen wordt kleurrijk en met veel humor geschetst in een team van naar kelders en uithoeken verbannen – ietwat door het beroepsleven en de hi?rarchische commandoketen getekende – flikken die elkaar lijken te vinden in de jacht op de gemeenschappelijke vijand: de hoge beschermheren van de machtige drugsbaronnen. Hun zoektocht zal telkens weer vastlopen in de stroperige bestuurslagen rond de top van stad, staat, politie en gerecht. Tijdens het wankele machtsvacu?m in de verkiezingscampagne van de nieuwe burgemeester die meteen wil doorstoten naar de post van democratische gouverneur van Maryland en verder naar congres en senaat in Washington, proberen een stel gefrustreerde politiedetectives een ingenieus manoeuvre om geld, mankracht en middelen los te krijgen voor een finale poging tot de top van de criminele commando keten in Baltimore door te stoten.

De vijfde en slotjaargang onthult hierbij de rol van de media – in casu het dagblad The Baltimore Sun – bij de burgemeester- en gouverneursverkiezingen. Op geniale wijze proberen tot lichte razernij gedreven politiefunctionarissen een verhaal van seriemoorden op daklozen te lanceren. In de hoop dat dit bijkomende materi?le en organisatorische mogelijkheden op kan leveren voor de finale jacht op de grootste tycoons in drugs en vastgoed. Dit verhaal wordt snel opgepikt, aangedikt en zelf verzonnen door op roem, promotie en lezers gerichte journalisten en krantenbazen.
De waarheid wordt verzonnen, op straathoeken, op verkiezingsmeetings, kerkbijeenkomsten, ontwenningskuren, scholen, rechtbanken, gevangenissen en stadhuizen. Maar meest van al wordt die waarheid verzonnen en uitvergroot in de media van op prijzen beluste kranten tot hijgerige tv programma’s.

The Wire bouwt telkens weer op naar ?de pijn? van een verschrikkelijke waarheid, maar dan doen de protagonisten in iedere aflevering een stap terug omdat het niet mogelijk is voor de meeste mensen om verder te kijken. De waarheid laat zich immers niet vatten in clich?s van arm vs rijk, van zwart vs blank, man- vrouw, justitie – politie, politici – kapitaal – vakbonden.

The Wire is zoals de grote XIX de eeuwse roman over de armoede en het leven van de rijken, genre het oeuvre van Charles Dickens , maar dan zonder de simpele verhaaltjes en de zwart-wit tekening voor goedgelovige geesten en geneuzel over solidaire klassenstrijd, racistische broederschap of caritas tot eigen zieleheil.

Voor vele acteurs is het favoriete personage dat van ?Snoop? een zwart meisje dat entoesiasme weet te bewaren voor steeds nieuwe moorden en opruiming van door haar baas aangewezen overbodigen. Zij gedraagt zich als een psychopaat in Baltimore, een schizofrene stad.
Alle zwarten noemen elkaar ?neger?, het meest gebruikte woord is tot storens toe ?fuck? in al zijn graden en hoedanigheden.
De kledingoputfit, de manier van lopen, de tatoeages, de manier van spreken van de onderwereldfiguren lijken ook in West Europa gekopieerd te worden door menig zwarte jongeling of freule met ijdele ambities. Al hebben ze ‘The Wire’ nooit zelf gezien. Als leerstof maatschappijleer zou het in de middelbare scholen van eender welk profiel bijzonder zinvol kunnen opgevoerd worden.
Blijkbaar kijken de zwarte trendsetters in Baltimore net zoals die van Rotterdam gretig naar die muziekzenders die de toon en de mode lanceren voor wie zich graag identificeert met bling-bling succes en een kort maar spannend leven aan de zelfkant, met een kleine kans op succes voor de slimsten en de snelsten.

Ontelbaar zijn de filosofisch getinte uitlatingen in onder- en bovenwereld die vooral een herkenbaar gedeelde levensvisie onthullen. Mensen gedragen zich in wezen vergelijkbaar in de sloppenwijken of stadspaleizen, in achterbuurten of luxebordelen, op straathoeken (de salons van de arm en zwart) of de publieke ruimten van het stadhuis, rechtbank, school en park. – Van een gevangenisstraf van 14 jaar tellen enkel de eerste en de laatste dag. De rest is er niet eens meer, wegens steeds dezelfde dagen, maanden en jaren. – Onderwereldfiguren, politiemensen en politici spelen een gedrag na dat ze zich herinneren van filmische iconografie, net zoals vroeger heldenverhalen en mythes uit de Ilias van Homeros. Aan de Odysseia zijn ze nog niet toe, behoudens een enkeling aan de knoppen van de macht van de onderwereld, het stadhuis, dan wel worstelend in de politie – hi?rarchie. – Wat is de gevaarlijkste neger? Degene met een biebkaart.

Kopi?ren van dit soort heldenverhalen in een eigen (sub)cultuur kan nooit ondermijnd worden door integratie en aanverwante inspanningen. Enkel wanneer de basis van die subcultuur verdwijnt, zal ook het nefaste kopieergedrag kunnen vervagen. Pas wanneer de bloeiende haven ten onder ging aan de economische veranderingen, verdwenen de maffieuze vakbondsactiviteiten. Net zo kunnen deze nefaste geweldculturen alleen maar met succes bestreden worden, wanneer de economische basis wordt opgeheven. Door het vrijmaken van handel in en consumptie van alle mogelijke narcotica – het seizoen over de gedoogzone in een slooprijpe sociale woonwijk ?Hamsterdam? is hilarisch – desgevallend georganiseerd zoals alcoholverkoop in de Scandinavische landen verdwijnt de economische basis en dus ook de druk om nieuwe jongeren te verslaven. Dit is reeds vaak en herhaaldelijk veel effici?nter gebleken dan ‘the war on drugs? en ‘the war on terror?. Ook in de VS voor, tijdens en na de grote drooglegging.

?The Wire? is een prachtige tv reeks van ruim 60 uur waar geen minuut verveelt, en waar geen woord of gebaar teveel is.
Het leven zoals het is in een postindustri?le havenstad die de draad niet opgepakt krijgt naar een nieuwe toekomst, verstikt tussen ?the war on drugs? en ?the war on terror? in een economische en politieke cultuur die op zijn knie?n zit en enkel nog ?gated communities? kan bieden voor wie rijk is en op tijd weet te vertrekken.
Voor Brussel zou een vergelijkbare reeks uit nog veel meer stof op straat, in paleizen, nachtwinkels, kerken en moskee?n, politiekantoren, gevangenissen, parken, asielzoekerstenten, parlementen, horecabedrijven van divers allooi kunnen putten. De interactie tussen politiek, politie en criminaliteit tussen het leven van alle dag in en om de vijfhoek smeekt om goede onderzoeksteams, regisseurs, scriptschrijvers, acteurs en opnameploegen. Seizoenen lang kan dit toptelevisie opleveren wat De Kampioenen, Flikken, Thuis en wat al niet meer naar de kroon kan steken.
Het is wachten op jonge mensen met talent, durf en energie om een ‘Wire’ te produceren over de hoofdstad van Europa.
Geen betere stadspromotie denkbaar en bovendien ook een handige hint om lepreuze stadsdelen en minder transparante machtsverhoudingen door te lichten.

?Big easy, hard times? zou een volgende tv-reeks van HBO worden over post-Katrina New Orleans.
Het blijkt nu te gaan om ’ Trem?’ naar het leven in een gelijknamige wijk in The Big Easy.

Storm Warnings (2003)

Brother Mouzone: Lamar, where’s my Harper’s?
Lamar: Say what?
Brother Mouzone: Harper’s. The new issue.
Lamar: You didn’t say that one. You said the New Republic, and Atlantic, and a new something else.
Brother Mouzone: I did not forget to tell you Harper’s. Every week I tell you the same shit, and every week you forget half of what I say. Tomorrow first thing, you go down to the newsstand, and you get Harper’s. And the Nation, too, which you also managed to forget. You know what the most dangerous thing in America is, right? Nigger with a library card.