De Duitsers kwamen niet – De lotgevallen van de joodse patienten in de Geelse Kolonie (1940-1945) – Jos Rath?, Gorik Goris, Geert Vandecruys

Drie Geelse geschiedkundigen hebben zes jaar gewerkt aan een boek over Joden die tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Geelse gezinsverpleging verbleven. In het boek staat ook het verhaal van zeventig pati?nten die deportatie naar de vernietigingskampen op het nippertje konden vermijden.
Jos Rath?, Gorik Goris en Geert Vandecruys willen met hun boek ‘De Duitsers kwamen niet’ vooral een aantal mythes doorprikken die in Geel de voorbije decennia een heel eigen leven zijn gaan leiden. Op bevel van de Duitsers werd op 16 april 1943 een zeventigtal pati?nten in de kolonie verzameld met de bedoeling ze te deporteren naar de Dossinkazerne in Mechelen. Dat was een tussenstation, naar de kampen en een gewisse dood, al was dat toen veel minder duidelijk dan nu. De groep was al verzameld toen plots het bericht kwam dat de Duitsers niet zouden komen.

‘Hierover doen heel wat theorie?n en heldenverhalen de ronde, maar wij gaan ervan uit dat ze niet allemaal waar zijn’, stellen de auteurs. ‘We zijn erachter gekomen dat er op die dag een dodelijke schietpartij plaatsvond op het hoofdkwartier de Sicherheitsdienst in Antwerpen, waarbij corrupte Duitsers met elkaar hebben afgerekend. Alles stond daar toen zo overhoop dat de deportatie niet is doorgegaan. Nadien is het er door allerlei omstandigheden niet meer van gekomen.

Het boek graaft uiteraard een stuk dieper dan dat. Zo kwamen Rath?, Goris en Vandecruys te weten dat er wel degelijk plannen zijn geweest om zo’n 1.500 Duitse psychiatrische pati?nten in Geel te ‘dumpen’. Het idee stuitte uiteindelijk op een veto van de persoonlijke lijfarts van Adolf Hitler. Verder gaat ‘De Duitsers kwamen niet’ ook dieper in op de manier waarop in de andere Kempense gemeenten met de jodenverordeningen werd omgegaan. ‘Er wordt ook een portret geschetst van pati?nten die de instelling al hadden verlaten voordat de Duitsers er hun klauw konden opleggen’, weet journalist Dirk Kennis van uitgeverij MxGraphics. ‘De meeste van die verhalen kenden overigens een slechte afloop.’

Het Nieuwsblad 06122011

 

Zeker voor de streek en haar bewoners en de verhalen van wie niet meer zoekt naar een stem, een verhelderend studiewerk van betrokken Geelse historici. Veel leugens en mythevorming worden vakkundig weerlegd, borstklopperij getemperd, en heldhaftig moord- en brandgeschreeuw verzacht.

Monnikenwerk levert vlijt en inzicht in de banaliteit, al mochten enkele rare fouten door een ernstige eindredactie toch wel geweerd worden.

Zo worden op p. 83 ‘zieken’ in het origineel en de onderschriften plots ‘lieden’ in de tekst.

Het werk aan ‘De Duitsers kwamen niet’ ?heeft iets van het ’ Verslag van Brodeck’ van Philippe Claudel. Ook in Geel en de Kempen.

 

?317. Ik dacht aan de grote Geschiedenis en aan mijn eigen geschiedenis. Kennen degenen die de eerste schrijven de tweede? Hoe komt het dat het geheugen van de ene mens dingen bewaart die anderen vergeten of nooit hebben gezien? Wie heeft er gelijk: degene die zich voorneemt de dingen die gebeurd zijn niet in het donker te laten verdwijnen of degene die alles wat hem niet uitkomt in de duisternis stort? Misschien is leven ‘? overleven ‘? niets anders dan besluiten dat de realiteit niet re?el is, dan een andere realiteit kiezen als de realiteit die je kent ondraaglijk wordt. Trouwens, is dat niet precies wat ik in het kamp heb gedaan? Koos ik er toen niet voor te leven in mijn herinnering en de aanwezigheid van Em?lia, en mijn dagelijkse leven te verbannen naar de onwerkelijkheid van een nachtmerrie? Zal de Geschiedenis een grote waarheid zijn die bestaat uit miljoenen aan elkaar genaaide individuele leugens? Vergelijkbaar met de dekens die F?dorine vroeger maakte, toen ik klein was, om eten te kunnen kopen: ze zagen er prachtig en gloednieuw uit, een regenboog van kleur, maar ze bestonden uit restjes textiel in vormen die niet bij elkaar pasten en wol van onduidelijke kwaliteit en onbekende herkomst. Philippe Claudel, Het verslag van Brodeck. Uitg. De Bezige Bij 2008

 

DVD Blekingegade – The left wing gang – Scandinavian Crime Selection

In de hype van de Scandinavische misdaadseries lift ?Blekingegade? http://en.wikipedia.org/wiki/The_Blekinge_Street_Gang graag mee.

Het is een wat rommelig relaas over een stel zichzelf als ?links? erende bankovervallers die hun schuld- en boetegevoel dienden te compenseren door voor de PFLP - Popular Front for the Liberation of Palestine – van Dr. George Habash geld en wapens te stelen en door te sluizen naar het netwerk van de Palestijnse Marxist-Leninisten.
Als er een ding de moeite is in de reeks kortfilmpjes met uitgebreide in- en uitleiding waaruit deze ?serie? is opgebouwd, dan gaat het om de graad van debiliteit en de politieke onbenulligheid van dit soort sektarische politieke nitwits. Het lijkt hilarisch maar is wezenlijk tragisch zoals alle zelfverklaarde offers voor de goeie zaak van katholieke heiligen tot islamitische terroristen.
Die goede zaak was, is en blijft een enorme leugen om op de schuldgevoelens van potenti?le fellow travellers in te werken.
Dramatisch is het voor de slachtoffers, toevallige passanten, familie en vrienden van dit soort superhelden van het goede doel. Lucratief voor de tussenpersonen en belanghebbenden, eeuwige roem voor de politieke leiders en blijvende ellende voor de Palestijnse doelgroep.

Van 1970 tot 1990 slaagden de dappere Denen erin hulp te bieden aan het lijdende Palestijnse volk, of althans aan de politieke en militaire leiders van de PFLP die zichzelf graag zo voordeden. De jaren tachtig leverden ze fors geld en wapens aan. Politiek was de redenering ook geniaal: omdat in eigen land de proleten geen zin hadden in revolutie, zou de drive elders de kop opsteken. Met name in ?ontwikkelingslanden? waar honger en andere ellende de revolutionaire krachten zou voeden. Hoe meer geweld aldaar, hoe meer kans op succes, dus ook elders in rijke westerse landen waar de gewapende revolutie gretig zou worden ge?mporteerd. .
Dat de ?linkse? creatievelingen in Denemarken zo lang hun gang konden gaan lag vooral aan de spanningen tussen de Deense staatsveiligheid en de politiediensten. Voor de staatsveiligheid heetten ze belangrijk om Palestijnse terroristen te kunnen volgen. ?Tot een betrokken politieagent bijna per toeval de link weet te leggen met de Blekingegadenbanden. Na veel politieke manoeuvres neigt de staatsveiligheid tot een vorm van samenwerken en wordt de club dankzij de paniekreactie van een lid dat op vrije voeten bleef, gesnapt met een reusachtig wapenarsenaal. De leden krijgen om en bij de tien jaar – de moord op een politieagent en een reeks eerdere bankovervallen wordt niet weerhouden voor hun veroordeling.

Belgenland kan zich zalig preken dat dit soort ontwikkelingen in wat zich in die periode als militant ?links? afficheerde beperkt is gebleven tot een stel zelfverklaarde revolutionaire halve gares. Gelukkig woog hier het Mao?stische adagium zwaarder dat revolutionairen zich dienden te gedragen als vissen in het water van de volksmassa?s om hen heen.
In Duitsland en Itali? woog de sektarische eenzaamheid zwaarder.
Met alle gevolgen vandien.

De vrije markt kan uw gezondheid schaden
http://opinie.deredactie.be/2011/12/07/de-vrije-markt-kan-uw-gezondheid-schaden/
07 / 12 / 2011

?Is het ten slotte rechtvaardig dat de grote lobby?s dankzij de marketing of fear enkel pleiten voor optimale terugbetaling van zinloos geworden, nauwelijks betaalbare behandelingen terwijl zowel de palliatieve zorg als de psycho-oncologie pensenkermissen moet blijven organiseren om goede supportieve opvang van kankerpati?nten te kunnen realiseren? ?- Prof. Dr. Wim Distelmans, oncoloog VUB.

Gezondheidszorg werd zo gauw ze de grenzen van de naastenliefde overschreed een verzekeringskwestie. ?Caritas? hielp de bedienaar aan een gerust geweten – met het oog op de eigen dood – en de lijdende aan hulp tegen pijn en eenzaamheid. Mensen – ook gelovigen – kunnen pech hebben en getroffen worden door ziekte en ongeluk. Ieder van ons zou het kunnen overkomen en onze geliefden nog meer.

Solidariteit

Dus werd het seculiere verzekeringsprincipe geboren: op basis van solidariteit betalen we mee aan polissen die deelnemers dekken in geval kosten door ziekte, ongeval, werkloosheid, ouderdom en nog veel meer. Dit verzekeringsprincipe was een handige vondst zolang de premiebetalende deelnemers het reilen en zeilen bepaalden: krenterig en behoedzaam met de vinger op de knip.

Verzekering

Het werd een gouden greep wanneer de deelnemers tot anonieme polisnemers evolueerden. Solidariteit werd vervreemd tot een eigen risico-verzekering. Grote aantallen maken statistische risicoanalyses mogelijk, en dus ook winstmodulaties voor de verzekeringsmaatschappijen. Vooral wanneer op een concurrerende markt de strategie van de angst het aantal polissen maximaliseert.
Meteen ontstond het probleem van de ?moral hazard?: wie verzekerd is, neigt tot meer risico want dat wordt toch gedekt door de bijdragen van de andere verzekerden.

Wrekende zorg

In de gezondheidszorg ontwikkelde dit fenomeen tot een ware industrie die nu op haar grenzen stuit. Vanuit het gelijkheidsbeginsel heeft iedereen dan ?recht? op maximale behandeling van pijn en lijden. De steeds duurdere – zelfs experimentele – behandelingen worden gedekt door de ziekteverzekering, al dan niet gepaard aan een eigen risico om de kostendruk van die ?moral hazard? te verlichten.
In tijden van doodsangst en grote nood is dat eigen risico natuurlijk ook erg relatief en de morele druk van de omgeving en de behandelaars vaak zo groot dat de laatste centen tot schulden bij elkaar geschraapt worden om dure behandelingen te ondergaan.

In 1976 reeds wees Ivan Illich op dit fenomeen in zijn ?Medical Nemesis ? Grenzen aan de geneeskunde: het medisch bedrijf ? een bedreiging voor de gezondheid??. Naast een aanvankelijke verbetering van leefomstandigheden krijg je bij een medisch-technische evolutie ook een grotere afhankelijkheid van artsen die dure kunsten bedrijven. De gezondheidsindustrie verdient zijn miljoenen klanten iedere dag weer door hen vooral van de onmisbaarheid van hun producten en diensten te overtuigen. Wanneer alleen gezondheidsproblemen geaccepteerd worden voor (tijdelijke of blijvende) arbeidsongeschiktheid, verzekerde uitkering en bijstand, krijgt dat monopolie van de medische wereld de allures van een wraakgodin: de Nemesis.

Genezend en voorkomend

?Voorkomen is beter dan genezen? is de riedel waarmee klanten worden geworven door de gezondheids- en verzekeringsindustrie. Voor hen werkt die strategie van de angst heilzaam, maar voor de klanten is het veeleer een bron van angst, frustraties en kosten. Therapeutische hardnekkigheid werd intussen ook een verfijnde business. Welke hardvochtige verzekeraar, liefhebbend familielid of empathische dokter durft de laatste kansen op een mogelijk tijdelijk herstel van een terminale pati?nt ondermijnen door te pleiten voor een ondersteunende zorgverlening? Vroeger offerden mensen in stervensnood om gunsten aan goden, nu aan ziekenhuizen en artsen. Zij het dat vandaag het grootste deel van de offerkost betaald wordt door de andere verzekerden, al komen er vaak nog dure supplementen bovenop.

Vorig weekend verklaarde Prof. Dr. Jean-Jacques Cassiman, geneticus en voorzitter van de Vlaamse Liga tegen Kanker nog: ?Het voorschrijven van dure kankermedicijnen die het leven misschien maar met twee maanden verlengen, is niet aanvaardbaar in economisch zware tijden. Dit soort behandelingen van 100.000 tot 200.000 euro per pati?nt per jaar zijn niet langer vol te houden?. Dit zou beter betaald worden door de ontwikkelaars van deze producten en diensten zolang hun effect niet echt als zinvol bewezen is.

Hij werd hierin bijgetreden voor Wim Distelmans van ?Waardig levenseinde? en tegengesproken door het koor van de farmaco-oncologie.

Manke markt

In Nederland ontstaat nu een tweede probleem door de moral hazard. Door de invoering van een schijnbaar vrije markt in de gezondheidszorg met een beperkt aantal zorgaanbieders speelt de concurrentie minimaal. Met geblokkeerde tarieven helpt alleen het opdrijven van het aantal prestaties om winst te genereren.

Bij vroegere pogingen om de huisartsen te belasten met ?ketenzorg? voor suikerzieken en astmapati?nten verhuisde deze wel van de dure tweede lijn naar de eerste. Maar in de ziekenhuizen bloeiden al snel poep-, plas-, slaap-, dieet-, obesitas-, hoest-, vlekjes-, vulva-, rug- en alle mogelijke andere poli?s om op creative wijze extra klandizie aan te trekken. Netto bleken de eerder uitgespaarde kosten snel gecompenseerd door deze ondernemerscreativiteit in de tweede lijn.

Minister Edith Schippers (Volksgezondheid, VVD) verklaart nu de wanhoop nabij dat huisartsen moeten concurreren. Ze wil hen per verrichting betalen en geen vast ingeschreven pati?ntenbestand meer toelaten. In een markt waarbij het aantal aanbieders van huisartsenzorg al zeer krap bemeten is, steeds meer oudere collega?s vervangen worden door halftijdse werkende vrouwelijke huisartsen, is dit met vuur spelen in een hooischuur.

Kostenexplosie

Huisartsen proberen in Nederland zo goed mogelijk 80 procent van de gezondheidsvragen en problemen op te lossen in de goedkope eerste lijn. Daarbij dienen ze vaak in te gaan tegen de waanbeelden die in tv-programma?s en bij preventieriedels worden verspreid. Wanneer deze poortwachtersfunctie voor dure behandelingen en onnodige kosten in de tweede lijn niet meer gehonoreerd wordt, zullen huisartsen continu?teit noch kwaliteit in de zorg kunnen bewaken. Het aantal onnodige behandelingen zal fors stijgen. Martktwerking is immers niet mogelijk in een collectief, solidair systeem van gezondheidsverzekering. Door de ?moral hazard? en op angst gebaseerde marktwerking ontstaat een oncontroleerbare kostenexplosie.

Marktwerking leidde in de vroeger goed gestructureerde zorgwereld van solidair Nederland reeds tot vrij toegankelijke klachtgerichte poli- en priv?klinieken, diagnose-behandelcombinatiesysteem met betaling naar verrichting en de SOS-arts die op telefonische afroep aan de deur staat met een forse rekening. In ziekenhuizen besteden specialisten tijdrovende communicatie met hun pati?nten uit aan handig te sturen verplegers. Zo bloeit er een industrie van nutteloze onderzoeken en behandelingen als antwoord op een opgeklopte vraag. Zorgverzekeraars en -aanbieders remmen dit niet af omdat ze zelf belang hebben bij zoveel mogelijk klanten.

Hoogmoed

Precies wanneer zieke mensen in beslissende periodes van hun leven meer behoefte hebben aan ondersteuning en betrouwbare begeleiding, worden ze overgeleverd aan deze manke marktprincipes. Door die ondersteunende rol van de huisartsen finaal op te heffen giet de overheid olie op dit offervuur. Dure polissen met fors aanvullende premies geven toegang tot zorg zonder medische indicatie: total bodyscans, checkups en onnodige behandelingen in luxueuze ziekenhuizen in binnen- en buitenland. Terwijl het verplichte basispakket zozeer wordt uitgekleed dat elementaire zorg in het gedrang komt.

Dat de pati?nt baat zou hebben bij marktwerking in de zorg waar zelfs geen huisarts meer naast hem of haar staat in een zorg-jungle met achter iedere boom een roofdier dat aast op de portefeuille, is een gotspe. De houding van minister Schippers getuigt van een verbijsterende hoogmoed.
Voor deze hubris zal de medische nemesis nog vele offers eisen eer de wraakgodinnen van de markt tot welwillendheid verleid kunnen worden.

Een mooie samenvatting van de commotie rond mijn weigering om nog langer in het sp.a verhaal van Steve mee te stappen werd destijds gemaakt door Jan Pieter Everaerts voor zijn mediadoc. Nu nog terug te vinden bij http://archive.indymedia.be/news/2004/05/84030.html

“Ik zeg wat u denkt” 3: Populisme in de praktijk : Stevaert contra Van Duppen
by Jan-Pieter Everaerts Saturday, May. 01, 2004 at 9:12 AM

Dat er ook binnen de SPA ongenoegen bestaat over het populisme van Stevaert bleek eind april toen Vlaams parlementslid Jan Van Duppen zich terugtrok van de Antwerpse SPA-lijst. Een becommentarieerd overzicht van de persartikels.

** Populisme in de praktijk: Stevaert contra Van Duppen

• “Zo stappen we mee in de retoriek van het Vlaams Blok”

“Steve Stevaert vaart een populistische, autoritaire koers” titelde De Morgen van 28 april boven een artikel met een foto van Van Duppen. De kwestie leek te gaan om de zesde plaats die huisarts/parlementslid Van Duppen op de verkiezingslijst van de partij toegewezen kreeg. Volgens Van Duppen verliep daarbij ??n en ander op autoritaire wijze, waarbij een hele regio, de Kempen, buitenspel gezet werd.

Los van wat er nu al dan niet gebeurd is, is het hoe dan ook interessant dat Van Duppen de stelling van de ‘populistische, autoritaire koers’ van Stevaert dik in de verf zet. Hij komt af met pijnpunten die binnen een socialistische partij toch zouden moeten bestaan: zoals de onvrede over de toenemende controle op werklozen, zoals het door Stevaert tot ‘non-debat’ uitroepen van de discussie over de hoofddoeken (zo’n verbod is wellicht d? methode om de discussie te laten verrotten), het lege Zilverfonds-doosje, de visie van Stevaert op de kiezer als een “infantiel wezen, een consument die direct moet bevredigd worden. Ik geloof dat dat een grote fout is en dat we zo meestappen in de retoriek van het Vlaams Blok. We moeten de kiezer niet naar de mond praten. De mensen verwachten echte debatten en geen schijndebatten. Nu zijn socialisten, liberalen en christen-democraten bijna inwisselbaar geworden.” Aldus Jan Van Duppen.

De Morgen (Ruud Goossens) vroeg Van Duppen ook commentaar op Stevaerts kritiek op de intellectuelen.

Van Duppen: “Dat lijkt wel een neurotisch trekje van Stevaert. Dramatisch ook want het socialisme is ontstaan vanuit intellectuelen die zich verbonden voelden met het lot van de zwaksten. Intellectuelen schrijven geschiedenis, populistische reclamegoeroes doen dat niet. Weet u wat Stevaert onlangs in P-magazine zei toen De Gucht hem in een interview een stalinist noemde ? ‘Dat ben ik niet, want Stalin had nog dissidenten.’ Weet u wat dat betekent ?”

Nog zo ??n en de zon gaat onder.

• “Precies daar zit de oorzaak van het fameuze gat in de haag van Stevaert”

“Van Duppen ontgoocheld weg” betitelde De Standaard op 28/4 een kleiner artikel over Van Duppen. Die dag bracht De Standaard (niet De Morgen) ook een opiniestuk van de politicus: “Democratie heeft voorrang op socialisme”. Van Duppen waarschuwt in zijn stuk ervoor dat de kiezer die zich niet kan vinden in de kleurloosheid van de traditionele partijen, “alleen nog de keuze zal hebben tussen het extreem-rechts of de blancostem, zoals door de Portugese Nobelprijswinnaar Jos? Saramango in zijn nieuwe Essay over de Luciditeit, wordt uitgetekend. Zo verwatert elke politieke interesse bij de bevolking die verder gaat dan door hormonen aangedreven sympathie voor de verleidelijke uitstraling van een B.V.”

Van Duppen stelt ook dat Stevaerts oneliners en populistisch gekokketeer, “met sneren naar verzuurde intellectuelen geen lapsus of toeval zijn. Binnen de SPA rest van de eens zo prestigieuze studiedienst Emile Vandervelde nauwelijks meer dan een bedrijf van inktkoelies die fiches mogen schrijven of voorzetjes mogen formuleren om al te magere indeetjes in te kleden. Degelijk studiewerk is voor de socialistische partijtop overbodig geworden. Zij luisteren immers naar wat d? mensen denken, wensen en zeggen. Bijgevolg kan je een partijprogramma het best opstellen aan de hand van de maandelijkse peilingen naar wat de mensen willen.”

Maar wie op zo’n basis te werk gaat – en Van Duppen beschrijft het allemaal in detail – ondergaaft volgens hem de democratie. “Precies daar zit de oorzaak van het fameuze gat in de haag van Steve Stevaert” (de monsterscores van het Blok dus).

• Stevaert als goede leerling van Pauli

Op donderdag 29/4 was het aan Steve Stevaert om te reageren. “Ik begrijp er niks van” titelde De Standaard boven een kort interview met Stevaert. “Als Jan Van Duppen een probleem heeft met mijn aanpak, dan moet hij aan politiek doen.”

In De Morgen van 29/4 kwam Stevaert wat slimmer uit de hoek. Hier luidde de titel: “SPA-Voorzitter Stevaert: “Ik begrijp Van Duppen wel, maar ben het niet met hem eens.” Wat Stevaert aan Van Duppen begreep was dat hij “ontevreden was over zijn plaats.” Over de inhoudelijke kritiek van Van Duppen stapte Stevaert zowel in De Standaard als in De Morgen heen. In De Morgen eindigde het stukje met deze zinnen van Stevaert: “Van Duppen gedraagt zich ook niet echt als een intellektueel. Zijn opiniestuk ontziet niemand, in plaats van het wat perfider te spelen door zogenaamd plaats te maken voor een jongere. Nu denk ik niet dat hij nog veel vrienden heeft. Zelf is mijn rug breed genoeg. Maar voor anderen is dit niet leuk.”

Stevaert toont zich hier een goed leerling van Walter Pauli.

E?n door Van Duppen af te schilderen als geen echte intellektueel. Stevaert heeft er een patent op genomen, wist u, op de erkenning van echte intellektuelen.

Twee door Van Duppen te isoleren als een man zonder vrienden, iemand die niemand ontziet enzoverder. “Vermits ik zijn boodschap niet kan onderuit halen”, zal onze man uit Hasselt gedacht hebben, “zal ik de booschapper wel even pakken”.

Drie – over Steve’s oproep om perfider te zijn, stappen we vergevingsgezind heen – door het zo te spelen dat hij zelf zich niet geviseerd voelt, alhoewel Van Duppen juist hem bekritiseert. Neen: dit is “niet leuk” voor de anderen binnen de SPA, stelt Stevaert om zo “die anderen” mee tegen Van Duppen te keren.

Als de SPA van Stevaert een echt democratisch socialistische partij zou zijn, dan zou ze eens een open debat organiseren met al haar interne en externe linkse kritici. Maar wat als zo’n debat uitloopt in een partijcrisis ? Daar kan het land niet mee gediend zijn ? Zal Stevaert dan toch maar verder het schijnsocialistisch paterke van Vlaanderen spelen ? Want er is geen Alternatief ! Waar blijft die Belgische SP ?! Kan de “Sta Op” (voor werk en democratie) – lijst die vanuit Stevaerts Limburg opgestart werd, de aanzet worden tot een alternatief ?

Jan-Pieter Everaerts

mediadoc.diva@skynet.be

Voor info over het tweetalige Sta Op: http://www.debout-sta-op.tk/