“>Turijn en 150 jaar Itali?.

Vooraleer in deze schitterende en ook nog aangename stad mee te drijven op de gastronomische, visuele en auditieve heerlijkheden, is het raadplegen van Umberto Eco?s meesterwerk ?De begraafplaats van Praag? een handig houvast voor de goedgelovige leek en toerist.

Naar aanleiding van de 150ste verjaardag van Itali? zijn er natuurlijk heel veel feestelijkheden, tentoonstellingen, concerten, eetfestijnen en aanverwant fraais in heel de laars te beleven.
Vooral in Turijn en omgeving – met de Torino+Piemontecard voor een schappelijke prijs te behappen – wegens eerste hoofdstad van het land – met een mooie evocatie van de eerste senaat in het Madama Paleis – is de topper de OGR tentoonstelling ?Fare gli Italiani?: een gigantisch overzicht van de Italiaanse geschiedenis tot vandaag.

En daar grijnst een nieuw soort Itali? om de hoek.
Nergens, maar dan ook nergens in deze uitputtend uitgebreide tentoonstelling wordt met een woord, een foto en film noch evocatie gerept over de zeer prominente rol van Itali? bij de oprichting van de ontwikkeling tot de Europese Unie.
Er is blijkbaar binnen de ambtelijke en culturele cenakels van dit stichtend kernland van de EU iets aan de hand dat verder gaat dan bungabunga feestjes van een mallotige ‘president van de raad van ministers’.
De belendende tentoonstellingen over Futuro en de toekomst van de kunst overstijgen het niveau van Expo 58 niet echt.

Ook binnen de als bijzonder prestigieus omschreven tentoonstelling “>‘La bella Italia’ in het koninklijke paleis van Venaria Reale is wat aan de hand.
Een tiental steden heeft naar eigen inzicht kunstwerken mogen afvaardigen om hun visie op de eenheid te illustreren. Behoudens enkele adembenemende uitzonderingen zoals de Annunziata van Orazio Gentileschi vanwege Turijn ademt de hele tentoonstelling een belegen en bestoft Biedermeier sfeertje van een in zichzelf gekeerde elite die vooral tevreden is met het eigen spiegelbeeld: huiveringwekkende confrontaties van koekendozenverbeelding met fenomenale meesterwerken.
En dat alles verscholen achter rommelige baksteengevels die tot een eigen architectuurrichting worden uitgeroepen, waar ze destijds dermate slecht in elkaar gegooid werden, inclusief de hechtingsstenen, dat iedere bouwvakker en architect er alleen maar kon van dromen dat het geheel zou opgeleukt worden met moulures en stuckwerk zoals her en der geslaagd gedemonstreerd wordt in de stad.
Armoe troef bij de dynastie van Savoye?

Lingotto met de oude FIAT fabrieken is architecturaal zeer de moeite: de hall met de spiraalvormige betonnen oprit naar de proefbaan op het dak heeft iets van het slachthuis van Shanghai en de beperkte maar mooie collectie van de Agnelli familie die op de hoogste verdieping gepresenteerd wordt, is het ommetje waard.
De culinaire geneugten van de slow food beweging vind je geconcentreerd aan de overkant van Via Nizza ‘Torino.eataly.it’ alwaar fijne en prijskwaliteit verantwoorde eetgelegenheden.