Jonathan Littell heeft met ‘Het droge en het vochtige’ een handig toemaatje geschreven bij zijn meesterwerk ? De welwillenden?
Aan de hand van het boek van Klaus Theweleit (1942) uit 1977 ?M?nnerphantasien? analyseert hij de teksten die de Waalse SS collaborateur en Rex politicus L?on Degrelle heeft gepleegd.
Franstalig en katholiek Belgi? had zich voor de oorlog massaal aan de voeten gegooid van ?le beau L?on? en tijdens de oorlog wist hij ruiml te recruterren voor het Waals Legioen onder de eens zo linkse arbeidersklasse van de Waalse industriesteden. Na de oorlog bleek dit niet meer te stroken met de mythe van het quasi unanieme Waalse antifascistische verzet. Degrelle vluchtte naar Franco Spanje en werd geen strobreed in de weg gelegd door justitie ook al was hij ter dood veroordeeld en bleek hij al die jaren vrolijk priv? bezoeken te brengen aan zijn vroegere vaderland. In 1980 wist Maurice Dewilde hem nog te interviewen en bleek van zijn droge versie als ?le beau L?on? niet veel meer overeind.

Theweleit kwam in zijn onderzoek tot de conclusie dat een ?fascistisch bewustzijn? niet alleen in word en daad maar uiteraard ook in het zelfbeeld van betrokkenen terug te vinden was.
Littell omschrijft dit bij Degrelle:
De fascist (heeft) het proces van scheiding ten opzichte van de moeder in feite nooit voltooid, is het nooit gekomen tot vorming van een Ik in de freudiaanse zin van het woord. De fascist is de ‘nog niet volledig geborene’.? (...) Hij heeft met behulp van discipline, training en lichamelijke oefening een uitwendig Ik opgebouwd (...) in de vorm van een schild, pantser, een spierenharnas. Onder dat pantser, in een voor de fascist ontoegankelijk gebied, bevinden zich al zijn aandriften, zijn wensfuncties, die volstrekt vormeloos zijn, omdat er geen objectrelatie mogelijk is.

‘De fascist’ doet er in Theweleits visie alles aan om zijn pantser intact te houden. Vandaar zijn hang naar uniformen, duidelijke regels en monumentale architectuur, oftewel alles wat hard, helder en vastomlijnd is.

Vijanden voldoen dus aan het tegendeel van deze mannelijke eigenschappen: Sovjetsoldaten heten dan in de beleving van ?le beau L?on? ?vochtig? en overspoelen als een rode smurrie die opborrelt uit het moeras als slijmerige reptielen het Duitse droge mannenland. Duitse soldaten zijn vastberaden, lid- en vormvast, zelfs in de dood blijven ze een fallische droge waardigheid bewaren.

Onder twee foto’s van Degrelle in Spanje ( 1949 en 1983) merkt hij op:

104.Naar mijn overtuiging is voor Degrelle de tijd in 1945 letterlijk stil blijven staan. Of nog nauwkeuriger gezegd: de tijd, losgekoppeld van de werkelijkheid die gestalte had gekregen in de oorlog, is blijven doordraaien in het niets, in de ijzige kringloop van de pure herhaling, waarin Degrelle zich ophield als een uitgeholde figuur, verstard in zijn geestesproducten, strak overeind gehouden en tegen de werkelijkheid beschermd door zijn SS-unifrom, als een kreeft door zijn pantser. Wat zijn de verschillen tussen deze twee foto’s, waar 34 jaar tussen zit? Het frisse, levendige, montere gezicht is uitgedijd, maar het is niet veranderd; we kunnen niet eens zeggen of het echt verouderd is; veeleer lijkt het te zij gestold, geleidelijk te zijn versteend tot een reptielenmasker dat de chaos moet afdekken; en de stralende glimlach van de zonnekrijger is geleidelijk veranderd in de afzichtelijke grimas van de dood.

Littell weet ook te recapituleren dat Degrelle destijds model heeft gestaan voor ? Tintin, mon copain? , de droge journalist van de klare lijn uit de gelijknamige stripreeks van Herg?.
De twee Franse rechercheurs die in de waanzinnige chaos van de laatste oorlogsmaanden wegens verdenking van moord op een onnavolgbare manier jacht maken op de hoofdfiguur uit ? De welwillenden?, Max Aue, zijn op het lijf geschreven van de detectives Dupond&Dupont of Jansen&Janssen.
Merkwaardig goed geargumenteerd toch hoe in tijden van verwarring en prangende nood mensen zich proberen vast te houden aan clich?s over de wereld, de ander en zichzelf om hun hoofd boven het drijfzand trachten te houden.
Dan mag de incestueuze erotische scene tussen Dr. Max Aue en zijn zus recent nog de ‘Bad Sex in Fiction Award’ ontvangen hebben, ?De Welwillenden?, inclusief seks scenes blijft een fenomenaal meesterwerk.