In MO* van maart 2009 citeert Gie Goris in zijn voorwoord ‘Troepen en Tractoren’ een bedenking van Nobelprijs Economie Joseph Stiglitz over het wassende water en de geglobaliseerde vloedgolven:

’ Bij wassend water gaan alle boten mee omhoog, groot en klein. Dat rooskleurige beeld vat mooi samen hoe neoliberale denkers de toekomst zagen. Natuurlijk verdienden de allerrijksten meer geld dan ze konden overzien, maar de zegeningen van de vrije markt zouden uiteindelijk iedereen ten goede komen. Joseph Stiglitz, Nobelprijswinnaar Economie, waarschuwde enkele jaren geleden al dat de gemondialiseerde economie geen kwestie is van gemoedelijke afwisseling van eb en vloed, maar van groeipieken en dalen die echte orkaankracht ontwikkelen.

?De realiteit van een slecht gestuurde mondialisering is een vloedgolf die heel veel kleinere bootjes doet kapseizen en iedereen zonder reddingsvest verdrinkt.? Nu blijkt dat ook de oceaanstomers en vliegdekschepen niet bestand zijn tegen de perfect storm die over de wereldeconomie raast. Stiglitz was lang niet de enige die goed gefundeerde waarschuwingen de wereld instuurde, maar critici werden tot voor enkele maanden weggehoond. Als de crisis tot nu ??n voordeeltje oplevert, dan is het dat de neoliberale ideologen een stuk minder geloofwaardig klinken dan de voorbije decennia.’

Het is weer de moeite om tenten en telgangers te trotseren aan de Waalse Kaai in Antwerpen waar het drummen lijkt voor het Fotomuseum??met een schitterende tentoonstelling van Erwin Olaf – EyeCandy 1984-2009.
Met een grote regelmaat heeft hij al die tijd mijn netvlies verleid met zijn fotoreeksen ? doorgaans in Vrij Nederland ? maar pas op ware grootte aan de muren van het Fotomuseum kan je er echt naar opkijken.
Zijn videokamers hadden wat van opdringerig willen willen, maar wat dan moet gewild worden, werd me niet echt duidelijk. Het leven in dit soort donkere kamers lijkt wel herleid tot de pose van gewillig verlangen naar onbestemdheid.
Veel van zijn mani?ristische foto?s zijn adembenemend en ontdaan van menselijke onvolmaaktheid. Als er wat op de volmaakte schoonheid aan te merken is, gaat het meteen om grootschalig leed. In kleur.
Sommige foto?s hebben veel weg van de mooiste taferelen van de Vlaamse primitieven.
Andere vragen om een ?Mature? gevoel van grote tederheid.
The Hairdresser 2004 uit de reeks Rain nav 9/11 is indrukwekkend. Sommige portretten vergeet je niet en Fashion Victims zijn groezelig. Nog tot 07062009.
Op zijn website? kan je de foto?s nog eens voor- of naproeven.
De Collectiepresentatie – Fotografie in Belgi? tijdens het Interbellum ? is evenzeer een passage waard: ?Tijdens het woelige Interbellum veranderde er heel wat in de fotografie. Nieuwe technieken deden hun intrede, de tegenstelling tussen traditionele en modernistische fotografen groeide en er ontstonden nieuwe fotografische beroepen (reclame-, mode- en journalistieke fotografie).? Een thematische collectiepresentatie van FoMu.? ?Beelden van het oude Kempense landelijke leven naast naaktstudies en abstract architectonisch lijnenspel van kubussen en balken in licht en schaduw, allemaal uit het Interbellum. De grens tussen oud en nieuw was nog heel erg dun.
Nog tot 13092009.

Maar van ?moetes? dit voorjaar is de vertoning van zes videofilmpjes van Yang Fudong: East of Que Village’? in de topverdieping. De cineast toont de relaties tussen een stel halfwilde honden op het platteland noordwestelijk van Beijing, waar de droogte zorgt voor voldoende uitzichtloze mist over het verlaten land ‘zodat?een stel halfwilde honden elkaar te lijf kunnen gaan op zoek naar voedsel. Het dorp lijkt nog in de rand te overleven rond gigantische galerijen van steenbakkersovens die er overbodig bijliggen als relieken van de bouwwoede van de grote steden. ?De manier waarop mensen en dieren onderling communiceren en elkaar proberen te benaderen en ontwijken is meesterlijk in beeld gebracht.
Even slikken om?de emotieloze verlatenheid in te ruilen voor de extreme emoties van Erwin Olaf een verdieping lager tot 07062009.

Philip Pan, Out of Mao?s Shadow. The Struggle for the Soul of a New China. Picador Asia 2008.

?

De auteur is buitenlandcorrespondent voor de Washington Post en was jaren bureauchef in Beijing. Hij doorkruiste China van 2000 tot 2007 en is erin geslaagd een ruim beeld op te hangen van het re?le leven in de onderbuik van de Chinese Volksrepubliek. Hij doet dit aan de hand van een tiental figuren die de voorbije decennia met hand en tand gevochten hebben om hun stem en die van de doorsnee arbeider en boer tot in Beijing aan het hof van de partij te laten klinken.?

Dit levert pakkende verhalen op – vaak met een ferme scheut Amerikaanse schrijfschoolknepen en dito romantiek.?

Zo is het verhaal van de AIDS-besmetting in Henan door plasmatrafikanten die het gecollecteerde bloed gezamenlijk zouden centrifugeren waarna de rode cellen bij de dorpelingen opnieuw ingespoten werden, klinkklare onzin wegens medisch onmogelijk. (p. 200) Andere loopjes met hygi?ne en steriliteit – hergebruik van naalden e.d. lijken veel plausibeler als verklaring voor deze AIDS besmetting.?

Het vergalopperen in smeu?ge verhalen over abortussen na de 7de maand en dwangsterilisaties bij vrouwen op vijf minuten (p.298) lijkt ook eerder bedoeld voor de Amerikaanse anti abortusbeweging dan voor lezers met gezond verstand. (p. 304)

Het Internationaal Film Festival te Rotterdam 2009 bood mij een reeks teleurstellingen. Geen enkele van de 5 films die ik heb gezien bleek echt de moeite waard. Dat was de vorige jaren wel eens anders.

?